Ήταν κάποτε τρεις νυχτερίδες και έλεγαν τα κατορθώματα τους. Λέει η πρώτη:
– “Που λέτε εχθές έκανα ένα φοβερό κατόρθωμα. Με βλέπετε που είμαι έτσι γεμάτη αίματα και κρέατα στο πρόσωπό μου. Εκείνο το βουνό το βλέπετε;”
– “Το βλέπουμε,” απαντούν οι άλλες απορημένες.
– “Ε λοιπόν, πίσω από εκείνο το βουνό βρίσκεται ένα μεγάλο κάστρο. Κατασπάραξα όλους όσους βρίσκονταν εκεί, δεν άφησα κανέναν! Τρομερή βραδιά!”
Μετά παίρνει το λόγο η δεύτερη νυχτερίδα και λέει:
– “Α, αυτό δεν είναι τίποτα. Που να δείτε εγώ τι έκανα. Το βλέπετε εκείνο το βουνό;”
– “Το βλέπουμε,” απαντούν οι άλλες.
– “Ε λοιπόν, πίσω από εκείνο το βουνό βρίσκεται ένα μεγάλο χωριό. Δεν άφησα κανέναν. Τους εξαφάνισα όλους. Δεν βλέπετε όλα αυτά τα αίματα επάνω μου; Τρομερή βραδιά, έσκασα στο φαί!!”
Αναστατωμένη η τρίτη νυχτερίδα μέσα στα αίματα κι αυτή αλλά σε πολύ χειρότερη κατάσταση λέει:
– “Που να σας τα λέω για μένα… Το βλέπετε εκείνο το βουνό;”
– “Το βλέπουμε,” απαντούν οι άλλες.
– “Ε λοιπόν… εγώ δεν το είδα…!”