ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΙ
Τραχύ τοπίο πέτρινο, σκαμμένο από νερά και πάγους. Μετεωριζόμαστε στις άκρες των γκρεμών τυλιγμένοι στις ομίχλες του Νοέμβρη, φασματικές παρουσίες, σε πλήρη αντίθεση με το περιβάλλον.
Το πλήθος το πολύχρωμο που ανοίγει πέρασμα στο χιόνι, που διακόπτει του ανέμου το τραγούδι, που όλο και ψηλότερα ζητά να ανεβεί, τρυπώνοντας στα σπλάχνα του βουνού. Βράχια κοφτά, πέτρες και λάσπη. Βηματισμός αργός, συντονισμένος, χορός αρχαίος στη ράχη του βουνού.
Όσο ξεμακραίνουμε από την ασφάλεια των οχημάτων μας η ανάγκη της επιστροφής γίνεται εντονότερη. Εδώ ψηλά η μάχη μαίνεται. Νερό και αέρας κόντρα στο βουνό και εμείς στη μέση.
Σε χνάρια παλιά βαδίζουμε, σε στράτες ξεχασμένες, αναζητώντας τι; Μια κυριακάτικη απόδραση από της πόλης τη ρουτίνα; Τη δικαίωση της εβδομάδας που πέρασε ή αυτής που έρχεται, την πάλη με τις αντιξοότητες που ο πολιτισμός κατάργησε; Την αίσθηση του αιώνιου, του χρόνου το σταμάτημα στην αγκαλιά του πέτρινου γίγαντα;
Η ομίχλη ρουφά τα σώματα και τις φωνές μας αλλά αρκεί μια μόνο ριπή ανέμου για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και τότε η ανθρώπινη αλυσίδα εμφανίζεται ξανά μέσα στη λάμψη των πολύχρωμων αδιάβροχων. Τι ομορφιά Θεέ μου!
