Η βρετανική κυβέρνηση μεταρρύθμισε τα δύο τελευταία χρόνια το καθεστώς των πανεπιστημίων. Πρώτον, η πλειοψηφία των φοιτητών πληρώνει δίδακτρα και, δεύτερον, τα ίδια τα πανεπιστήμια είναι πλέον προορισμός όλο και περισσότερων μαθητών. Αυτές οι δύο πολιτικές αλληλοσυμπληρώνονται. Αν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα πρέπει να δεχτούν περισσότερους φοιτητές, τότε χρειάζονται χρήματα και εφόσον οι φορολογούμενοι είναι συνήθως φειδωλοί στο να αντιμετωπίσουν το αυξανόμενο κόστος, είναι λογικό και δίκαιο να αναζητηθούν άλλοι μηχανισμοί. Υπάρχει και κάτι ακόμη: Ενα πανεπιστημιακό δίπλωμα οδηγεί πιθανώς σε υψηλότερες αποδοχές, επομένως οι απόφοιτοι μπορούν να πληρώσουν. Αλλά το λογικό επιχείρημα καταρρίπτεται όταν ένα πανεπιστημιακό δίπλωμα παύει να προσφέρει προνομιακή μεταχείριση στην αγορά εργασίας. Το πρώτο δίπλωμα από ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο πάντοτε ανοίγει πόρτες. Αλλά εξ ορισμού δεν μπορούν όλοι οι φοιτητές της Βρετανίας (περίπου 1,6 εκατ.) να αγγίξουν αυτά τα στάνταρ. Κατά κάποιο τρόπο, η εξίσωση κόστος ? όφελος αλλάζει. Σήμερα η κυβέρνηση προτείνει μια αναθεώρηση των πραγμάτων, που ενδεχομένως θα άνοιγε τον δρόμο για τις λεγόμενες ευέλικτες σπουδές. Ειδικότερα, θα μπορεί ένας φοιτητής, ο οποίος φεύγει από κάποια σχολή, να κρατάει τους βαθμούς του και να τους μεταφέρει σε άλλες σχολές αν αργότερα αποφασίσει να επιστρέψει στα φοιτητικά θρανία. Μια άλλη ιδέα περιλαμβάνει την πρόβλεψη part time διπλωμάτων και την ενθάρρυνση περισσότερων εργαζομένων να χρηματοδοτούν φοιτητές.
THE OBSERVER
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.