Αισχύλος: Η ποίηση του Αισχύλου χαρακτηρίζεται από τη βαθιά φιλοσοφική σκέψη, φαντασία, θρησκευτικότητα και φιλοπατρία. Η αντίληψη του δικαίου εμφανίζεται στον Αισχύλο με το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν την πλήρη ευθύνη των πράξεών τους με τους θεούς να τιμωρούν την ανθρώπινη αλαζονεία, την ύβρη. Οι τραγικοί ήρωες του Αισχύλου εμφανίζονται σε άμεση σύνδεση με το θείο, το πάθημα γίνεται μάθημα. Ο άνθρωπος είναι αυτεξούσιος στα έργα του Αισχύλου κινείται όμως σε δρόμους που επιτάσσει η θεϊκή πρόνοια ενώ ταυτόχρονα πάνω από τους θεούς υπάρχουν άλλες δυνάμεις, η Ανάγκη και η Μοίρα, στις οποίες υποτάσσονται και οι θεοί. Οι μορφές παίρνουν τιτανικές διαστάσεις μέσα στο έργο του. Την ποίηση του την χαρακτηρίζει η μεγαλοπρέπεια του περιεχομένου και του λόγου καθώς παρατηρούμε ευρύτητα εκφραστικών μέσων, τολμηρές εικόνες, αφθονία νέων λέξεων και λυρικό τόνο τόσο στα χορικά όσο και στα διαλογικά μέρη.

Σοφοκλής: Ο Σοφοκλής παρουσιάζει τους ήρωες του «οίους δει είναι» δηλαδή εξιδανικευμένους σύμφωνα με την ηθική και την αισθητική δεοντολογία. Δίπλα στον κεντρικό ήρωα τα δευτερεύοντα πρόσωπα τα διακρίνει η έλλειψη θάρρους, η ατολμία, η δειλία, ο φόβος, η αφέλεια. Έτσι όμως υπερτονίζονται η δύναμη, η αποφασιστικότητα, η τόλμη, η περηφάνεια και το μεγαλείο του κεντρικού ήρωα που έχει την δύναμη να εναντιωθεί στους νόμους εκτελώντας εκείνο που αυτός θεωρεί καθήκον του. Το θεϊκό στοιχείο είναι έντονο στο έργο του Σοφοκλή καθώς οι θεοί συμβολίζουν την ηρεμία και την δύναμη .Οι ανθρώπινες πράξεις ακολουθούν τις θεϊκές επιταγές. Το νέο στοιχείο στα έργα του Σοφοκλή είναι η μείωση της έκτασης των χορικών και η ταυτόχρονη αύξηση των διαλογικών μερών.

Ευρυπίδης: Ο Ευριπίδης , σε αντίθεση με τον Αισχύλο και τον Σοφοκλή που ο μεν παρουσίαζε τα πράγματα όπως ήταν στο παρελθόν  ο δε όπως θα έπρεπε να είναι στο μέλλον, παρουσιάζει τα γεγονότα της εποχής του. Οι ήρωες του είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που αγωνίζονται εναντίον της αδικίας. Έχουν τα δικά τους ανθρώπινα πάθη, αποφασίζουν μόνοι τους ,ευθύνονται οι ίδιοι για τις πράξεις τους και συντρίβονται. Παρουσιάζονται από τον Ευριπίδη όπως ακριβώς είναι, χωρίς ίχνος εξιδανίκευσης ή υπερφυσικότητας. Πολλοί τον κατηγόρησαν για αθεϊα και ασέβεια όμως φαίνεται πως δεν στρέφεται εναντίον της θρησκείας αλλά εναντίον των λαϊκών αντιλήψεων των συγχρόνων του για τους θεούς. Η ποίηση του χαρακτηρίζεται απο ρεαλισμό ενώ το όλο πνεύμα είναι σαφώς νεωτεριστικό.