Σοφέ μου, το τετράσοφο
που σε φωτάει λυχνάρι
νάτανε, λέει, φεγγάρι
και συ είκοσι χρονώ!
Νάτανε τάχα η γνώση σου
με τον αγέρα αμάχη,
για δασωμένη ράχη
ξεκίνημα πρωινό…
Νάτανε τάχα η σκέψη σου
συρτού χορού τραγούδια,
μιαν αγκαλιά λουλούδια,
μιαν ιστορία τρελή.
Τα μύρια που δε γνώρισες
νερό θαν τά είχες μάθει,
με δάσκαλο τα πάθη,
μ’ ένα κλεφτό φιλί.
Πολύ την καταφρόνεσες
τη ζωή, π’ ανάθεμά τη…
Και τώρα είναι φευγάτη
σαν όνειρο πρωινό.
Χειλάκια ανθούν στη γειτονιά,
γαρούφαλα στη γλάστρα.
Κι εσύ διαβάζεις τ’ άστρα
και τον βαθύ ουρανό.
