Οι Ατταλειώτες δεν είχαν τα πολλά παιχνίδια που έχουμε εμείς σήμερα. Ήξεραν όμως να παίζουν ομαδικά παιχνίδια και να είναι ευτυχισμένοι.
Παρακάτω σας παρουσιάζουμε μερικά από αυτά τα παιχνίδια:
- Κούνια
Στο Φιλοπάππου γινόταν αυτοσχέδιες κούνιες. Ένα σχοινί και μία κουρελού ήταν αρκετά.
- Κρυφτούλι με ντενεκεδάκι
Σε αυτό το παιχνίδι αυτός που φιλούσε χτυπούσε με ένα ντενεκεδάκι κάτω στο χώμα μετρώντας μέχρι το 10 και έχοντας κλειστά τα μάτια του μέχρι να προλάβουν οι φίλοι του να κρυφτούν.
- Αλ-σαταρήμ
Ήταν μικτό, ομαδικό παιχνίδι, εσωτερικού ή εξωτερικού χώρου (σε αυλή ή δωμάτιο). Παιζόταν από 4−10 παιδιά, ηλικίας έως 12 ετών περίπου, που ήταν καθισμένα κυκλικά κάτω, με το πρόσωπο προς το κέντρο του κύκλου.
Ένα παιδί έμενε όρθιο έξω από τον κύκλο. Βαστούσε στα χέρια του, μια μεγάλη πετσέτα φαγητού, δεμένη στη μια άκρη της σε κόμπο. Άρχιζε να γυρίζω πίσω από τα καθισμένα παιδιά, λέγοντας:
Αλ−σαταρήμ, γκιούλ σαταρήμ,
Ουσταμντάν εγή, σαταρήμ
Ουσταμ ουλμούς μπεν σαταρήμ.
Δηλαδή
Πουλάω, πουλάω ωραία (πράγματα), πουλάω.
Πουλάω πιο καλά από το αφεντικό μου.
Πέθανε το αφεντικό μου και πουλάω εγώ.
- Αλατζά μπουλατζά σενίν γκιοζούν καρατζά
Το παιχνίδι αυτό, για το οποίο οι διαθέσιμες πληροφορίες είναι λίγες, παιζόταν από 3−4 κορίτσια.
Ένα κορίτσι παρίστανε τη γιαγιά ή τη μάνα, κρατώντας ένα μωρό−κούκλα στην αγκαλιά της. Τα υπόλοιπα κορίτσια έλεγαν, κουνώντας την παλάμη τους, μπροστά στα μάτια της «μάνας»:
Αλατζά−μπουλατζά
σενίν γκιοζούν καρατζά.
- Αμελέ Ταμπουρού
Το παιχνίδι αυτό παιζόταν από δύο ομάδες των 6−8 παιδιών.
Μάζευαν χαλίκια ή πετρούλες κι έστρωναν ένα δρομάκι μήκους 8−10 μέτρων. Κάθε μέρα, όταν σχόλαγαν από το σχολείο, η κάθε ομάδα με τα δικά της εφόδια, άρχιζε να στρώνει το δρομάκι της. Κέρδιζε η ομάδα που θα έφτιαχνε το πιο μακρύ δρομάκι.
- Αλάτι ψιλό, Αλάτι χοντρό
Τα παιδιά σχηματίζουν όλα μαζί ένα κύκλο και κάθονται κάτω σταυροπόδι με τα χέρια πίσω και τις παλάμες ανοιχτές.
Ένα παιδί που κάνει τη “μάνα” στέκεται έξω από τον κύκλο και κρατάει ένα μαντήλι. Η μάνα γυρίζει γύρω γύρω από τον κύκλο τραγουδώντας:
“Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό,
έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω
παπούτσια δεν μου πήρε να πάω στο χορό”!
Καθώς η μάνα τραγουδάει και τρέχει γύρω από τον κύκλο, πετάει κρυφά το μαντίλι πίσω από ένα παιδί και συνεχίζει να περπατάει γύρω γύρω τον κύκλο (από την μία φορά του π.χ. δεξιόστροφα), μέχρι να καταλάβουν τα υπόλοιπα ότι δεν το κρατάει πια. Τότε όλα τα παιδιά ψάχνουν με τα χέρια πίσω τους να δούν μήπως έχουν το μαντίλι. Το παιδί που έχει πια στα χέρια του το μαντήλι σηκώνεται και κυνηγάει τη “μάνα” γύρω γύρω από κύκλο (πάλι μόνο δεξιόστροφα). Σκοπός του παιδιού που κάνει τη μάνα είναι να προλάβει να κάτσει στη θέση του παιδιού που σηκώθηκε, πριν να προλάβει αυτό να την πιάσει. Αν όμως το παιδί προλάβει να την πιάσει, τότε το παιδί που την έπιασε ξανακάθεται στη θέση του και η “μάνα” συνεχίζει ως μάνα μέχρι να καταφέρει να κάτσει.
- Γύρω- γύρω όλοι
Τα παιδάκια σχηματίζουν έναν κύκλο και βάζουν το πιο μικρό στη μέση. Ύστερα πιάνονται από τα χέρια και γυρίζουν τραγουδώντας:
Γύρω-γύρω όλοι
Στη μέση ο Μανόλης,
Χέρια, πόδια στη γραμμή
Όλοι κάθονται στη γη!
Με το: «όλοι κάθονται στη γη!», όλα τα παιδάκια κάθονται χάμω και τεντώνουν τα πόδια τους προς το κέντρο. Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο «Μανόλης».
- Δεν περνάς κυρά- Μαρία
Πιάνονται απ’ το χέρι και σχηματίζουν κύκλο, ενώ ένα κορίτσι απ’ τα μεγαλύτερα, η κυρα-Μαρία, στέκεται στη μέση. Αρχίζουν να γυρίζουν γύρω γύρω και τραγουδούν, ενώ η κυρα-Μαρία προσπαθεί να περάσει ανάμεσά τους.
Δεν περνάς κυρά Μαρία,
δεν περνάς, δεν περνάς,
Δεν περνάς κυρά Μαρία,
δεν περνάς, περνάς;
Θα υπάγω είς τους κήπους,
Δεν περνώ, δεν περνώ,
Θα υπάγω είς τους κήπους,
Δεν περνώ, περνώ.
Τι θα κάνεις είς τους κήπους,
Δεν περνάς, δεν περνάς,
Τι θα κάνεις είς τους κήπους,
Δεν περνάς, περνάς;
Θε να κόψω δυο βιολέτες,
Δεν περνώ, δεν περνώ,
Θε να κόψω δυο βιολέτες,
Δεν περνώ, περνώ
Μόλις ακούσει τ’ όνομά του το κορίτσι που ανέφερε η κυρα-Μαρία, φεύγει απ’ τον κύκλο και μπαίνει στη μέση και τότε είτε γίνεται αυτό κυρα-Μαρία και το παιχνίδι συνεχίζεται έτσι, είτε στέκεται στο πλάι της κυρα-Μαρίας, που συνεχίζει ν’ αναφέρει σε κάθε επανάληψη του τραγουδιού κι από μια φιλενάδα της, ώσπου δε μένουν πια αρκετά κορίτσια, για να σχηματίσουν κύκλο κι έτσι το παιχνίδι τελειώνει.
Περισσότερα στη σελίδα:
