ΤΙ ΠΡΟΤΥΠΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ;
Είναι κοινά αποδεκτό ότι οι σημερινοί νέοι επηρεάζονται σημαντικά από τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, με αποτέλεσμα να σχηματίζουν ανάλογα την ξεχωριστή προσωπικότητά τους. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιοι καλλιεργούν τα πρότυπα που δέχονται;
Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα παιδιά μας περνάνε καθημερινά άπειρες ώρες μπροστά από μία οθόνη. Είτε βλέπουν τηλεόραση, είτε χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή, η ουσία είναι μία: θαμπώνονται από την εικόνα. Την εικόνα των αστέρων του ποδοσφαίρου, των ηθοποιών και των τραγουδιστών. Αυτοί γίνονται τα πρότυπά τους, τα είδωλα στα οποία θέλουν να μοιάσουν. Στην πραγματικότητα, οι φιλόδοξοι έφηβοι, μαγεύονται από τη δόξα και το χρήμα των διασήμων. Για πολλούς, μάλιστα, η αναγνωρισιμότητα και ο υλικός πλούτος αποτελούν το μόνο όνειρο. Σε αυτές τις επιθυμίες συγκαταλέγεται κι ένας μεγάλος αριθμός νέων (κυρίως κοριτσιών) που δε διστάζουν να “ψωνιστούν”. Με άλλα λόγια, η συνεχής επίδειξη των ταλέντων, η εμμονή με το χρήμα και τη διασημότητα, καθώς και η απότομη αλλαγή του χαρακτήρα, μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πότε το παιδί μας χρειάζεται να αποτοξινωθεί από την υπερέκθεσή του στο χώρο του θεάματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, βέβαια, ότι η πλειοψηφία των προτύπων που δέχονται οι νέοι έχουν αρνητικές συνήθειες, τις οποίες κινδυνεύουν να υιοθετήσουν και οι ίδιοι. Για παράδειγμα, πολλοί αστέρες αντιμετωπίζουν κατά καιρούς προβλήματα με ναρκωτικά, αλκοόλ, αλλά και ξέφρενα ξενύχτια. Έφηβοι που προέρχονται από ένα διαταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον και είναι ευάλωτοι σε επιρροές, συχνά πέφτουν θύματα τέτοιων εξαρτήσεων. Οι τοξικές ουσίες γίνονται η αγαπημένη τους ασχολία, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε σχολικές αποτυχίες, παράνομες πράξεις και τελικά δεν αργούν τα προβλήματα με την αστυνομία.
Για να είμαστε, όμως, ειλικρινείς πρέπει να δεχτούμε ότι τα αρνητικά πρότυπα, τα έχουμε δημιουργήσει εμείς οι μεγάλοι. Πιο συγκεκριμένα, η προηγούμενη γενιά (δηλαδή η δική μας) έχει επιτρέψει την επικράτηση μίας κοινωνίας γεμάτη αδικία. Πως μπορεί, λοιπόν, ένας νέος να σεβαστεί τη ζωή και τον πολιτισμό, όταν εμείς οι ίδιοι τον έχουμε μυήσει σε ένα κράτος με ψευτοπολιτικούς και διεφθαρμένους πολίτες; Όταν αφήνουμε την έλλειψη δικαιοσύνης και τους ξεδιάντροπους πολιτικούς να κυριαρχούν στη ζωή μας; Είναι αδύνατο το σημερινό δεκαπεντάχρονο παιδί μας να δεχτεί “απλόχερα” την φαύλη κοινωνία που του προσφέρουμε. Και αντί να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την κατάσταση, συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε όλους εκείνους που κατάφεραν να κλονίσουν τις αξίες: την αξία της ζωής, το σεβασμό, την πίστη στον άνθρωπο και τη δύναμη της ιστορίας. Εμείς είμαστε οι κύριοι υπαίτιοι της αδιαφορίας και της αντιδραστικότητας των εφήβων. Εμείς πρέπει να καθοδηγήσουμε τους ορμητικούς και ιδεαλιστές νέους. Να τους δείξουμε ότι η κατοχή και η ασέβεια δεν οδηγούν πουθενά. Να νοιαστούμε για το φιλικό περιβάλλον των παιδιών μας. Κάνουν παρέα με τα σωστά άτομα; Μήπως έχουν χάσει τον έλεγχο; Μήπως εμείς έχουμε χάσει τον έλεγχο; Πρέπει γρήγορα να πάρουμε δράση. Να δώσουμε στη νέα γενιά ό, τι της λείπει: παιδεία και ιδεώδη. Να της δώσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Αν και οφείλουμε, ως ενήλικες, να σταματήσουμε ό, τι κακό έχουμε αφήσει τόσα χρόνια ελεύθερο στην κοινωνία, δεν μπορούμε μόνοι μας να επιφέρουμε μεγάλες αλλαγές. Το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να επαναφέρει κι αυτό με τη σειρά του τη νεολαία πιο κοντά στις ανθρωπιστικές αξίες. Είναι αλήθεια ότι οι σημερινοί έφηβοι αγνοούν πολλά σημαντικά γεγονότα από την παλαιότερη, αλλά και πιο πρόσφατη, ιστορία. Αν το κάθε σχολείο, ο κάθε εκπαιδευτικός ενδιαφερθεί να αλλάξει αυτήν την κατάσταση, τότε τα παιδιά θα αναπτύξουν τις γνώσεις τους πάνω στον πολιτισμό, και στη συνέχεια θα αρχίσουν να σέβονται και να είναι αξιοπρεπείς. Με αυτόν τον τρόπο, η νεολαία θα αποβάλλει το κατοχικό της πνεύμα, θα πιστέψει ξανά στη ζωή και στα σωστά ιδανικά. Έτσι, οι φασιστικές ιδεολογίες και οι ακραίες πράξεις φανατισμού, που έχουν κάνει έντονη την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, θα μειωθούν δραστικά. Πώς; Μα, φυσικά, με όπλο την κριτική σκέψη και την επαρκή γνώση ιστορικών γεγονότων, κανείς δε θα μπορεί πια να τους ξεγελάσει.
Συμπεραίνοντας, η δύναμη που έχουμε ως οι “μεγάλοι” της κοινωνίας, είναι σε θέση να εξαλείψει τις αρνητικές επιρροές από τον χώρο του θεάματος και όχι μόνο. Με συλλογική δουλειά κι ενδιαφέρον, η κρίση αξιών θα ανήκει, σε λίγα χρόνια, στο παρελθόν.