arganasta’s blog – Bocca della Verita

Σε μια εποχή που το μεγάλο θέμα συζήτησης είναι η οικονομική κρίση, την ώρα που η επιχειρηματική δραστηριότητα κοντεύει να πιάσει πάτο και που οι περισσότεροι αποφεύγουν ακόμα και να… σκεφτούν ένα οικονομικό «άνοιγμα», κάποιοι δεν το βάζουν κάτω.

Ενημερώνονται, αναλύουν τα δεδομένα, αναζητούν πόρους και αποτολμούν το μεγάλο βήμα: κάνουν την ιδέα τους πράξη.

Η δημιουργικότητα και η καινοτομία μέσα σ’ ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον -την ώρα που η «οικονομική κρίση» παρουσιάζεται περίπου ως παράγων αναστολής κάθε είδους επιχειρηματικής δραστηριότητας- είναι το ζητούμενο και του Ανοιχτού Συνεδρίου «Δημιουργική Οικονομία: Ευκαιρίες και προκλήσεις σε μια εποχή κρίσης», που διοργανώνει το British Council με το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, 210-3453101). Οι εργασίες του συνεδρίου άρχισαν χθες και ολοκληρώνονται σήμερα, με τη συμβολή επιχειρηματιών που αντιμετώπισαν τα κάθε είδους εμπόδια και ακαδημαϊκών καθηγητών.

Σήμερα μιλούν στην «Ε» δύο νέοι -και ταλαντούχοι- άνθρωποι, που όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από την αρνητική ατμόσφαιρα των ημερών, αλλά χαμογέλασαν πλατιά στο «μικρόβιο» της δημιουργίας και, με όπλο το όνειρό τους, κατόρθωσαν να κάνουν την ιδέα τους να λειτουργήσει. *

ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ:

Ο όρος «καινοτομία» είναι συχνά ασαφής και διφορούμενος. Σύμφωνα με τον Οργανισμό για την Οικονομική Συνεργασία & Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), ως καινοτομία εννοείται «η άμεσα υλοποιούμενη νέα ιδέα ή η πρωτότυπη διαδικασία υλοποίησης μιας ιδέας».

Πρόκειται, δηλαδή, για τη σύλληψη της ιδέας και τη μετατροπή της σε εμπορεύσιμο προϊόν ή υπηρεσία.

Από την άλλη μεριά η εμπειρία έχει δείξει πως, όταν με τη λέξη «καινοτομία» υποδηλώνεται ένα καινούργιο ή ένα βελτιωμένο προϊόν που διαχέεται επιτυχώς στην αγορά, τότε η έμφαση δίνεται στο αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Η καινοτομία λοιπόν δεν είναι απαραιτήτως η γέννηση νέων ιδεών. Η γέννηση νέων ιδεών είναι απλά το πρώτο βήμα για την καινοτομία.

Πολύ συχνά η καινοτομία ταυτίζεται με την τεχνολογία. Σίγουρα η τεχνολογία είναι σημαντική, η καινοτομία ωστόσο μπορεί να αφορά και άλλους τομείς των επιχειρήσεων – όπως ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι επιχειρησιακές λειτουργίες ή οι δυνατότητες με τις οποίες ανιχνεύονται οι (νέες) επιθυμίες των ανθρώπων.

Θεοδώρα Προβοπούλου (ΤΗΕΙΑ) – σχεδιάστρια μόδας (www.theialab.com)

«Μοναδικά σχέδια για διαφορετικούς ανθρώπους»

«Ως τώρα γνωρίζαμε για σχεδιαστές-επιχειρηματίες και για μοδίστρες. Εγώ βρίσκομαι τώρα στη (μάλλον ασυνήθιστη) θέση της… μοδίστρας-επιχειρηματία! Η ιδέα μου ήταν να προτείνω κάτι πρωτότυπο: μοναδικά σχέδια για κάθε πελάτη, όπως εκείνος τα επιθυμεί…

Σπούδασα Φιλοσοφία και Οικονομικά στην Οξφόρδη. Φιλοσοφία γιατί την αγαπούσα και Οικονομικά γιατί είναι μια επιστήμη, η οποία πίστευα πως θα μου παρείχε εργασία. Στις σπουδές των Οικονομικών όλα είναι λογικά συμπεράσματα. Για να έχεις, όμως, ένα συμπέρασμα, πρέπει να βασιστείς σε μια αρχή, ένα δεδομένο. Κι εκεί χαλούσαν τα πράγματα… Μονίμως αμφισβητούσα τις ίδιες τις αρχές των οικονομικών, οι οποίες μου φάνταζαν (και συνεχίζουν να φαντάζουν) επιπόλαιες, αφού συχνά αδιαφορούν για τον βασικότερο παράγοντα, τον άνθρωπο. Ετσι επέλεξα να στραφώ σε κάτι, με το οποίο δεν θα ήμουν σε διαρκή πόλεμο… Βέβαια, όταν ξεκίνησα να ράβω, το οικονομικό δαιμόνιο συνέχισε να με ακολουθεί».

Σε έναν φιλόξενο χώρο στην Ιπποκράτους, η Theia έστησε το εργαστήριό της. Στην Theia θα πάει κανείς για να ράψει το ρούχο που θέλει, όπως ακριβώς το θέλει, ή για να ανακαλύψει κάτι ανάμεσα στην έτοιμη συλλογή.

«Σε μια βιοτεχνική χώρα, όπως η Ελλάδα, το “κάνω μοναδικά σχέδια για διαφορετικούς ανθρώπους” συνεπάγεται πως πρέπει να περνάω έναν νέο κωδικό στην Εφορία για κάθε πελάτη! Γιατί μπορώ να κατασκευάζω κάλτσες, αλλά όχι κομπινεζόν. Κι αν έχεις τον κωδικό για γυναικείο πουκάμισο, δεν σημαίνει πως μπορείς να κάνεις κι αντρικό… Αυτό, επίσης, σημαίνει πως είναι αδύνατο να υποστηριχθείς από κάποια -οποιαδήποτε- επιδότηση, γιατί “τι ακριβώς είναι αυτό που κάνεις για να επιδοτηθείς κιόλας!”.

Σήμερα, βλέπω με χαρά ότι η δουλειά μου αγαπιέται. Βαρέθηκε ο κόσμος να είναι ντυμένος πανομοιότυπα, να βρίσκει αλλοιωμένο το ρούχο του μετά το πλύσιμο, να μην “κάθεται” η πένσα του στήθους… Ο κόσμος, τελικά, αγαπάει το σχέδιο που έχει μελετηθεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που έχει διάρκεια στον χρόνο και που δεν είναι ένα “πυροτέχνημα”!».

Γιώργος Τζιραλής – εκτελεστικός διευθυντής Openfund (theopenfund.com)

«Το επιχειρείν είναι συνώνυμο με το ρίσκο»

«Το Openfund είναι ένα σχήμα που επιλέγει έως πέντε ομάδες νέων επιχειρηματιών ανά τέσσερις μήνες, παρέχοντάς τους οτιδήποτε χρειάζονται -όπως εκτενή συμβουλευτική υποστήριξη και αρχική χρηματοδότηση περί τα 30.000 ευρώ- ώστε να μετατρέψουν την αρχική τους ιδέα σε λειτουργικό προϊόν.

Ο λαϊκός «μύθος» αναδεικνύει την αρχική ιδέα ως το σημαντικότερο συστατικό της επιτυχίας. Στην πράξη, η αξία μιας ιδέας είναι ανάλογη του χρόνου που επενδύει κανείς στην υλοποίησή της -καμία ιδέα δεν έχει αξία από μόνη της. Μπορεί κανείς να είχε σκεφτεί την ιδέα πίσω από το Facebook χρόνια πριν υλοποιηθεί, ωστόσο τα εύσημα δεν μπορούν παρά να αποδοθούν ολοκληρωτικά σε εκείνον που άφησε οποιαδήποτε άλλη ασχολία και έκανε το Facebook πράξη. Η ιδέα, επομένως, δεν είναι εντέλει απολύτως σημαντική -εξάλλου, τις περισσότερες φορές οφείλει να τροποποιηθεί επανειλημμένως μέχρι να καταλήξει στην επιθυμητή συνταγή. Από την άλλη, η ομάδα των ιδρυτών πίσω από την ιδέα και οι ικανότητες, η αφοσίωση και η επιμονή είναι οι πλέον σημαντικοί πόροι μιας νέας εταιρείας, οι οποίοι και διαφοροποιούν τις επιτυχημένες από τις αποτυχημένες προσπάθειες. Αν θέλει κάποιος να δημιουργήσει μια επιτυχημένη επιχείρηση, ας ξεκινήσει με τους κατάλληλους συνεργάτες.

Η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα έχουν καταχωρισθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως όροι βαρύγδουποι, οι οποίοι συχνά χρήζουν της γνώμης «ειδικών» για την ακαδημαϊκή ερμηνεία τους. Η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα, ωστόσο, είναι έννοιες απλές, συνυφασμένες με την έννοια της πρωτοβουλίας!

Αλλη διαδεδομένη θυμοσοφία συνιστά η θεώρηση της αποτυχίας ως «καταστροφή». Κάποιος που δοκιμάζει και δεν τα καταφέρνει, φέρει εσαεί τη βούλα του αποτυχημένου. Ωστόσο, το επιχειρείν είναι συνώνυμο με το ρίσκο και το ρίσκο με την αποτυχία. Η τελευταία, επομένως, δεν πρέπει να φοβίζει, αλλά -με την προϋπόθεση ότι προηγείται εξαντλητική και τεκμηριωμένη προσπάθεια- να λογίζεται ως ένα βήμα προς την επιτυχία. Υπό το πρίσμα του επενδυτή, ένας επιχειρηματίας που έχει αποτύχει σε προηγούμενο εγχείρημά του -έχοντας αξιοποιήσει στο έπακρο την εμπειρία αυτή-, είναι περισσότερο πιθανό να επιτύχει σε μια νέα προσπάθεια, έναντι εκείνου που μόλις τώρα ξεκινά. Μαθαίνεις όταν αποτυγχάνεις. Αποτυγχάνεις (σίγουρα) όταν δεν μαθαίνεις.

Ετικέτες: ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΠΡΑΞΗ

Στις μειώσεις μισθών προστίθεται η αλλαγή στις προσλήψεις και τις μετακινήσεις εκπαιδευτικών

Μετά το Πάσχα, τελικά, θα έλθει στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας που αφορά τις εκπαιδευτικές αλλαγές στη σχολική εκπαίδευση και στο σύστημα διορισμών- μεταθέσεων- αποσπάσεων των 200.000 εκπαιδευτικών.

Αυτό δήλωσε στις 16 Μαρτίου στη Βουλή η υφυπουργός Παιδείας κ. Εύη Χριστοφιλοπούλου επισημαίνοντας ότι «… όσον αφορά το πλαίσιο αποσπάσεων, μεταθέσεων, διορισμών εκπαιδευτικών ισχύουν οι υπάρχουσες διατάξεις. Σύντομα θα έλθει στη Βουλή- και πάντως μετά το Πάσχα- για πρώτη ανάγνωση αρχικά, το νομοσχέδιο που θα αφορά την αλλαγή αυτού του καθεστώτος».

Ωστόσο και με βάση τις αλλαγές οι οποίες περιγράφονται τόσο στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης όσο και στο νομοσχέδιο 3833/2010 «Προστασία της εθνικής οικονομίας- Επείγοντα μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης» που ψηφίστηκε πρόσφατα, στην κόψη του ξυραφιού αναμένεται να βρεθεί τη νέα σχολική χρονιά η λειτουργία των σχολείων, καθώς οι μισθοί του εκπαιδευτικού προσωπικού, οι προσλήψεις και οι διορισμοί, τα ολοήμερα σχολεία, η πρόσθετη διδακτική στήριξη και η ενισχυτική διδασκαλία, οι μεταφορές των μαθητών ακόμη και οι Πανελλήνιες Εξετάσεις πλήττονται άμεσα από τις δραστικές περικοπές!

Περικοπές στα σχολεία
Οι νέες ρυθμίσεις προκαλούν αναστάτωση σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς, ενώ έχουν βεβαίως και σημαντικές συνέπειες στη σχολική εκπαίδευση. Πρώτον και κύριον το υπουργείο Παιδείας ζητά από τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης και τα σχολεία να επανέλθουν στα τμήματα των 30 μαθητών για να εξοικονομηθούν εκπαιδευτικοί, καθώς στη νέα σχολική χρονιά προβλέπεται μείωση κατά 50% των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών και κατά 70% των προσλήψεων αναπληρωτών. Το γεγονός αυτό αναμένεται να επηρεάσει αρνητικά την εκπαιδευτική διαδικασία ιδιαίτερα στις λαϊκές περιοχές που πλήττονται από τη σχολική αποτυχία (Δυτική Αθήνα, Δυτική Θεσσαλονίκη, Πειραιάς κ.λπ.), καθώς και στις περιοχές όπου συγκεντρώνεται μεγάλος όγκος αλλοδαπών μαθητών (Καλλιθέα, Μενίδι, Ταύρος, κέντρο Αθήνας κ.λπ.). Επίσης είναι ορατός ο κίνδυνος να μην μπορούν να λειτουργήσουν σε πλήρη ανάπτυξη τα ολοήμερα σχολεία, η πρόσθετη διδακτική στήριξη, αλλά και οι τάξεις υποδοχής, αφού η μείωση των προσλήψεων θα δημιουργήσει εδώ τα μεγαλύτερα προβλήματα.

Μείωση των αποσπάσεων
Επίσης αποφασίστηκε η μείωση των αποσπάσεων εκπαιδευτικών σε φορείς του υπουργείου Παιδείας κατά 50%. Ακόμη στο νέο νομοθετικό πλαίσιο (Ν. 38/33/2010) προβλέπεται ότι ο λόγος του αριθμού των ετήσιων διορισμών εκπαιδευτικού προσωπικού προς τον αριθμό των αποχωρήσεων, για την περίοδο από 1/1/2011 έως 31/12/2013, δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από ένα προς ένα (παρ. 2 του άρθρου 11).

Παράλληλα μειώνεται κατά 100 εκατ. ευρώ το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του υπουργείου Παιδείας και κατά επιπλέον 100 εκατ. ευρώ οι πιστώσεις νέων προγραμμάτων του. Αν συνδυαστεί με την απόφαση του υπουργού Οικονομικών (2/4431/25-1-2010) να περικόψει κατά 10% τις πιστώσεις του τακτικού προϋπολογισμού σε όλα τα υπουργεία (για το υπουργείο Παιδείας κατά 781 εκατ. ευρώ), οι προεκλογικές και μετεκλογικές υποσχέσεις για χορήγηση ενός επιπλέον δισ. ευρώ για την παιδεία το 2010 εξανεμίστηκαν ήδη. Οι περικοπές των κονδυλίων προς τις νομαρχίες για τη μεταφορά των μαθητών θα δημιουργήσουν πρόσθετα προβλήματα σε έναν χώρο όπου υπάρχουν ήδη χρέη προς ΚΤΕΛ και ιδιώτες για μεταφορικό έργο, που φθάνουν τα 100 εκατ. ευρώ.

Ετικέτες: εκπαιδευτικές αλλαγές

Μπορείς να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει; Κι ακόμη περισσότερο, μπορείς να γυρίσεις αδιάφορα την πλάτη στο χέρι που σου προτείνει μια επιταγή μερικών εκατομμυρίων δολαρίων; Φυσικά, όχι.

Greenpeace, Friends of Earth και 350.org αποτελούν ανυπότακτους στο επίμονο σπόνσοριγνκ. Αυτή η προφανής απάντηση συνοψίζει ένα σκάνδαλο που έρχεται να ταράξει την αποχαυνωτική αυταρέσκεια των μονοπωλίων του διεθνούς περιβαλλοντικού ακτιβισμού. Ανάμεσα στους χρηματοδότες των μεγάλων περιβαλλοντικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων των ΗΠΑ, βρίσκονται και οι μεγάλοι ρυπαντές του περιβάλλοντος.

Το σκάνδαλο έχει ήδη όνομα στην ούγια: Climategate. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα σκάνδαλο ηθικού ξεπεσμού και πολιτικής διαπλοκής που βαραίνει το αμερικανικό οικολογικό κίνημα κι έχει αυτονόητες προεκτάσεις στα αδελφά κινήματα ανά τον πλανήτη.

Στις ίδιες τις ΗΠΑ, δεν είναι μόνο η θύελλα των επικριτικών σχολίων που έχει ξεσηκώσει η διαπίστωση του σκανδάλου, αλλά και τα ρήγματα που διανοίγονται τώρα πια εντός των κόλπων του αμερικανικού οικολογικού ακτιβισμού.

«Ενώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη οικολογική κρίση στην ανθρώπινη ιστορία, πολλές πράσινες οργανώσεις που υποτίθεται ότι θα ηγούνταν του οικολογικού αγώνα, αντίθετα, ασχολούνται με το να εισπράττουν σκληρό νόμισμα από τους μεγαλύτερους ρυπαντές του πλανήτη» προλόγιζε ένα μακροσκελές άρθρο του στο προοδευτικό περιοδικό «The Nation», ο ανεξάρτητος βρετανός δημοσιογράφος Γιόχαν Χαρί, με το οποίο έφερε στο προσκήνιο της δημοσιότητας τους ψιθύρους που ακουγόταν εδώ και πολλά χρόνια.

Υπάρχει προϊστορία

Διότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι ψίθυροι για οικονομική εξάρτηση μέρους του οικολογικού κινήματος από ρυπογόνες πολυεθνικές κυκλοφορούσαν από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ο τότε πρόεδρος της μεγάλης αμερικανικής οικολογικής οργάνωσης National Wildlife Federation Τζέι Χέαρ, άρχισε να εισπράττει δωρεές από μεγάλες πετρελαϊκές όπως η Shell και η British Petroleum. Ο Χέαρ έφυγε για πάντα απ’ αυτόν τον πλανήτη το 2002, αφού προηγουμένως μεταπήδησε από την προεδρία της οργάνωσής του, στη θέση συμβούλου του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ομως, άφησε πίσω του ένα παράδειγμα που βρήκε πολλούς μιμητές. Την πρακτική του σπόνσορινγκ (χρηματισμού) μεταξύ εχθρικών στρατοπέδων.

Αρχικά, αυτή η πρακτική θεωρήθηκε εξαιρετική ιδέα. Οι οικολογικές οργανώσεις θα αποδέχονταν την οικονομική διαπλοκή με τις ρυπογόνες επιχειρήσεις, για να τις αλώσουν «από τα μέσα» και να επηρεάσουν την επιχειρηματική τους στρατηγική προς όφελος του περιβαλλοντικού αγώνα. Φυσικά, συνέβη το αντίθετο. «Η πρακτική του σπόνσορινγκ κυρίευσε μεγάλο μέρος του οικολογικού κινήματος, που σε αντάλλαγμα προσφέρει κατανόηση και υιοθέτηση της τεχνοκρατικής άποψης για το περιβάλλον» είπε σε πρόσφατη ραδιοφωνική της συνέντευξη η Κριστίν ΜακΝτόναλντ, μια γνωστή αμερικανίδα ακτιβίστρια με πικρή πείρα από το πέρασμά της από την οργάνωση Conservation International το 2006.

Με καλό μισθό

Εκεί, διαπίστωσε γρήγορα τον εκφυλισμό των οργανώσεων από σπόνσορες (όπως οι British Petroleum, American Electrical Power και PacifiCorp), και τη μετάλλαξη των ακτιβιστών σε υπαλλήλους των χορηγών -μάλιστα κάποιος Στιβ Σάντερσον, στέλεχος της οικολογικής οργάνωσης Wildlife Conservation Society, εισέπραττε ετήσιο μισθό 225.000 δολαρίων ως επαγγελματίας ακτιβιστής, μισθό σχεδόν ισάξιο με εκείνους των προέδρων των δ.σ. του επιχειρηματικού τομέα.

Για τον μετεωρολόγο της NASA Τζιμ Χάνσεν, εξαιρετικά δημοφιλή στους κύκλους του αμερικανικού οικολογικού ακτιβισμού, η υπόθεση του σπόνσορινγκ των οργανώσεων, είναι μια υπόθεση πολιτικής κουλτούρας. Η οποία επιτρέπει την εξαγορά αυτού του είδους με αντάλλαγμα την υιοθέτηση μιας στρατηγικής «πολιτικού ρεαλισμού». Πράγματι, μαχητικές οργανώσεις όπως η Sierra Club, μετά την είσπραξη οικονομικών εισφορών από πολυεθνικές, έφτασε στο σημείο να συμπλέει με αξιωματούχους της κυβέρνησης Μπους, «αναγνωρίζοντας την πολιτική πραγματικότητα της Ουάσιγκτον» στα περιβαλλοντικά της προγράμματα.

«Χρειάστηκαν δύο δεκαετίες για να γίνει αυτή η σχέση διαφθοράς και διαπλοκής, η νόρμα λειτουργίας των μεγάλων πράσινων οργανώσεων» γράφει ο Γιόχαν Χαρί, στο άρθρο του με τίτλο «Ο Λάθος Βασιλιάς του Πράσινου», υπονοώντας την υποκατάσταση του πράσινου της φύσης από το πράσινο των δολαρίων. Και σαν παράδειγμα της παράνοιας που επικρατεί στο χώρο του οικολογικού ακτιβισμού με τις χορηγίες των ρυπαντών, γράφει «είναι σαν να λέμε ότι οι εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα επιδοτούνται από τη χούντα της Βιρμανίας, από τον Ντικ Τσένι και τον Ρόμπερτ Μουγκάμπε».

Ομως στους κόλπους του οικολογικού ακτιβισμού, υπάρχει το… ανυπότακτο γαλατικό χωριό, ένας γαλαξίας οργανώσεων που δεν συμβιβάζονται με χορηγίες ρυπαντών. Ανάμεσά τους η Greenpeace, οι οικοτρομοκράτες της Friends of Earth και η οργάνωση 350.org. Που αρνούνται να δεχτούν ότι πολιτικός ρεαλισμός και φυσική αναγκαιότητα είναι το ίδιο, διότι όπως λένε, δεν μπορείς να σταθείς μπροστά σε έναν τυφώνα και να πεις «sorry, ο γερουσιαστής Γκορ δεν θέλει να μας απασχολήσεις σήμερα».

Η στρατηγική που κερδίζει έδαφος στους «ανυπότακτους» οικολόγους ως αντίβαρο του σπόνσορινγκ, είναι η τακτική της άμεσης δράσης. Αυτή υλοποιείται ήδη στην Αγγλία από την οργάνωση Climate Camp, με απόλυτη επιτυχία (μπλοκάρισμα επέκτασης αεροδρομίων και αναστολή κατασκευής ρυπογόνων εργοστασίων). «Αγώνας με πράξεις» υπογράφει η Climate Camp, αντιλέγοντας έτσι στον πολιτικό ρεαλισμό των επιδοτούμενων… συντρόφων τους.

Ετικέτες: Οικολόγοι & σπόνσορες

 «Ισχυροποιείται ο ρόλος του εκπαιδευτικού στη διαδικασία αναβάθμισης του σχολείου, με πρωτοβουλίες αυτενέργειας και κίνητρα καινοτομίας, με τις γνώσεις που χρειάζεται για να ανταποκριθεί στην υψηλή αποστολή του και με αντίστοιχο υψηλό κύρος, θέση στην κοινωνία και αμοιβή».

Αυτό, το οποίο ανακοινώθηκε μία μόλις μέρα μετά το άγριο «ψαλίδι» στους μισθούς των εκπαιδευτικών, το οποίο θα υπερβεί τα 1.500 ευρώ το χρόνο, περιλαμβάνεται στο σχέδιο δράσης στο χώρο της παιδείας της κυβέρνησης. Αντιλαμβανόμαστε όλοι τη δυσπιστία με την οποία αντιμετωπίζεται από τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς μία ακόμη προσπάθεια αλλαγής του εκπαιδευτικού συστήματος.

Η δυσπιστία υπάρχει για δύο λόγους: ο πρώτος αφορά το παρελθόν των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που, παρά τα μεγάλα λόγια, απέτυχαν όλες παταγωδώς. Η τελευταία βαρύγδουπη ανακοίνωση έγινε από τον κ. Στυλιανίδη, που, ως υπουργός Παιδείας, εξήγγειλε το «έξυπνο σχολείο» και πρώτος αυτός εισήγαγε το μάρκετινγκ στο υπουργείο με το σχεδιασμό λογοτύπου και δίνοντας όνομα στην προσπάθειά του. Το μόνο που έμεινε από το «έξυπνο σχολείο» ήταν ότι το 2008 ξεκίνησαν τα σχολεία τη λειτουργία τους περισσότερο έτοιμα από άλλες χρονιές.

Απαραίτητες οι αλλαγές;

Οι αλλαγές είναι απαραίτητες γιατί το σχολείο έχει μείνει ουσιαστικά ίδιο τα τελευταία 30 χρόνια, ενώ οι αλλαγές στον κόσμο και την κοινωνία είναι κοσμογονικές. Για να αντιληφθείτε πόσο το σχολείο έχει στραμμένο το βλέμμα του στο… παρελθόν, θα σας θυμίσω ότι το μάθημα που διδάσκεται τις περισσότερες ώρες στο σχολείο μας, άρα και το σημαντικότερο μάθημα, είναι τα αρχαία ελληνικά. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να καταργηθεί η διδασκαλία τους αλλά δεν μπορεί να είναι το σημαντικότερο μάθημα του σχολείου μας. Να θυμίσω ακόμη ότι διδάσκονται και ακόμη εξετάζονται, στις πανελλήνιες εξετάσεις τα λατινικά. Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μεθόδους διδασκαλίας, γιατί αυτή η συζήτηση δεν τελειώνει ποτέ.

Στόχοι και αποτέλεσμα

Οι στόχοι και οι διακηρύξεις έχουν πολλές φορές απόσταση από τα έργα, μικρή ή μεγάλη. Εμείς θα κρίνουμε όχι τους στόχους και τις δηλώσεις, αλλά τα αποτελέσματά τους και μόνο αυτά. Κουραστήκαμε από τα επικοινωνιακά τρικ. Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ένας υπουργός υποχρεούται λόγω οικονομικών δυσχερειών να προχωρήσει σε περικοπές στην παιδεία, που μοιραία θα οδηγήσουν στην υποβάθμισή της. Θα έβγαινε ποτέ να ανακοινώσει δημόσια κάτι τέτοιο; Αν το έκανε, θα έβαζε και τους τίτλους τέλους στην πολιτική του καριέρα. Τι θα έκανε λοιπόν; Θα μιλούσε για αναβάθμιση της παιδείας, που αναγκαστικά περνάει μέσα από μεταρρυθμίσεις και ανατροπές. Δε γίνεται αναβάθμιση χωρίς αλλαγές έτσι κι αλλιώς. Ακριβώς όμως την ίδια ορολογία και επιχειρήματα θα χρησιμοπούσε κι ένας υπουργός που ήθελε και είχε και την οικονομική ευχέρεια να προχωρήσει σε πραγματική αναβάθμιση της παιδείας. Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι είναι αδύνατο να βγάλουμε άκρη για τις πραγματικές προθέσεις απλώς και μόνο απ’ όσα ευαγγελίζεται το νέο σχέδιο με τίτλο «Νέο Σχολείο: πρώτα ο μαθητής»

Σχολείο χωρίς… τοίχους

Το σύνθημα αυτό εμπνευσμένο, πιθανόν, από την ταινία «Ανάμεσα στους τοίχους», που περιέγραφε την κατάσταση σε υποβαθμισμένα σχολεία της Γαλλίας, περιγράφει την τωρινή κατάσταση στα ελληνικά σχολεία. Λίγο οι σοβάδες πέφτουν, λίγο τα παράθυρα δεν κλείνουν καλά και μπάζουν, οι πόρτες είναι λίγο σπασμένες. Ολα αυτά γιατί φόρτωσαν τη συντήρηση των σχολείων στους δήμους, χωρίς να τους δώσουν τα χρήματα που απαιτούνταν. Τώρα θα φορτώσουν στους δήμους συνολικά την ευθύνη λειτουργίας των σχολείων, από την πρόσληψη των καθηγητών μέχρι το τι θα διδάσκεται. Εδώ δεν υπάρχουν χρήματα για να εφαρμοστεί το σχέδιο «Καλλικράτης», που θα ενώσει τους δήμους σε μεγαλύτερες διοικητικές οντότητες, θα τους φορτώσουν και την ευθύνη λειτουργίας των σχολείων! Οταν τα σχολεία θα υπολειτουργούν συστηματικά, δε θα είναι πια ευθύνη του υπουργού Παιδείας, αλλά του δήμου. Ο κάθε δήμος θα αυξήσει –αναγκαστικά – τα δημοτικά τέλη για να εξασφαλίσει τη στοιχειώδη λειτουργία των σχολείων και έτσι οι οικογένειες θα πληρώνουν, εκτός από τους φόρους τους, και επιπλέον χρήματα για τη λειτουργία των σχολείων. Απορώ αν θα επιμένουν να μιλάνε για δωρεάν παιδεία. Φυσικά στη διακήρυξη του νέου σχολείου υπάρχει η αναφορά στη «δημόσια δωρεάν και υψηλής ποιότητας παιδεία για όλους». Για να δούμε ποια κατεύθυνση θα του δώσουν.

Τα αυτονόητα

Το σχέδιο για το νέο σχολείο περιλαμβάνει πολλά μέτρα για πράγματα που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, και είναι προφανές ότι συμφωνούμε. Τέτοιοι στόχοι είναι η πιστοποίηση στις ξένες γλώσσες και την πληροφορική, η εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στη διδασκαλία, η αναθεώρηση των προγραμμάτων σπουδών και φυσικά των βιβλίων, η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και πολλά άλλα.

Να επισημάνουμε ότι επανέρχεται το πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας, που είχε προτείνει και ο κ. Αρσένης πριν από 12 χρόνια, και ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Πρέπει να αποτελεί μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο τα πανεπιστήμια να βγάζουν πτυχιούχους που παίρνουν άδεια διδασκαλίας χωρίς να έχουν διδάξει ποτέ και χωρίς να έχουν διδαχτεί πώς να διδάσκουν. Φυσικά, δε φταίνε οι τωρινοί φοιτητές και καθηγητές, αλλά αυτοί που δεν τους εκπαίδευσαν. Θα ήταν τόσο απλό να πει το υπουργείο Παιδείας στα πανεπιστήμια ότι, αν θέλετε οι απόφοιτοί σας να παίρνουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος καθηγητή, θα πρέπει να τους εκπαιδεύσετε γι’ αυτό. Πολύ εύκολα θα πίεζαν και οι φοιτητές να ενταχθούν στο πρόγραμμα και τέτοια μαθήματα. Αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει πριν από 50 χρόνια, χωρίς υπερβολή. Δεν έγινε ποτέ και τώρα θα την πληρώσουν οι χιλιάδες αδιόριστοι που θα υποστούν μία ακόμη ταλαιπωρία, αν το μέτρο εφαρμοστεί άμεσα. Ας ελπίσουμε να γίνει σταδιακά η εφαρμογή του, γιατί διαφορετικά θα αδικηθούν πολλοί άνθρωποι…

Ετικέτες: Νέο Σχολείο

Η Τουρκία ανακάλεσε τον πρεσβευτή της στη Σουηδία και ακύρωσε την προγραμματισμένη σύνοδο κορυφής μεταξύ των δύο χωρών, με αφορμή την απόφαση του σουηδικού κοινοβουλίου να αναγνωρίσει ως γενοκτονία τη σφαγή των Ποντίων και τωνΑρμενίων από τους Οθωμανούς.

Η απόφαση ελήφθη μόλις μία εβδομάδα αφότου η Αγκυρα ανακάλεσε τον πρεσβευτή της στις ΗΠΑ, όταν επιτροπή του αμερικανικού κογκρέσου έλαβε ανάλογη απόφαση.

Η Σουηδία είναι ένας από τους ισχυρότερους υποστηρικτές των προσπαθειών της Τουρκίας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

“Καταδικάζουμε αυτή την απόφαση, που ελήφθη για πολιτικές σκοπιμότητες”, δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, αναφερόμενος στην απόφαση του σουηδικού κοινοβουλίου.

“Δεν ανταποκρίνεται στη στενή φιλία των δύο εθνών. Ανακαλούμε τον πρεσβευτή μας για διαβουλεύσεις”, ανακοίνωσε ο Ερντογάν, προσθέτοντας ότι δεν θα πραγματοποιηθεί και η σύνοδος κορυφής Τουρκίας-Σουηδίας, που ήταν προγραμματισμένη για τις 17 Μαρτίου.

Η απόφαση του σουηδικού κοινοβουλίου να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων ελήφθη με οριακή πλειοψηφία- 131 βουλευτές υπερψήφισαν τη σχετική πρόταση και 130 την καταψήφισαν. Η πρόταση έβρισκε αντίθετα τα κόμματα της κεντροδεξιάς κυβέρνησης, αλλά τρεις κυβερνητικοί βουλευτές την υπερψήφισαν.

Ο Σουηδός υπουργός Εξωτερικών, Καρλ Μπιλντ εκτίμησε ότι η ψήφος αυτή θα περιπλέξει τις προσπάθειες για εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας. “Η απόφαση δεν βοηθάει επίσης τη συζήτηση στην Τουρκία, που γίνεται ολοένα και πιο ανοικτή και ανεκτική, καθώς πλησιάζει προς την Ευρωπαϊκή Ένωση”, εκτίμησε ο Σουηδός υπουργός Εξωτερικών.

Ο Ζεργκούν Κορουτουρκ, πρεσβευτής της Τουρκίας στη Σουηδία εξέφρασε την απογοήτευσή του για την απόφαση αυτή και εκτίμησε ότι θα έχει “δραστικές συνέπειες” στις διμερείς σχέσεις.

Πάντως τουρκική κυβερνητική πηγή ανέφερε στο Ρόιτερ ότι ο Τούρκος διπλωμάτης θα επιστρέψει σύντομα στη Σουηδία.

Ετικέτες: Αναγνώριση γενοκτονίας των Ποντίων

Ακούγεται συχνά. Παραπάνω από μια τυπική πλάκα. Πολλοί το πιστεύουν. «Οταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν βελανίδια». Υπάρχει και η εκδοχή «αυτοί ήταν ανεβασμένοι στα δέντρα», προφανώς αναζητώντας τα βελανίδια. Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι βελανίδια τρώνε ο Τσιπ και ο Ντέιλ, δηλαδή οι σκίουροι, ας συμβάλουμε στην αποκατάσταση μιας δικαιοσύνης.

Οι Ελληνες δίδαξαν πολλά στην ανθρωπότητα. Τους μάθαμε να τρώνε με πιρούνια, αλλά υπάρχουν ανάμεσά μας τουλάχιστον πενήντα χιλιάδες συμπατριώτες που τρώνε με ξυλάκια και το γουστάρουν.Τους μάθαμε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αλλά υπήρξαν και αιώνες που άλλοι τους ήξεραν καλύτερα από εμάς. Δεν επεκτείνω έναν τεράστιο κατάλογο ανάλογων περιπτώσεων. Η ιστορία με τον Παρθενώνα διδάσκει ότι είμαστε ικανοί για το άριστο και το χείριστο με τον ίδιο ενθουσιασμό.Οι ίδιοι άνθρωποι που τον έχτισαν εξόντωσαν τους Μηλίους, απλώς επειδή ήταν Δωριείς και ουδέτεροι, έδιωξαν τον Πρωταγόρα που έφυγε νύχτα και προτιμούσαν τους δημαγωγούς από κάθε δίκαιο Αριστείδη. Η αθλιότητα ποτέ δε στάθηκε εμπόδιο για τη μεγαλοσύνη. Το μίξερ που μας έβαλαν για να μας φτιάξουν δε δέχεται μόνο βιολογικά προϊόντα, αλλά και μπόλικη πλαστικούρα.

Αυτό που υπονοεί η πρόταση με τους Παρθενώνες και τα βελανίδια είναι πως άλλοι λαοί εμφανίζονται στην ιστορική επιφάνεια πιο αργά από άλλους. Καθώς η ανθρωπότητα φαίνεται πως δεν πλάστηκε από το πλευρό ενός πρωτόπλαστου, αυτό είναι αληθινό. Μόνο που δεν παλαντζάρει. Οι απόγονοι αυτών που είπαν το «Μολών Λαβέ» πέρασαν μερικούς αιώνες κολακεύοντας κάθε άξεστο έπαρχο που κατέληγε στην περιοχή τους. Αν αναζητήσετε Εφιάλτες στην ελληνική Ιστορία, θα χάσετε το λογαριασμό. Ακόμη και στο πρόσφατο επεισόδιο με την Αφροδίτη της Μήλου σε ρόλο Αμερικάνας χίπισσας που προσπερνάει ένα χιλιμπίλη τροχονόμο στις κεντρικές πολιτείες και του δείχνει ότι τον περιφρονεί με μια χειρονομία, φαίνεται ότι παρεξηγηθήκαμε: οι Γερμανοί κειμενογράφοι εννοούσαν ότι εμείς, ως λαός που αντιπροσωπεύεται από την Αφροδίτη, τους φέρεται υβριστικά. Κάτι τέτοιο δεν το ανασκευάσαμε. Απεναντίας, αρχίσαμε τα βελανίδια.

Οταν θα έρθει η ημέρα που θα συμφιλιωθούμε με την Ιστορία μας, όχι ως πηγή επιχειρημάτων για να ταπώσουμε κόσμο και κοσμάκη, αλλά ως πηγή αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, αυτοσαρκασμού και ενάντια στη σοβαροφάνεια, όλα θα κυλήσουν πολύ καλύτερα. Εδώ στις προχτεσινές συγκεντρώσεις ενάντια στη κρίση και ποιος θα την πληρώσει, ακούγονταν τραγούδια μελαγχολικά, ηττοπαθή, σπληνιάρικα, το νεότερο ετών τριάντα δύο, τα περισσότερα ετών σαράντα. Πουθενά μια Μασσαλιώτιδα, μια μούτζα της προκοπής, ένα σύνθημα που να ενώσει υπό κοινό γέλιο τους σακατεμένους.Και όταν έχτιζαν Παρθενώνες, γελούσαν πολύ, φίλτατοι.

Ηξεραν πώς να γελάσουν…

Ετικέτες: Παρθενώνες και βελανίδια

Το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών απάντησε στο Θόδωρο Πάγκαλο για τις αποζημιώσεις

Η γερμανική κυβέρνηση απέρριψε χθες τις κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία οφείλει ακόμη στην Ελλάδα τις αποζημιώσεις από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δηλώνοντας ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή κρίση.

“Οφείλω να απορρίψω τις κατηγορίες αυτές”, δήλωσε ο Αντρέας Πέσκε, εκπρόσωπος
του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών. “Με βάση τη συμφωνία αποζημιώσεων του 1960, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κατέβαλε αποζημίωση στην Ελλάδα ύψους 115 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων (περί τα 58,8 εκατ. ευρώ) για τη ζημία που προκλήθηκε από τον ναζισμό”, δήλωσε ο εκπρόσωπος.

“Μια συζήτηση για το παρελθόν δεν συμβάλλει καθόλου στην επίλυση των προβλημάτων της Ελλάδας και δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή ελληνική κρίση”, πρόσθεσε ο εκπρόσωπος.

Σύμφωνα με τον Αντρέας Πέσκε, οι Ελληνες που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία υπό το ναζιστικό καθεστώς αποζημιώθηκαν επίσης στο πλαίσιο του ιδρύματος “Μνήμη, ευθύνη και μέλλον”, το οποίο κατέβαλε περί τα 4,4 δισεκατομμύρια ευρώ σε 1,7 εκατομμύριο πρώην εργαζόμενους σε καταναγκαστικά έργα σε περισσότερες από εκατό χώρες.

Παράλληλα, η Γερμανία χορήγησε μετά το 1960 βοήθεια ύψους “περίπου 32 δισεκατομμυρίων γερμανικών μάρκων (16,3 δισεκατομμύρια ευρώ) στην Ελλάδα σε διμερές και ευρωπαϊκό επίπεδο, για να υποστηρίξει την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα , σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών.

Από την πλευρά του ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης Ουλριχ Βίλεμ, απαντώντας στον δήμαρχο της Αθήνας Νικήτα Κακλαμάνη και τον πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο, οι οποίοι εξέφρασαν την οργή τους για την προσβλητική στάση γερμανικών μέσων ενημέρωσης απέναντι στην Ελλάδα, επικαλέσθηκε “την ελευθερία του Τύπου” στη Γερμανία.

Ετικέτες: Γερμανία & αποζημιώσεις

Μπορεί να έχουμε του κόσμου τα προσωπικά ελαττώματα, ακόμη και χαζές συνήθειες που γίνονται χειρότερες και κακόγουστες, αν μαζευόμαστε καμιά σαρανταρέα, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τη γενίκευση. Δυστυχώς, όλοι μας γενικεύουμε ασύστολα και γινόμαστε θηρία όταν οι απέξω γενικεύουν εναντίον μας. Πόσες τέτοιες προεικόνες έχουμε στο κεφάλι μας; Οι Μεξικάνοι τεμπελιάζουν με το σομπρέρο να κρύβει τα πρόσωπά τους από τον ήλιο. Οι Ιταλοί είναι σαχλοκούδουνοι, ελαφρόμυαλοι εραστές. Οι ορεινοί Ελληνες δεν παρουσιάζονται ως υψηλής αντίληψης άτομα. Εκατοντάδες, χιλιάδες υπερβολές, που τονίζουν γελοιογραφικώς κομμάτια του χαρακτήρα μη αρεστά στο γείτονα, έρχονται και φεύγουν συνεχώς. Οταν λοιπόν εμφανίζεται μια Αφροδίτη της Μήλου να εκφράζει μιας μορφής πονηρή μάνα – Λέγκω, με μια προσβλητική χειρονομία προς τους εταίρους της, είναι φυσικό ο καθένας μας να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του σε αυτό το σύμβολο.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι οι Ελληνες δεν υψώνουν το μεσαίο τους δάχτυλο, για να βρίσουν άηχα. Οι Ελληνες κάμπτουν το μεσαίο δάχτυλο και το φέρνουν πέρα δώθε ή μουτζώνουν. Βέβαια, από το πολύ σινεμά που έχουμε δει δεν αποκλείω κάποιος ξενομανής να ασκεί αυτήν την τεχνική.

Για να αφήσουμε τις πλάκες, δε χρειάζεται επίσης να απαντήσουμε στους Γερμανούς ομαδικώς, θυμίζοντάς τους τι έκαναν και τι δεν έκαναν στην ανθρωπότητα, τι γράφει γι’ αυτούς ο Τάκιτος και ποιος έκαψε το Δίστομο και τα Καλάβρυτα. Εχουμε βέβαια κάθε δικαίωμα, ιδιωτικώς και προσωπικώς, να απευθύνουμε, σε όποιον νομίζουμε, τον πρέποντα λίβελο. Αλλά τα κράτη είναι αδιανόητο να επηρεάζουν την κοινή γνώμη τους ευνοώντας αρνητικά άρθρα για μια χώρα της οποίας δε γουστάρουν τις πολιτικές. Αν δεν αξίζουμε να είμαστε μέρος της Ενωσης, ας φτιάξουν διαδικασίες που να επιτρέπουν την αποβολή μιας χώρας – μέλους. Αν χρωστάμε πολλά, ας μας εξηγήσουν πόσα είναι αυτά που πρέπει να χρωστάμε κανονικά, και αν αντέχουν μια Ελλάδα που δε θα αγοράσει όπλα από τους υβριστές της για καμιά δεκαετία, λύνοντας το οικονομικό της πρόβλημα και απαιτώντας να μην κινδυνεύσει ποτέ ευρωπαϊκό έδαφος. Είναι γενικά απαίσιο πράγμα να έχεις οικονομικά προβλήματα με μια χώρα και επί τη ευκαιρία να ξαμολάς και είκοσι άλλα αρνητικά στοιχεία της. Οι Ελληνες δεν είναι τόσο άσχετοι στα οικονομικά όσο δείχνουν. Οταν τους μιλάει ο Βγενόπουλος, καταλαβαίνουν, όταν βλέπουν το ύφος της Μέρκελ, τρελαίνονται. Για τους λίγους που δεν καταλαβαίνουν τον τίτλο του άρθρου αυτού, γερμανικό νούμερο είναι η σκοπιά 2-4, που είναι μαύρη η νύχτα στα βουνά…

Ετικέτες: Οι Ελληνες & οι εταίροι