Η συνεργατική μάθηση διαθέτοντας ένα σύστημα μεθόδων μάθησης, οργανώνει το παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό περιβάλλον με τέτοιο τρόπο ώστε, να επιτρέπει σε μικρές ανομοιογενείς ομάδες παιδιών να επιτύχουν κοινούς στόχους και καθώς εργάζονται μαζί, βελτιστοποιείται τόσο η μάθηση του καθενός, όσο και όλων των μελών της ομάδας (Κοσσυβάκη, 2003· Χαραλάμπους, 2001· Johnson & Johnson, 2003).
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας μπορούν να συνεργαστούν ουσιαστικά μεταξύ τους, εφόσον τους παρέχεται ένα τέτοιο δομημένο κι οργανωμένο πλαίσιο, καθώς η έρευνα στο χώρο της προσχολικής εκπαίδευσης έχει να επιδείξει μερικά μόνο παραδείγματα (Αυγητίδου, 2006, 2009). Είναι σημαντικό να διερευνηθεί το ερώτημα αυτό, καθώς στην προσχολική ηλικία τα παιδιά διακατέχονται από μεγάλο εγωκεντρισμό, δεν έχουν κατακτήσει ακόμη κοινωνικές δεξιότητες και επομένως δεν ξέρουν πώς να συνεργαστούν.
Κατά βάση όλες οι θεματικές και τα γνωστικά πεδία του αναλυτικού προγράμματος μπορούν με κατάλληλο σχεδιασμό να βασιστούν στην συνεργατική διαδικασία. Αυτό απαιτεί γνώση της μεθόδου, κατάλληλη προετοιμασία κι οργάνωση, θέληση και φαντασία από τη νηπιαγωγό που θα δομήσει το κατάλληλο πλαίσιο για τη διεξαγωγή των ομαδικών δραστηριοτήτων. Αν ισχύσουν τα παραπάνω, τα παιδιά θα ωφεληθούν καθώς θα έχουν την εμπειρία της πραγματικής συνεργασίας, θα αποκομίσουν γνώσεις και δεξιότητες και θα διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους.
Τα αποτελέσματα για τη συνεργατική μάθηση τόσο των ερευνών όσο και των εμπειριών από την πρακτική μέσα στη σχολική τάξη, καταδεικνύουν πώς μόνο ευεργετικές επιπτώσεις έχει τόσο για τους μαθητές της προσχολικής ηλικίας όσο και για τις νηπιαγωγούς. Αρκεί να «τολμήσουν» να διαμορφώσουν τις κατάλληλες συνθήκες για συνεργατική διδασκαλία, να την εισάγουν στην καθημερινή πρακτική τους και να σπάσουν τους φραγμούς της παραδοσιακής διδασκαλίας, ώστε να αποκομίσουν και οι ίδιες όλα τα οφέλη από μια πραγματικά ανώτερου επιπέδου μαθησιακή εμπειρία.
