Αthanasia's blog

Υπάρχουν, φαντάζομαι, άνθρωποι που δεν τολμήσανε να ζήσουν, από υπερβολική ευαισθησία. Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη.

Σημείο απόλυτο, η μοναξιά μου: ίσια, στρωτή, χωρίς καμιάν ανωμαλία όπου να πιαστεί το βλέμμα. Προσπαθώ να συγκεντρώσω μια δύναμη σχεδόν μαγνητική, σαν αυτή που κουνά τα τραπεζάκια, για να ιδώ μέσα μου λίγο φως. Ώσπου να καταστραφεί κανείς, μπορεί να υπάρξει κάτι πιο δυνατό. Όμως δεν μου μένει πια πολλή δύναμη…

Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι διψάσαμε το μεσημέρι· μα το νερό γλυφό. Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ’ όνομά της· ωραία που φύσηξεν ο μπάτης και σβύστηκε η γραφή. Mε τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή.

…αν εξαιρέσουμε τις σπάνιες περιπτώσεις της μεγαλοφυίας,οι ιδέες που πρεσβεύουμε δεν είναι σχεδόν ποτέ δικές μας..Από τη φύση του ιδεοπλάστης και ιδεολάτρης ο άνθρωπος, γίνεται από πνευματική αδράνεια και ηθική δειλία ιδεοληπτικός, αιχμάλωτος των ιδεών, δούλος των διανοητικών προϊόντων του…Ας θυμηθούμε την περίφημη πλατωνική αλληγορία: τους δεσμώτες του σπηλαίου.Από τη μακρά εγκάθειρξή τους στη σκοτεινή […]

“Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και πού τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας. […]

Ξημέρωσεν ο δείχτης πάλι Κυριακή. Εφτά μέρες Η μια πάνω απ’ την άλλη Δεμένες Ολόιδιες Σα χάντρες κατάμαυρες Κομπολογιών του Σεμινάριου. Μια, τέσσερις, πενηνταδυό. Έξι μέρες όλες για μια Έξι μέρες αναμονή Έξι μέρες σκέψη Για μια μέρα Μόνο για μια μέρα Μόνο για μιαν ώρα. Απόγευμα κι ήλιος. Ώρες Ταυτισμένες Χωρίς συνείδηση Προσπαθώντας μια […]

Δὲν εἴμαστε ποιητὲς Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ Σημαίνει πὼς φοβόμαστε Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη Ὁ θάνατος βραχνάς.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο. Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα. Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά (τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)· κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου, τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα […]

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό. Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας — σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που […]

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.