Την προηγούμενη δεκαετία κοινωνικογνωστικοί ψυχολόγοι πρότειναν την Activity Theory σαν ένα θεωρητικό πλαίσιο για την κατανόηση του τρόπου που η ανθρώπινη δραστηριότητα επιτυγχάνεται με τη μεσολάβηση και των δύο, των εργαλείων και του πολιτιστικού πλαισίου (Engestrom, 1987). Για έναν θεωρητικό της Δραστηριότητας, το ελάχιστο πλαίσιο που έχει νόημα είναι οι διαλεκτικές σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπινους πράκτορες (human agents) (υποκείμενα) και σε ό,τι ενεργούν (αντικείμενα) καθώς δέχονται μεσολάβηση από εργαλεία, γλώσσα και κοινωνικοπολιτιστικά περιβάλλοντα. Υποκείμενα είναι οι actors που έχουν επιλεγεί σαν το σημείο αναφοράς της ανάλυσης. Αντικείμενα είναι αυτό που η δραστηριότητα κατευθύνεται πάνω του και μετασχηματίζεται σε αποτελέσματα με τη βοήθεια των φυσικών ή συμβολικών, εξωτερικών ή εσωτερικών εργαλείων. Αντικείμενα μπορεί να είναι φυσικά αντικείμενα, αφηρημένες έννοιες, ή θεωρητικές προτάσεις. Εργαλεία είναι έννοιες, φυσικά εργαλεία, δημιουργήματα ή πηγές που μεσολαβούν στις αλληλεπιδράσεις ενός υποκειμένου με ένα αντικείμενο. Η κοινότητα ενός συστήματος αναφέρεται σε αυτούς με τους οποίους το υποκείμενο μοιράζεται το μετασχηματισμό του αντικειμένου: οι πολιτιστικές-ιστορικές κοινωνίες στις οποίες εμπλαισιώνεται η δραστηριότητα ενός υποκειμένου. Οι κοινότητες μεσολαβούν στη δραστηριότητα μέσω του καταμερισμού του έργου και με κοινούς κανόνες και προσδοκίες.
Κατανοώντας τα βασικά στοιχεία ενός συστήματος δραστηριότητας μπορεί να είναι ένας χρήσιμος τρόπος για την χαρτογράφηση και την κατηγοριοποίηση σημαντικών στοιχείων της εμπειρίας. Όμως για τους θεωρητικούς της Δραστηριότητας δεν είναι η απομονωμένη παρουσία αυτών των συστατικών που μπορούν να κάνουν ανάλυση ουσιαστική, αλλά οι αλληλεπιδράσεις εντός μεταξύ αυτών των συστατικών. Ο Engestrom αναφέρεται σε αυτές τις σχέσεις ως πρωταρχικές και δευτερεύουσες αντιφάσεις-ανακολουθίες. Πρωτεύουσες αντιφάσεις – αντικρούσεις είναι αυτές που συμβαίνουν μέσα σε ένα συστατικό του συστήματος (π.χ. τα εργαλεία), ενώ δευτερεύουσες αντιφάσεις είναι εκείνες που συμβαίνουν μεταξύ συστατικών του συστήματος (π.χ. υποκειμένων και εργαλείων).
Η θεωρία της Δραστηριότητας προσφέρει ένα θεωρητικό πλαίσιο με ενορατική γοητεία (έκκληση) για τους ερευνητές που εξετάζουν τους εικονικούς κόσμους. Προερχόμενη από τη συζήτηση του Vygotsky για το διαμεσολαβητικό ρόλο των τεχνουργημάτων στην διαδικασία της γνώσης, προσφέρει μια θεωρητική γλώσσα για την έρευνα του τρόπου που ένας εκπαιδευτικός πόρος σε κάποιον εικονικό κόσμο μεσολαβεί στο να κατανοήσει ο παίκτης άλλα φαινόμενα καθώς αναγνωρίζει το κοινωνικό και πολιτιστικό πλαίσιο στο οποίο ο εικονικός κόσμος είναι πλαισιωμένος. Η μάθηση γίνεται κατανοητή όχι ως μια λειτουργία του ίδιου του εικονικού κόσμου – ούτε ακόμα ένα απλό ταίριασμα του παίκτη και του εικονικού κόσμου, αλλά ως οι μετασχηματισμοί που συμβαίνουν μέσα από τις δυναμικές σχέσεις ανάμεσα στα υποκείμενα, τα τεχνουργήματα, και τις κοινωνικές δομές που μεσολαβούν.