Πού πάει ο κόσμος; Πού πάει η Ελλάδα; Και να ξεπηδά το ανησυχητικό πρόβλημα: Ποια η αποστολή της Ελλάδας σήμερα;…Πού να πάνε τα μικρά καράβια; Και η Ελλάδα είναι ένα μικρό καράβι που το δέρνουν Βοριάδες και Νοτιάδες και άνεμοι Ανατολικοί και δυτικοί.
Θα αποτολμήσω εδώ να πω ότι δεν πρέπει να είναι οι άξονες της πορείας της, δύο οι αντικειμενικοί της στόχοι. Ο ένας είναι η στροφή προς τον εσωτερικό της κόσμο. Ο άλλος προς τον έξω κόσμο…
Πρέπει:
- να σώσουμε πρώτ’ απ’ όλα τον εαυτό μας,
- να σώσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους.
Ειδεμή, χαθήκαμε… θα μας καταπιούν οι άλλοι, θα μας προσαρτήσουν, θα μας αποπροσωποποιήσουν. Και θα πέσουμε στο θρύλο, σαν μνήμη μονάχα ενός λαού που έζησε κάποτε και άφησε μερικά «αθάνατα», ως θα λένε μνημεία στο πέρασμά του.
Πώς θα σωθούμε; …
Θα ξεκινήσουμε από την ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε ανατρέχοντας στο παρελθόν μας και μελετώντας το σημερινό εαυτό μας. Στην Τέχνη, στα Γράμματα,…και ύστερα στη Θεωρητική Επιστήμη και στην Εφαρμοσμένη Επιστήμη…
Τότε θα πασχίσουμε ν’ ανεβούμε ένα σκαλοπάτι ακόμα, ν’ αγγίξουμε κάτι που το έχουμε κληρονομιά πολύ παλιά… κάτι που το χρωστάμε στο ήπιο κλίμα του τόπου μας, το χρωστάμε στις μαλακές γραμμές των βουνών μας…, το μέτρο, το πανάρχαιο και πανίσχυρο μέτρο…
Δεν υπάρχουν πια σήμερα περιθώρια για πολέμους, για περίλαμπρες νίκες, παρά μέσα στον πνευματικό και ψυχικό κόσμο και που θα έχουν αντίκτυπο σε όλη την ανθρωπότητα. Νομίζω ότι αυτή θα είναι η προσφορά, η μεγάλη αποστολή της Ελλάδας στη Μεγάλη Δύναμη της μελλοντικής και παρασκευαζόμενης ήδη με τόσο κόπο Ενωμένης Ευρώπης… «Δε θα επιβιώσετε με τον αριθμό, αλλά με την ποιότητα».
( Θ. Πετσάλης-Διομήδης, Η Ελλάδα στον κόσμο του μέλλοντος