arganasta’s blog – Bocca della Verita

Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω τη σημερινή μέρα πικρής μνήμης για τον Ελληνισμό ,καθότι είμαι μικρασιάτισσα στην καταγωγή;

H Ολομέλεια της Βουλής στη συνεδρίαση της 24^ης Φεβρουαρίου 1994 ( με αρκετή καθυστέρηση θα έλεγα) αναγνώρισε την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους και τους κεμαλικούς για τα εγκλήματα που διέπραξαν της περίοδο 1916-1923.

Με καθηστέρηση στήνονται και τα μνημεία .Όπως το μνημείο του Πόντιου Αγωνιστή στην
Πολίχνη – Θεσσαλονίκης στις 22/5/2005 απο τον Γλύπτη Κικώτης Γιώργος :

Υπάρχει ένα μνημείο στη Γερμανία:

και ένα στην Αμερική:

Δεν θα αναφερθώ και δεν θα σταθώ στην ιστορία καθαυτή της γενοκτονίας των 350.000 χιλ.ελλήνων του πόντου , αλλά στο σήμερα .Πώς έχει η κατάσταση μετά την καταστροφή του 1922 και την ανταλλαγή των πληθυσμών που την ακολούθησε .

Οι Πόντιοι Ίδρυσαν στις 4 Φεβρουαρίου 2007 το ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ με κύριους σκοπούς τη διεθνοποίηση της Ποντιακής Γενοκτονίας, την ενσωμάτωση της Ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού στα βιβλία της Ελληνικής Ιστορίας, τη δημιουργία Ποντιακών σχολείων εκεί όπου υπάρχουν ικανοί Ποντιακοί πληθυσμοί, την ίδρυση Πανεπιστημιακής έδρας Ποντιακού Ελληνισμού, τη διατήρηση της Ποντιακής πολιτιστικής κληρονομιάς, των ηθών και των εθίμων τους και την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών του κινήματός τους.

Θα σας παραθέσω τις απόψεις σπουδαίων ανθρώπων για το θέμα της γενοκτονίας που με άγγιξαν :

Ο καθηγητής και συγγραφέας πολλών βιβλίων για τη γενοκτονία των Αρμενίων Τανέρ Ακσάμ τονίζει στον πρόλογο του βιβλίου ότι « η εκτόπιση και οι δολοφονίες δεν ήταν μια μεμονωμένη πράξη μόνο ενάντια σε Αρμενίους. Πραγματοποιήθηκαν ως τμήμα ενός γενικού σχεδίου που θα μπορούσε να κληθεί «εθνοκάθαρση της Ανατολίας», μια πολιτική εκκαθάρισης του χριστιανικού πληθυσμού. Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε ως γενικό σχέδιο μεταξύ του 1913-1918 και συνεχίστηκε ενάντια στους Έλληνες του Πόντου από το 1920 μέχρι το 1924. Ο κύριος στόχος όλης αυτής της πολιτικής ήταν να εξασφαλιστεί ο σχηματισμός μιας ομογενοποιημένης Ανατολίας, η οποία θα προετοίμαζε το έδαφος για ένα έθνος- κράτος, αποβάλλοντας οποιαδήποτε «επικίνδυνα στοιχεία» που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου….»

Ο Δημήτρης Ψαθάς, στο ομολογουμένως σημαντικότατο βιβλίο του, όχι μόνο για το περιεχόμενό του αλλά και για τη χρονική περίοδο που εκδόθηκε όταν το ζήτημα των Ελλήνων της Ανατολής ήταν στο περιθώριο, τονίζει σχετικώς με το ζήτημα αυτό, στον πρόλογό του: «….ούτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμία σκοπιμότητα, όπως, δυστυχώς, καθιερώθηκε να γίνεται απ΄ τον καιρό που χαράχτηκε η λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία. Η άστοχη τακτική της αποσιώπησης των γεγονότων της Ιστορίας ήταν ίσως κι΄ ένας απ΄ τους λόγους που τόσο άσκημα πορεύτηκε η «φιλία» με τους Τούρκους. Να ρίξουμε τον πέπλο της λήθης στο παρελθόν αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε….».

«?Δεν πρέπει, επίσης να λησμονούμεν ότι αι τουρκικαί σφαγαι κατά τας οποίας άνω του ενός εκατομμυρίου ( Έλληνες ) απωλέσθησαν, είναι σχετικώς πρόσφαται και οι Τούρκοι, μετά των οποίων διαπραγματευόμεθα, είναι, ως επί το πλείστον, οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι των οποίων τα χέρια είναι βουτηγμένα εις όλο αυτό το αίμα.
Πρέπει να επιδείξουν κάποιο ίχνος ματαμέλειας και καταλήγων εκφράζω την αγανάκτηση μου ώς Αμερικανού δια τον χαρακτηρισμόν του ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ ως «Γ. Ουάσιγκτον» της Τουρκίας.
Είναι ένας αρχιδολοφόνος και η δημοκρατία του μία καταισχύνη εδραιωμένη είς το αίμα και συντηρούμενη με τους απαγχονισμούς χιλιάδων συμπατριωτών?.»

Δήλωση του Τζώρτζ Χόρτον, Αμερικανού Γενικού Πρόξενου στη Σμύρνη, στην Εφημερίδα « Ουάσιγκτον Σταρς»

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ως ευρωπαϊκό ζήτημα

Θεοφάνης Μαλκίδης
Λέκτορας Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης

? η διαφύλαξη και η περαιτέρω ανάδειξη και διεθνοποίηση της ημέρας μνήμης της γενοκτονίας, η οποία υπερβαίνει τον Ποντιακό Ελληνισμό και διαπερνά όλη την ελληνική κοινωνία, αποτελεί κυρίαρχο συστατικό στοιχείο των θεσμών και της κοινωνίας που σέβονται την ιστορία και την αλήθεια, δηλαδή τη μνήμη τους. Οι μαζικές εκδηλώσεις στην Ευρώπη και οι πρωτοβουλίες των Ποντίων στο εξωτερικό την 19η Μαΐου είναι προς αυτήν την κατεύθυνση.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης Το Ποντιακό ζήτημα σήμερα.
Το Ποντιακό ζήτημα στον ΟΗΕ
Εκδόσεις Στράβων 6^η έκδοση, Αθήνα 2006

γράφει ο Δρ. Φάνης Μαλκίδης, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης,

Το Ποντιακό ζήτημα δεν είναι ένα θέμα της ιστορίας ή των μουσείων. Είναι ένα ζωντανό ζήτημα με εθνικές και διεθνείς διαστάσεις, το οποίο οι εξελίξεις στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, του παρευξείνιου χώρου και ολόκληρης της Ευρώπης το καθιστούν επίκαιρο ως θέμα δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθερίας, αξιοπρέπειας. Μένει λοιπόν στα ζωντανά κινήματα και στις δυνάμεις των Ποντίων να το επαναφέρουν στο προσκήνιο.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης καλεσμένος για το ποντιακό ζήτημα στο Τρέντο της Ιταλίας

Ακόμη όμως και σήμερα το τουρκικό κράτος δολοφονεί, αντί να προστατεύει στον Πόντο την πλησιέστερη προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενη σήμερα γλώσσα.
Πιστεύω και εύχομαι ότι τα επόμενα χρόνια πολλοί Δήμοι και Περιφέρειες της Ευρώπης θα πυκνώσουν αυτό το ιστορικό ευρωπαϊκό μέτωπο της διεύρυνσης των δικαιωμάτων στην ιστορική Μικρά Ασία και Μεσοποταμία. Αυτό ζητούν όλοι οι αυτόχθονοι λαοί της. Ο ίδιος ο τουρκικός λαός για να απελευθερωθεί από τα δικά του δεσμά».

Τέλος με συγκίνησε αφάνταστα ο ΠΗΤΕΡ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ ,ένας Ελληνοαυστραλός ,που έγινε σκηνοθέτης για να γυρίσει μια ταινία για τον Πόντο και την Ποντιακή Γενοκτονία. Τώρα βρίσκεται στις Κάννες όπου η ταινία του «Πόντος» θα προβληθεί στο πλαίσιο του Short Film Corner(15-24 Μαϊου).

Σε συνεντευξή του στην Όλγα Τσαντήλα, ( της εφημερίδας Μακεδονία) είπε:

Στο έργο σας ένας Πόντιος θέλει και έχει την ευκαιρία να πάρει εκδίκηση για τους δικούς του σκοτώνοντας τους Τούρκους στρατιώτες που σκότωσαν τους συγγενείς του. Το κέντρο βάρους της ιστορίας σας δεν είναι τα μεγάλα γεγονότα εκείνης της περιόδου, αλλά μια ιστορία πιο προσωπική.
Είναι μία από τις πολλές ιστορίες εκείνης της περιόδου. Τέτοια γεγονότα έχουν συμβεί και πιστοποιούν την αλήθεια του μεγάλου και συγκλονιστικού γεγονότος της Γενοκτονίας. Το έργο πάντως δεν προωθεί την ιδέα πως ο Τούρκος είναι μια δολοφονική μηχανή. Εμείς ως Έλληνες μπορεί να είμαστε πολύ θυμωμένοι, αλλά το έργο έχει να κάνει με τη συμφιλίωσή μας με το παρελθόν, ώστε να πορευτούμε στο μέλλον ως φίλοι. Πρέπει όμως να αναγνωρίσεις το παρελθόν, αλλιώς δεν μπορεί να γίνει το επόμενο βήμα. Και αν δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε τη φιλία, τουλάχιστον να έχουμε έναν σεβασμό μεταξύ μας. Η τουρκική κυβέρνηση δεν το παραδέχεται και ούτε καν θέλει να το συζητήσει. Μπορεί να το αρνείται όσο θέλει, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος το έχει αναγνωρίσει. Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι η αναγνώριση, το δεύτερο θα ήταν μια απλή συγγνώμη. Μακάρι το έργο να συμβάλει έστω και λίγο προς αυτή την κατεύθυνση.

Γιατί πιστεύετε πως η ποντιακή ταυτότητα είναι τόσο ισχυρή;
Τι να σας πω; Στις δύσκολες στιγμές στη ζωή μου κατέφευγα στην ποντιακή μουσική. Όταν άκουγα τη λύρα, νόμιζα ότι έκλαιγε μαζί μου. Ήταν σαν να με καταλαβαίνει. Εγώ ήμουν τυχερός γιατί βρήκα την ομορφιά της ποντιακής κουλτούρας, κι αυτό με βοήθησε και στην πρακτική πλευρά της ζωής. Η κουλτούρα, η μουσική και ο χορός έχουν ρίζες στην αρχαία Ελλάδα. Καθετί έχει μια βαθύτερη ερμηνεία, κι αυτή η ερμηνεία δίνει πλούτο στη ζωή. Είναι κρίμα λοιπόν αν δεν κάνουμε κάτι για να κρατήσουμε ζωντανή αυτή την κουλτούρα. Θα είναι μια δεύτερη γενοκτονία. Αν είχα παιδιά, το χειρότερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να μη τους δώσω την ευκαιρία να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον Πόντο, την ιστορία και τον πολιτισμό του.

Τον Ιούνιο του 2007 έγινε η πρώτη δημόσια προβολή του φιλμ «Πόντος»Την ημέρα της πρεμιέρας ο σκηνοθέτης δεν χαρίστηκε σε κανέναν: «Όταν γύριζα την ταινία ήθελα να ουρλιάξω» είπε στο κοινό. «Ήθελα να ουρλιάξω στην απαθή νεολαία μας, στους άβουλους ηγέτες της κοινότητάς μας αλλά και σε εκείνους που πήραν τη γη μας και απαιτούν να τους ευχαριστήσουμε όταν μας επιτρέπουν να την επισκεφτούμε. Τώρα αισθάνομαι πως μπορώ να αναπνεύσω ξανά. Για μένα η ταινία ήταν σαν θεραπεία. Ελπίζω να ανακουφίσει και άλλους. Και θέλω να πω στους Πόντιους της πρώτης γενεάς πως εμείς δεν έχουμε ξεχάσει. Το να είσαι Έλληνας και Πόντιος είναι προνόμιο. Αλλά αυτό δεν αρχίζει με ένα κότσαρι και δεν τελειώνει με μια σέρρα».

Επειδή δεν μπορώ να ανεβάσω ένα βιντεάκι απόσπασμα της ταινίας ο “Πόντος” σας παραπέμπω στο YOU TUBE ,και σας δίνω με λίγα λόγια την υπόθεση της ταινίας.

Ο «Πόντος» είναι η ιστορία δύο ανδρών στον Πόντο την περίοδο της Γενοκτονίας (1919). Ο Πάντσο, ένας Έλληνας αγρότης, δέχεται την επίθεση του Τούρκου στρατιώτη Κεμάλ και των πρωτοπαλίκαρών του: Μουσταφά, Τοπάλ, Οσμάν (σ.σ. η επιλογή των ονομάτων δεν είναι τυχαία. Ο Τοπάλ Οσμάν ήταν ένας από τους επικεφαλής της εκκαθάρισης την οποία διέταξε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ). Μπροστά στα μάτια του Πάντσο οι Τούρκοι σκοτώνουν τη γυναίκα και την κόρη του. Ο Πάντσο ζητά εκδίκηση και θα έχει την ευκαιρία να το κάνει, αφού στο τέλος της ταινίας έχει πιάσει τον Κεμάλ. Το ερώτημα που τον βασανίζει είναι αν θα επιλέξει να ξεπληρώσει με αίμα το αίμα των δικών του. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Lee Mason (Κεμάλ) και ο Ross Black (Πάντσο), οι οποίοι πλαισιώνονται από Έλληνες ομογενείς και Αυστραλούς ηθοποιούς. Όπως λέει ο σκηνοθέτης, όλοι οι ηθοποιοί εργάστηκαν αφιλοκερδώς αλλά με μεγάλο ζήλο αντιλαμβανόμενοι τη σημασία και τη σημειολογία της ταινίας. «Ό,τι θα δείτε στην οθόνη είναι το 100% των δυνάμεών τους» είπε ο Πήτερ Στεφανίδης. «Πήραν πολύ ζεστά τη συμμετοχή τους στην ταινία και ήθελαν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό».

Τελειώνω με το :

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ TΟΥΡΚΙΑ

Να πει επιτέλους συγγνώμη για την γενοκτονία που διαπράχτηκε κατά του Ποντιακού Ελληνισμού και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών, αλλά και προς τις κυβερνήσεις ξένων χωρών να βάλουν τέλος στη σιωπή σχετικά με το θέμα.

Πηγές μου:

santeos.livepage.gr

http://el-pontos.blogspot.com/

www.xronos.g

www.makthes.gr/

Ετικέτες: ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΠΟΝΤΙΩΝ!