ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΝΩΜΕΣ

με τον καιρό φεύγει και ο φόβος από τους ανθρώπους
ἐν χρόνῳ δ᾿ ἀποφθίνει τό τάρβος ἀνθρώποισιν

Στη φύση πολύ λίγων ανθρώπων υπάρχει αυτό, να αγαπούν δηλαδή το φίλο τους χωρίς φθόνο, όταν αυτός είναι ευτυχισμένος. Γιατί, όταν στάξει φαρμάκι ζήλιας στην καρδιά, διπλασιάζεται ο πόνος του αρρώστου· και με τις δικές του συμφορές βαρύνεται και στενάζει βλέποντας την ευτυχία των άλλων. Τα λέω αυτά, επειδή τα γνωρίζω· ξέρω πολύ καλά την ψεύτικη, θολής σκιάς, εικόνα αυτών που έδειχναν τόση φιλία σε μένα
παύροις γάρ ἀνδρῶν ἐστι συγγενές τόδε, φίλον τόν εὐτυχοῦντ᾿ ἄνευ φθόνων σέβειν. δύσφρων γάρ ἰός καρδίαν προσήμενος ἄχθος διπλοίζει τῷ πεπαμένῳ νόσον· τοῖς τ᾿ αὐτός αὑτοῦ πήμασιν βαρύνεται καί τόν θυραῖον ὄλβον εἰσορῶν στένει. εἰδώς λέγοιμ᾿ ἄν· εὖ γάρ ἐξεπίσταμαι ὁμιλίας κάτοπτρον, εἴδωλον σκιᾶς, δοκοῦντας εἶναι κάρτα πρευμενεῖς ἐμοί

ο καθένας είναι έτοιμος να στενάζει για κείνον που τον βρήκε συμφορά· χωρίς, όμως, η λύπη να του τρώει τα σωθικά· υπάρχουν κι άλλοι που φαίνεται να χαίρονται με τη χαρά του άλλου, πιέζοντας, όμως, τ᾿ αγέλαστά τους πρόσωπα
τῷ δυσπραγοῦντί τ᾿ ἐπιστενάχειν πᾶς τίς ἑτοῖμος· δῆγμα δέ λύπης οὐδέν ἐφ᾿ ἧπαρ προσικνεῖται· καί ξυγχαίρουσιν ὁμοιοπρεπεῖς, ἀγέλαστα πρόσωπα βιαζόμενοι

πολλοί είναι οι άνθρωποι που τιμούν περισσότερο αυτό που φαίνεται αδιαφορώντας για το δίκαιο
πολλοί δέ βροτῶν τό δοκεῖν εἶναι προτίουσι δίκην παραβάντες

Η Δίκη μέσα στα καπνισμένα φτωχόσπιτα φεγγοβολά, και ανταμείβει την τίμια ζωή. Απομακρύνεται από τα παλάτια των πλουσίων που τα γέμισαν άνομα χέρια με χρυσό, και πηγαίνει στ᾿ άσπιλα φτωχόσπιτα, αδιαφορώντας για την παραφουσκωμένη από τα λόγια ψεύτικη δύναμη του πλούτου· κι όλα τα οδηγεί σ᾿ ένα τέλος
Δίκα δέ λάμπει μέν ἐν δυσκάπνοις δώμασιν, τόν τ᾿ ἐναίσιμον τίει βίον. τά χρυσόπαστα δ᾿ ἔδεθλα σύν πίνῳ χερῶν παλιντρόποις ὄμμασι λιποῦσ᾿, ὅσια προσέβατο δύναμιν οὐ σέβουσα πλοῦτου παράσημον αἴνῳ· πᾶν δ᾿ ἐπί τέρμα νωμᾷ

Αρέσει στην παλιά ύβρη-ανομία να γεννά καινούρια ύβρη στα πάθη των ανθρώπων
φιλεῖ δέ τίκτειν Ὕβρις μέν παλιά νεάζουσαν ἐν κακοῖς βροτῶν

η τύχη δίνει καλά παιδιά στα δίκαια σπίτια
οἴκων γάρ εὐθυδίκων καλλίπαις πότμος ἀεί

η ασέβεια γεννά στη συνέχεια περισσότερα και όμοια μ᾿ αυτή κακά
τό δυσσεβές γάρ ἔργον μετά μέν πλείονα τίκτει, σφετέρᾳ δ᾿ εἰκότα γέννᾳ

όταν μεγαλώσει πολύ η ευτυχία του ανθρώπου, γεννά και δεν πεθαίνει χωρίς “παιδιά” · κι απ᾿ την καλή στη γενιά μοίρα φυτρώνει αδηφάγο κακό
μέγαν τελεσθέντα φωτός ὄλβον τεκνοῦσθαι μηδ᾿ ἄπαιδα θνῄσκειν, ἐκ δ᾿ ἀγαθάς τύχας γένει βλαστάνειν ἀκόρεστον οἰζύν

γιατί πρέπει ο ζωντανός να κλαίει και να πονά για παλιές αναποδιές της τύχης;
τόν ζῶντα δ᾿ ἀλγεῖν χρή τύχης παλιγκότου;

Ποιος, εκτός βέβαια από τους θεούς, έχει περάσει όλη του τη ζωή χωρίς κάποια συμφορά;
τίς δέ πλήν θεῶν ἅπαντ᾿ ἀπήμων τόν δι ᾿ αἰῶνος χρόνον;

Η γυναίκα από τη φύση της, πριν καν αποκαλυφθεί η αλήθεια, πιστεύει αμέσως στις χαρές. Πάρα πολύ γρήγορα τα λόγια της γυναίκας γίνονται πιστευτά και διαδίδονται· το ίδιο, όμως, γρήγορα φήμη που ξεστόμισε γυναίκα χάνεται
γυναικός αἰχμᾶ πρέπει πρό τοῦ φανέντος χάριν ξυναινέσαι. πιθανός ἄγαν ὁ θῆλυς ὅρος ἐπινέμεται ταχύπορος· ἀλλά ταχύμορον γυναικογήρυτον ὄλλυται κλέος

επιθυμώ την ευτυχία που δεν προκαλεί φθόνο
κρίνω δ᾿ ἄφθονον ὄλβον

είναι βαρύ να είσαι δοξασμένος και ξιπασμένος
τό δ᾿ ὑπερκόπως κλύειν εὖ βαρύ

όταν έρθει η ώρα, οι Ερινύες, μ᾿ ένα γύρισμα της τύχης, αφανίζουν αυτόν που ζει ευτυχισμένος κάνοντας αδικίες, κι αν πέσει σε τέτοια συμφορά, δε σώζεται με τίποτα
κελαιναί δ᾿ Ἐρινύες χρόνῳ τυχηρόν ὄντ᾿ ἄνευ δίκας παλιντυχεῖ τριβᾷ βίου τιθεῖσ᾿ ἀμαυρόν, ἐν δ᾿ ἀίστοις τελέθοντος οὔτις ἀλκά