Αthanasia's blog

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ό,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο

σα θησαυρό να το φυλάξεις·

τους λογισμούς, τους πόθους σου άλλαξε,

μα αυτό ποτέ να μην τ’ αλλάξεις.

Όποτε της ζωής τα ψεύτικα

κι άσχημα σφίγγουν την καρδιά σου,

μες σ’ ό,τι φύλαξες παιδιάτικο

θα βρίσκεις την παρηγοριά σου.

Κι όταν χλωμοφυλλιάσει η όψη σου

και στα μαλλιά σου πέσουν χιόνια,

μόνο ό,τι φύλαξες παιδιάτικο

θα μείνει απείραχτο απ’ τα χρόνια.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

http://karyotakis.awardspace.com/prose/thalassa.htm

http://europeanschoolradio.eu/participants/info/58a43a868758c6-72890795

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSDIM101/467/3099,12466/

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.
Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΒΑΛ: Ξέρεις πως υπάρχει ένα είδος πουλιών που δεν έχουν πόδια κι έτσι δεν μπορούν να σταθούν πουθενά και πρέπει να στηρίζονται σ’ όλη τους τη ζωή στα φτερά τους στον ουρανό; Αλήθεια είναι. Είδα ένα κάποτε, είχε πεθάνει κι είχε πέσει στη γη κι είχε γαλάζιο χρώμα και σώμα μικρούλικο σαν το μικρό σου δαχτυλάκι, αυτή είν’ η αλήθεια, είχε ένα τοσοδούλικο σωματάκι σαν το μικρό σου δάχτυλο και τόσο ‘λαφρύ στην παλάμη του χεριού σου που δε ζύγιζε πάνω από ‘να πούπουλο, κι είχε τα φτερά διάπλατα ανοιγμένα, και διάφανα στο χρώμα τ’ ουρανού και μπορούσες να δεις μέσ’ απ’ αυτά. Αυτό είναι που λένε χρωματική κάλυψη. Καμουφλάζ, το λένε. Είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις αυτά τα πουλιά από τον ουρανό και γι’ αυτό τα γεράκια δεν μπορούν να τ’ αρπάξουν, δεν τα διακρίνουν εκεί στα γαλάζια ύψη τ’ ουρανού, κοντά στον ήλιο!
ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΑ: Κι όταν έχει συννεφιά;
ΒΑΛ: Πετάνε τόσο ψηλά που τ’ αναθεματισμένα γεράκια θα ζαλίζονταν. Κι αυτά τα μικρά πουλιά, δεν έχουν πόδια καθόλου και ζουν όλη τους τη ζωή πάνω στα φτερά τους κοιμούνται πάνω στον άνεμο, και άκου πώς κοιμούνται τη νύχτα. Ανοίγουν διάπλατα τα φτερά τους και κοιμούνται πάνω στον άνεμο, όπως τ’ άλλα πουλιά διπλώνουν τα φτερά τους και κοιμούνται πάνω σ’ ένα δέντρο… (Ακούγεται μουσική) Κοιμούνται πάνω στον άνεμο και… (Τα μάτια του θολώνουν και μαλακώνουν, παίρνει την κιθάρα του και συνοδεύει την πολύ χαμηλή μουσική) ποτέ δεν ακουμπάν αυτήν τη γη παρά μόνο μια φορά όταν πεθάνουν.
ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΑ: Θα ‘θελα να ‘μουν ένα απ’ αυτά τα πουλιά.
ΒΑΛ: Και γω θα ‘θελα να ‘μουν, πολλοί θα ‘θελαν να ‘ναι ένα από κείνα τα πουλιά και ποτέ να μην είχαν φθαρεί!

TENNESSEE WILLIAMS: Ο ΟΡΦΕΑΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

Ιδιαίτερα διέπρεψε σ’ αυτό η ημιμάθεια, η τρομερότερη μάστιγα της ανθρωπότητας, χειρότερη απ’ το λοιμό, τον λιμό και τον πόλεμο. Η ημιμάθεια εμφανίστηκε μόλις τώρα στον αιώνα μας. Η ημιμάθεια είναι ένας τύραννος πρωτοφανής στα χρονικά. Ένας τύραννος που έχει τους ιερείς και τους σκλάβους του, ένας τύραννος που τον προσκύνησαν όλοι μ’ αγάπη και τυφλή πίστη – αγάπη και πίστη που ήταν αδύνατο να τη φανταστούμε ως τα τώρα-ένας τύραννος που τρέμει μπροστά του κι η ίδια η επιστήμη και συμβιβάζεται επονείδιστα μαζί του. Όλα αυτά είναι δικά σας λόγια, Σταυρόγκιν, εκτός απ’ όσα είπα για την ημιμάθεια. Αυτά είναι δικά μου, γιατί και εγώ ο ίδιος δεν είμαι παρά ημιμαθής και για αυτό τη μισώ ιδιαίτερα…

FYODOR DOSTOYEVSKY: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Είδα χθες ένα όνειρο που ήταν αγάπη. Σε μια στιγμή γέμισα αγάπη και χαμογέλασα με δάκρυα ήταν σαν έκσταση. Ήρθαν ένα σωρό πρόσωπα κι έρχονταν κι άλλα φάτσες γνωστές κι άγνωστες κι εγώ όλους τους αγαπούσα και περισσότερους ακόμα τόσο πολύ άνοιξε η καρδιά μου και χωρούσαν κι άλλοι πολλοί ακόμα. Ένα πλήθος κρεμάστηκε από την σπάνια κλωστή που έκλωθε εκείνη την ώρα η ψυχή μου κι αυτή άντεχε δεν έσπαζε. Όλα ήταν μια ευτυχία πόσο σας αγαπώ φώναξα θα πεθάνω για σας. Αγαπούσα την κάθε μια μορφή χωριστά και μαζί όλες η αγάπη μου ήταν ένα σύννεφο που το σκόρπιζε ο αέρας το χώριζε σε χίλια κομμάτια κι υστέρα πάλι τα ένωνε η αγάπη μου ήταν ένα σύννεφο που σκέπαζε όλο τον ουρανό λευκό και μεγάλο σας αγαπώ. Ξαφνικά κατάλαβα πως εγώ τους αγαπούσα κι εκείνοι με κοίταζαν μ’ ένα μικρό χαμόγελο. Στεκόμουν με ανοιχτά χέρια κι εκείνοι μάκραιναν και τους είπα θάρθω μαζί σας. Με κοίταζαν με άδειο χαμόγελο και προχωρούσαν κι εγώ στεκόμουν κι έβλεπα να με προσπερνάν και να μακραίνουν. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα ήμουν σαν φυτό που πάλευε να ξεκολλήσει τις ρίζες του από το χώμα κι ήθελα να τους πάρω από πίσω. Στεκόμουν κι εκείνοι φεύγαν δεν έλεγαν έλα χαμογελούσαν. Έμεινα από τότε μονάχος κι έπαψα να κλαίω η αγάπη στέρεψε κι έπαψε να τρέχει.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ: ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ