Ακούγεται συχνά. Παραπάνω από μια τυπική πλάκα. Πολλοί το πιστεύουν. «Οταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν βελανίδια». Υπάρχει και η εκδοχή «αυτοί ήταν ανεβασμένοι στα δέντρα», προφανώς αναζητώντας τα βελανίδια. Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι βελανίδια τρώνε ο Τσιπ και ο Ντέιλ, δηλαδή οι σκίουροι, ας συμβάλουμε στην αποκατάσταση μιας δικαιοσύνης.
Οι Ελληνες δίδαξαν πολλά στην ανθρωπότητα. Τους μάθαμε να τρώνε με πιρούνια, αλλά υπάρχουν ανάμεσά μας τουλάχιστον πενήντα χιλιάδες συμπατριώτες που τρώνε με ξυλάκια και το γουστάρουν.Τους μάθαμε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αλλά υπήρξαν και αιώνες που άλλοι τους ήξεραν καλύτερα από εμάς. Δεν επεκτείνω έναν τεράστιο κατάλογο ανάλογων περιπτώσεων. Η ιστορία με τον Παρθενώνα διδάσκει ότι είμαστε ικανοί για το άριστο και το χείριστο με τον ίδιο ενθουσιασμό.Οι ίδιοι άνθρωποι που τον έχτισαν εξόντωσαν τους Μηλίους, απλώς επειδή ήταν Δωριείς και ουδέτεροι, έδιωξαν τον Πρωταγόρα που έφυγε νύχτα και προτιμούσαν τους δημαγωγούς από κάθε δίκαιο Αριστείδη. Η αθλιότητα ποτέ δε στάθηκε εμπόδιο για τη μεγαλοσύνη. Το μίξερ που μας έβαλαν για να μας φτιάξουν δε δέχεται μόνο βιολογικά προϊόντα, αλλά και μπόλικη πλαστικούρα.
Αυτό που υπονοεί η πρόταση με τους Παρθενώνες και τα βελανίδια είναι πως άλλοι λαοί εμφανίζονται στην ιστορική επιφάνεια πιο αργά από άλλους. Καθώς η ανθρωπότητα φαίνεται πως δεν πλάστηκε από το πλευρό ενός πρωτόπλαστου, αυτό είναι αληθινό. Μόνο που δεν παλαντζάρει. Οι απόγονοι αυτών που είπαν το «Μολών Λαβέ» πέρασαν μερικούς αιώνες κολακεύοντας κάθε άξεστο έπαρχο που κατέληγε στην περιοχή τους. Αν αναζητήσετε Εφιάλτες στην ελληνική Ιστορία, θα χάσετε το λογαριασμό. Ακόμη και στο πρόσφατο επεισόδιο με την Αφροδίτη της Μήλου σε ρόλο Αμερικάνας χίπισσας που προσπερνάει ένα χιλιμπίλη τροχονόμο στις κεντρικές πολιτείες και του δείχνει ότι τον περιφρονεί με μια χειρονομία, φαίνεται ότι παρεξηγηθήκαμε: οι Γερμανοί κειμενογράφοι εννοούσαν ότι εμείς, ως λαός που αντιπροσωπεύεται από την Αφροδίτη, τους φέρεται υβριστικά. Κάτι τέτοιο δεν το ανασκευάσαμε. Απεναντίας, αρχίσαμε τα βελανίδια.
Οταν θα έρθει η ημέρα που θα συμφιλιωθούμε με την Ιστορία μας, όχι ως πηγή επιχειρημάτων για να ταπώσουμε κόσμο και κοσμάκη, αλλά ως πηγή αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, αυτοσαρκασμού και ενάντια στη σοβαροφάνεια, όλα θα κυλήσουν πολύ καλύτερα. Εδώ στις προχτεσινές συγκεντρώσεις ενάντια στη κρίση και ποιος θα την πληρώσει, ακούγονταν τραγούδια μελαγχολικά, ηττοπαθή, σπληνιάρικα, το νεότερο ετών τριάντα δύο, τα περισσότερα ετών σαράντα. Πουθενά μια Μασσαλιώτιδα, μια μούτζα της προκοπής, ένα σύνθημα που να ενώσει υπό κοινό γέλιο τους σακατεμένους.Και όταν έχτιζαν Παρθενώνες, γελούσαν πολύ, φίλτατοι.
Ηξεραν πώς να γελάσουν…
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.