Με αφορμή ένα κείμενο που διάβασα για την αξιοποίηση του διαδικτύου και της συλλογικής γνώσης και καινοτομίας από χιλιάδες επιστήμονες, εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές, αναρωτήθηκα κατά πόσο η πρόταση για τη λειτουργία ενός εκπαιδευτικού “Innocentive” είναι εφικτή.

Αν υπήρχε ένα site όπου κάποιος θα μπορούσε να ζητήσει λύση σε ένα πρόβλημα εκπαιδευτικής φύσεως και κάποιος άλλος με μεγαλύτερη προσωπική πείρα στο ίδιο πρόβλημα θα μπορούσε να έχει μια προτεινόμενη λύση, θα μπορούσε όλο αυτό να λειτουργήσει;

Στην περίπτωση του Innocentive (διαδικτυακού πόρου αναζήτησης λύσεων σε προβλήματα οργανισμών ή επιχειρήσεων) υπάρχει πάντα το οικονομικό κίνητρο, αφού ο “λύτης” μπορεί να κερδίσει χρήματα, εφόσον η λύση του αποδειχθεί η καλύτερη. Στα εκπαιδευτικά όμως, ποιος … θα πληρώσει; Εκτός και αν το κίνητρο δεν είναι το οικονομικό. Αλλά κάποιο άλλο, εσωτερικό, προερχόμενο από την ίδια την εκπαιδευτική πραγματικότητα: π.χ. η βελτίωση του επιπέδου παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών, η καταξίωση του κλάδου των εκπαιδευτικών κλπ.

Γιατί, όμως, το υπουργείο παιδείας ή κάποιος άλλος φορέας σε πιο τοπικό επίπεδο να μη θέσει σε εφαρμογή μια προσπάθεια ανταλλαγής προβλημάτων, λύσεων και απόψεων όσων ανήκουν στην εκπαιδευτική κοινότητα ή έχουν άμεση εμπλοκή στο αγαθό που λέγεται σχολική εκπαίδευση;