Η 9η Φεβρουαρίου, ημερομηνία θανάτου του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού (9 Φεβρουαρίου 1857), έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας.
Η ελληνική γλώσσα στη διαχρονία της, από τα Μυκηναϊκά Ελληνικά της Γραμμικής Β΄ γραφής του 15αι. π.Χ έως την καθομιλούμενη γλώσσα του 21αι. μ.Χ, αποτέλεσε και αποτελεί το ακρογωνιαίο συστατικό της εθνικής μας ταυτότητας και ύπαρξης.
Γλώσσα, ελευθερία και κρατική υπόσταση συνθέτουν ένα πλέγμα εννοιών αλληλένδετων. Αφοπλιστική είναι η εκμυστήρευση του Διονύσιου Σολωμού στο πεζό αριστούργημά του «Διάλογος»:
«Μήγαρις ἔχω ἄλλο στό νοῦ μου, πάρεξ ἐλευθερία καί γλῶσσα;».
Από την ίδια έγνοια διακατέχεται και ο διακεκριμένος ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης. Στο έργο του «Το Άξιον Εστί» ομολογεί:
Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Η Ελληνική είναι εκείνη η γλώσσα που ο Αλέξανδρος Γ΄ ο Μακεδών μεταλαμπάδευσε πριν από 23 αιώνες στην ασιατική και την αφρικανική ήπειρο.
«Καί τήν κοινήν ἑλληνική λαλιά
ὥς μέσα στή Βακτριανή τήν πήγαμεν,
ὥς τούς ᾿Ινδούς»
αναγνωρίζει ο Κ.Π. Καβάφης στο ποίημά του «Στα 200 π.Χ».
Η Ελληνική είναι η γλώσσα που λέξεις της συναντιούνται σε κάθε άλλη γλώσσα της οικουμένης. Είναι η γλώσσα για την οποία η εξέχουσα ελληνίστρια με διεθνή αναγνώριση, Ζακλίν Ντε Ρομιγί (Jacqueline de Romilly, 1913-2010) διακηρύσσει ότι:
«Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μάς βοηθάει πρώτα από όλα να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα»
και συμπληρώνει, κάνοντας τη διάγνωση των βαθύτερων αιτιών της προϊούσας κοινωνικής απαξίας που πλέον βιώνουμε:
«αυτό που λατρεύω στα ελληνικά κείμενα είναι η συνάντηση με τη γέννηση της έλλογης σκέψης… Ο Λόγος είναι το τείχος που προστατεύει από την κτηνωδία. Όποιος δεν ξέρει να εκφραστεί, όπως πολλοί νέοι σήμερα, τότε δεν του απομένουν παρά οι γροθιές, το ξυλοκόπημα, η ωμή, ανόητη και τυφλή βία».
Αποδεχόμενοι στην ολοκληρία της αυτή την παραδοχή, προτείνουμε, ως αντίδοτο στη βαρβαρότητα και τον εκχυδαϊσμό της καθημερινής μας ζωής, την επιμελημένη γνώση και την προσεγμένη χρήση της γλώσσας μας.
Αυτή η γνώση αποτελεί την αδιαπέραστη θωράκιση του ελληνισμού, το «Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κ’ έρμο» (Δ. Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Σχεδίασμα Β΄, 41).
Πρόσφατα σχόλια