Από την δεκαετία του ‘80 παρατηρείται μια συστηματική προσπάθεια για την προώθηση της συγχώνευσης μικρών σχολικών  μονάδων.

Το επιχείρημα που προβάλλεται είναι η βελτιστοποίηση  της απόδοσης και της λειτουργίας των σχολείων,  όντως υπήρξε μεγάλη κινητικότητα και στις αναφορές που είχαν γίνει από τις κατά τόπους διευθύνσεις της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης γινόταν λόγος για τα οφέλη και τα αποτελέσματα των συγχωνεύσεων αυτών. Από το 1993 και μετά η συγχώνευση εμφανίζεται ως μια διαδικασία ρουτίνας και ο εκτιμήσεις που διατυπώνονται από τις τοπικές διευθύνσεις συνοψίζονται στο ότι η συγχώνευση «δεν περπατά».