14 Σεπτεμβρίου σήμερα , Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και για τις αλησμόνητες Πατρίδες της Μικράς Ασίας.
Με θρησκευτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις τιμήθηκε η γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού συνδυασμένη με την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Στους Μητροπολιτικούς Ναούς , έγινε η θεία λειτουργία και το αρχιερατικό μνημόσυνο υπέρ των σφαγιασθέντων κατά τη Μικρασιατική καταστροφή .
Με τον Ν. 2645 της 9/13-10-1998 (ΦΕΚ Α~ 234), που εψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, καθιερώθη να εορτάζεται την 14η Σεπτεμβρίου εκάστου έτους, ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης.
Η Διεθνής Ένωση Μελετών Γενοκτονιών (IAGS) αποφάσισε να χαρακτηρίσει επισήμως ως γενοκτονία τις σφαγές εναντίων των Μικρασιατών και Ποντίων Ελλήνων την περίοδο μεταξύ 1914-1923.
Με την συντριπτική πλειοψηφία του 83%, οι ακαδημαϊκοί που αντιπροσωπεύουν τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου,
έδωσαν το τίτλο ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και καλούν τη Τουρκική κυβέρνηση να
“Ζητήσει επισήμως συγγνώμη και να προβεί σε επανορθώσεις στους απογόνους των θυμάτων”.
Στις 31 Αυγούστου (14 Σεπτεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) οι Τούρκοι στρατιώτες του Νουρεντίν βάση σχεδίου που τους παρέδωσαν οι Τουρκικές αρχές άρχισαν να ανάβουν φωτιές στην πόλη. Με βενζίνη ή με πετρέλαιο άναψαν φωτιά πρώτα στην αρμενική συνοικία. Συνέχισαν το εμπρηστικό τους έργο σε όλες ανεξαιρέτως τις ελληνικές συνοικίες.
Συμφώνα με τις εκτιμήσεις Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, 500.000 (έκτος των Ποντίων) Μικρασιάτες έχασαν τη ζωή κάτω από βασανιστικές και απάνθρωπες συνθήκες και όχι από συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης.
Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1922 το σώμα του ελληνισμού γέμισε πληγές που ακόμη πονάνε στις Η καταστροφή ενός ολοκλήρου πολιτισμού που κτιζόταν επί αιώνες στα παράλια της Μικράς Ασίας, αποτέλεσμα της τουρκικής θηριωδίας, σήμανε τότε την απαρχή μιας άλλης περιπέτειας για τους κατοίκους των ευλογημένων αυτών περιοχών..Οι Μικρασιάτες κουβάλησαν μαζί τους τις πικρές μνήμες τους, αλλά και τα ήθη και έθιμά τους, τις αξίες και τον πνευματικό πολιτισμό τους.Ευτυχώς ο χρόνος μπόρεσε να επουλώσει τις πληγές, αλλά δεν άφησε τις μνήμες να ξεθωριάσουν.
Χρέος όλων μας είναι να μην παραδώσουμε στη λήθη του χρόνου τον αφανισμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού ,να μείνουν ανεξίτηλα στην μνήμη μας τέτοια σημαντικά ιστορικά γεγονότα και να τα μεταδίδουμε από γενιά σε γενιά.
Όσο ζει η μνήμη και η ιστορία αποτυπωμένες, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, δεν υπάρχουν χαμένοι πολιτισμοί.
Η νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες παραμένει πάντα δυνατή. Γιατί, όπως λέει και ο Όμηρος στην Οδύσσεια: “Και καπνόν μονάχα να δει ελαφροαναβαίνοντα ψηλά από την πατρίδα του κι ας πεθάνει”.
Ας έχουμε ιστορική μνήμη και γνώση…
<meta http-equiv=”Content-Type” content=”text/html%
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.