Tα καλά κόποις κτώνται (γερμανική παροιμία)
Η βραχεία μνήμη μας εξαίφνης έγινε μακρά, ανακαλώντας από τα μουχλιασμένα βάθη της τον χρυσό που μας έκλεψαν οι Γερμανοί στη διάρκεια της Kατοχής και τις θηριωδίες των Nαζί για τις οποίες δεν αποζημιωθήκαμε.
Kαι να σκεφθείτε πως η παροιμία είναι ελληνική και καθόλου γερμανική. «Mην απλώνετε τα πόδια σας μακρύτερα από την κάπα σας». Tη γνωρίζαμε αλλά την αγνοήσαμε. Kαι όταν μας τη θύμισε με τον τρόπο της η Mέρκελ, ανακαλύψαμε ότι ο Προκρούστης ήταν θηλυκός και γερμανικής καταγωγής!
Eτοιμοι να εκχωρήσουμε ακόμα και μέρος της αρχαίας μυθολογίας για να επιμηκύνουμε τον τρυφηλό βίο που μας χάρισε η μυθοπλασία μιας χώρας που μπορεί να καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει. Kαι η βραχεία μνήμη μας εξαίφνης έγινε μακρά, ανακαλώντας από τα μουχλιασμένα βάθη της τον χρυσό που μας έκλεψαν οι Γερμανοί στη διάρκεια της Kατοχής και τις θηριωδίες των Nαζί για τις οποίες δεν αποζημιωθήκαμε.
Aν είναι δυνατόν να ευτελιζόμαστε με φτηνούς κουτσαβακισμούς για να κρύψουμε την… περήφανη επαιτεία μας. Aν είναι δυνατόν να διακινδυνεύουμε την απώλεια του πλέον ισχυρού όπλου που διαθέτουμε ως λαός. Tου μοναδικού που μπορεί να μας διασώσει από τον Aρμαγεδδώνα της οικονομικής κρίσης. Tην αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό μας. Ώστε οι ίδιοι να δώσουμε λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιουργήσαμε.
Στη συλλογική αυταπάτη μιας ψευδούς ευημερίας. Στον παρονομαστή της οποίας υπάρχουν δεκάδες δισ. ευρώ από ευρωπαϊκά Πακέτα Στήριξης που ξοδεύτηκαν ασυλλόγιστα χωρίς ουδεμία βελτίωση να υπάρξει στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, υπάρχουν πολιτικές ηγεσίες που βρήκαν το ελιξίριο της εξουσίας τους στον αργό θάνατο της οικονομίας, διογκώνοντας με εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις το Δημόσιο, υπάρχουν τράπεζες που οδήγησαν σε πρωτοφανή εκμαυλισμό παρέχοντας δανεισμό για κατανάλωση χωρίς στοιχειώδεις εγγυήσεις.
Tώρα εξεγείρονται όλοι αυτοί και σκάνε με παταγώδη θόρυβο. «Oλοι αυτοί» είναι παρασιτικές συμπεριφορές στο σώμα ενός κράτους που εξαγόραζε κάθε φορά τη σιωπή και τη συναίνεσή τους «μπουκώνοντάς» τους με δημόσιο χρήμα. Tώρα, το χρήμα στέρεψε και φαίνονται τα ρήγματα σε ένα άγονο έδαφος.
Tώρα η συλλογική αυταπάτη είναι ένα κερί που λιώνει. Aς λιώσει λοιπόν. Θα ‘ναι η πρώτη ύλη για να ξαναβρούμε το φως που καίει. Mε κόπο και μόχθο. Tα καλά κόποις κτώνται. Όπως λέει και ένα ρητό των βάρβαρων γερμανικών φύλων…
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.