Μιλώντας για την παραδοσιακή αξιολόγηση ο νους μας πηγαίνει πολύ πίσω, στα δικά μας μαθητικά χρόνια. Τότε που ο/η δάσκαλος/α ή ο/η καθηγητής/τρια άνοιγε την τσάντα και έβγαζε τον κατάλογο-βαθμολόγιο και άρχιζε να μας καλεί ονομαστικά και να μας εξετάζει. Τότε που οι «καλοί/ές» μαθητές/τριες έγραφαν στην κόλλα τους ενώ οι «κακοί/ές» προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αντιγράψουν κάτι. Τότε που έπρεπε να σηκωθούμε όρθιοι/ες στον πίνακα και να λύσουμε στον πίνακα – ενώπιον όλων των παιδιών – μια άσκηση. Τότε που ο/η εκπαιδευτικός ηγούνταν στην τάξη μη δίνοντας καμία δυνατότητα ανάπτυξης και έκφρασης στα παιδιά. Τότε που η προσωπικότητά μας δεν απασχολούσε κανέναν/μία δάσκαλο/α και καθηγητή/τρια!

Φυσικά τα προαναφερόμενα σκηνικά δεν αναφέρονται σε κάποια πολύ μακρινή εποχή… δυστυχώς ακόμη και σήμερα επαναλαμβάνονται.

Στον αντίποδα αυτής της μορφής αξιολόγησης βρίσκεται η αυθεντική. Μια μορφή αξιολόγησης η οποία δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο/στη μαθητή/τρια. Μια μορφή αξιολόγησης η οποία ενισχύει τη συμμετοχικότητα για την από κοινού ομαδική παραγωγή γνώσης σε επίπεδο τάξης. Η οποία στηρίζεται στις πρότερες γνώσεις των παιδιών και πάνω σε αυτές χτίζει τη νέα γνώση.

Στα πλαίσια της αυθεντικής αξιολόγησης ο/η μαθητής/τρια συμμετέχει, λειτουργεί με κίνητρα, αναλαμβάνει ευθύνες και αντιλαμβάνεται πως η αξιολόγηση είναι ζωτικό κομμάτι της εκπαιδευτικής διεργασίας.

Ο ρόλος του/της εκπαιδευτικού στην αυθεντική αξιολόγηση διαφοροποιείται εντελώς από το ρόλο που είχε στην παραδοσιακή αξιολόγηση. Ο/η εκπαιδευτικός καλείται πλέον να αλλάξει την μέχρι τώρα χρησιμοποιούμενη τακτική του. Παύει να είναι η «αυθεντία» της τάξης και οφείλει να συνεργαστεί με τα παιδιά και να αυτοαξιολογηθεί.

Ζαχαρένια Καραθανάση