Δείτε παραδείγματα υπολογισμού της απόστασης ή και της μετατόπισης ενός κινούμενου σημειακού αντικειμένου.
Πηγή – περισσότερα: http://www.ergo1.gr/bgym/example-ipologismou-apostasis-metatopisis/
Φυλλάδιο με ασκήσεις υπολογισμού της απόστασης ή και της μετατόπισης ενός κινούμενου σημειακού αντικειμένου.
Πηγή – περισσότερα: http://www.ergo1.gr/bgym/filladio2-askisis-ipologismou-apostasis-metatopisis/
Το φυλλάδιο αυτό είναι μια επανάληψη εννοιών που μάθαμε στην Α΄ Γυμνασίου.
Πηγή – περισσότερα: http://www.ergo1.gr/bgym/epanalipsi-enion-a-gym/
Στον Νότιο Πόλο τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα καθώς χωρίζεται σε αρκετές περιοχές. Κάποιες διατηρούν τη ζώνη ώρας των πλησιέστερων περιοχών, άλλες όχι.
Αλλά δεν είναι μόνο οι Πόλοι πρόβλημα.
Η Κίνα για παράδειγμα έχει μόνο μία ζώνη ώρας, παρότι θεωρητικά εκτείνεται σε τόσο μεγάλη απόσταση που καλύπτει πέντε ζώνες ώρας.
Αυτό σημαίνει πως οι χώρες που συνορεύουν με την Κίνα μπορεί να έχουν σημαντικά διαφορετική ζώνη ώρας.
Υπάρχουν και τα λεγόμενα «τριπλά σημεία», εκεί όπου ενώνονται τρεις ζώνες ώρας, όπως εκεί όπου συναντώνται Ρωσία, Φινλανδία και Νορβηγία.
Η Νορβηγία έχει μόνο μία ώρα διαφορά από την ώρα Γκρίνουιτς, η Φινλανδία δύο και η Ρωσία τέσσερις!
Αυτό σημαίνει πως αν στέκεσαι στο σημείο εκείνο, το ρολόι σου… τρελαίνεται.
Ακόμα ένα τέτοιο σημείο εντοπίζεται στην Αυστραλία, η οποία χωρίζεται σε τρεις ζώνες ώρας. Όταν όμως η ώρα αλλάζει, η χώρα χωρίζεται σε πέντε ζώνες ώρας!
Το αποτέλεσμα είναι τρία τριπλά σημεία όπου συγκλίνουν τρεις διαφορετικές ζώνες ώρας, στο Cameron Corner, το Poeppel Corner και το Surveyor Generals Corner.
Πηγή: www.newsbeast.gr
Πηγή – περισσότερα: http://www.ergo1.gr/agym/time-zones/
Τρεις φυσικοί βραβεύτηκαν το 2018 με το βραβείο Νόμπελ στη Φυσική, μεταξύ των οποίων και στην Donna Strickland από τον Καναδά, που είναι η 3η γυναίκα που βραβεύεται για πρώτη φορά μετά από 55 χρόνια. Η Donna Strickland είναι η τρίτη μετά τη Marie Curie
, η οποία το κέρδισε το 1903 (μοιράστηκε το βραβείο με τον σύζυγό της Pierre Curie και τον Antoine Henri Becquerel για την έρευνά τους πάνω στη ραδιενέργεια.), και τη Maria Goeppert-Mayer, που κέρδισε το βραβείο το 1963 για τις ανακαλύψεις της πάνω στους πυρήνες των ατόμων
Η Δρ Strickland (1/4 του βραβείου) μοιράζεται το φετινό βραβείο με τον Arthur Ashkin (1/2) από τις ΗΠΑ και τον Gerard Mourou (1/4), από τη Γαλλία για τις ανακαλύψεις τους στον τομέα της φυσικής λέιζερ.
Ο Δρ. Arthur Ashkin (Bell Laboratories) ανέπτυξε μια τεχνική λέιζερ που περιγράφεται ως οπτική λαβίδα, η οποία χρησιμοποιείται για τη μελέτη βιολογικών συστημάτων.
Οι Gerard Mourou (École Polytechnique και University of Michigan) και Donna Strickland (University of Waterloo) άνοιξαν το δρόμο για τους πολύ σύντομους και πιο έντονους παλμούς λέιζερ που δημιουργήθηκαν ποτέ. Και η τεχνική τους έχει βρει πολλές εφαρμογές, συμπεριλαμβανομένης και της χειρουργικής επέμβασης των ματιών με λέιζερ
Πριν από το πρωτοποριακό έργο της Strickland και του Mourou, η μέγιστη ισχύς των παλμών λέιζερ ήταν περιορισμένη επειδή, όταν έφταναν σε υψηλές εντάσεις, θα κατέστρεφαν το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την ενίσχυση της ενέργειας.
Για να το πετύχουν αυτό, οι ερευνητές αύξησαν την χρονική διάρκεια των παλμών λέιζερ για να μειώσουν την μέγιστη ισχύ τους, στη συνέχεια τους ενίσχυσαν και τελικά τους συμπίεσαν χρονικά (πιο βραχύς παλμός), οπότε η ένταση του φωτός αυξάνεται υπερβολικά.
Όταν ένας παλμός λέιζερ συμπιέζεται στο χρόνο και γίνεται μικρότερος, τότε ‘πακετάρεται’ περισσότερο φως σε ένα μικρό χώρο. Αυτή η τεχνική αυξάνει δραματικά την ένταση του παλμού.
Η τεχνική των Strickland και του Mourou, που ονομάζεται Ενίσχυση Παλμού με Περικοπή (Chirped Pulse Amplification CPA), έγινε στάνταρ μέθοδος για τα λέιζερ υψηλής έντασης. Βρήκε επίσης χρήση στη θεραπεία με λέιζερ που στοχεύει τον καρκίνο και στα εκατομμύρια των διορθωτικών χειρουργικών επεμβάσεων των ματιών με λέιζερ που εκτελούνται κάθε χρόνο.
Ο Arthur Ashkin έκανε πραγματικότητα ενός ονείρου των φυσικών. Εφηύρε τις οπτικές λαβίδες με λέιζερ με τις οποίες οι φυσικοί «πιάνουν» σωματίδια, άτομα, ιούς και ζωντανά κύτταρα. Αυτό το νέο εργαλείο επέτρεψε στον Ashkin να πραγματοποιήσει την μετακίνηση φυσικών αντικειμένων χρησιμοποιώντας την ώθηση της ακτινοβολίας. Κατάφερε λοιπόν με το φως του λέιζερ να ωθήσει μικρά σωματίδια προς το κέντρο της δέσμης και να τα κρατήσει εκεί. Έτσι ανακαλύφθηκαν οι οπτικές λαβίδες.
Ο Ashkin εργάστηκε αρχικά για να σπρώξει με το φως του λέιζερ μικρά σωματίδια προς το κέντρο της δέσμης και να τα κρατήσει εκεί.
Στη συνέχεια, το 1987, χρησιμοποίησε τις λαβίδες για να συλλάβει ζωντανά βακτηρίδια χωρίς να τα βλάψει. Η τεχνική χρησιμοποιείται τώρα ευρέως για να μελετήσει το μηχανισμό της ζωής.
Σε μια δήλωση του, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Φυσικής (AIP) έδωσε συγχαρητήρια σε όλους τους νικητές, προσθέτοντας: «Οι αμέτρητες εφαρμογές που έγιναν δυνατές από την εργασία τους, όπως η χειρουργική επέμβαση ματιών με λέιζερ, τα λέιζερ υψηλής ισχύος PetaWatt) (10 15 Watt) και η ικανότητα παγίδευσης και μελέτης μεμονωμένων ιών και βακτηριδίων, υπόσχονται νέες εφαρμογές στο μέλλον.
Το βραβείο συνοδεύεται με 1.000.000 περίπου δολάρια.
Πηγή – περισσότερα: http://www.ergo1.gr/articles/nobel-2018-for-physics/
Ερευνητές στις ΗΠΑ βρήκαν ένα τρόπο να μετατρέπουν σε κεραία κάθε επιφάνεια μέσω…ψεκασμού της με ένα ειδικό σπρέι.
Μία αιτία που η εποχή του Διαδικτύου των Πραγμάτων έρχεται με πιο αργό βηματισμό από τον επιθυμητό, είναι η δυσκολία το κάθε αντικείμενο να αποκτήσει μια κεραία, έτσι ώστε να συνδέεται ασύρματα στο διαδίκτυο.
Οι ερευνητές των Τμημάτων Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Επιστήμης Υλικών & Μηχανικής του Πανεπιστημίου Ντρέξελ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Science Advances”, ανέπτυξαν ένα δισδιάστατο μεταλλικό νανο-υλικό με την ονομασία MXene, το οποίο μπορεί να ψεκασθεί με σπρέι σε μια επιφάνεια και να δημιουργήσει πάνω της μια πολύ λεπτή και αόρατη κεραία.
Η λεπτότερη έως τώρα κεραία από MXene είναι μόνο 62 νανόμετρα (δισεκατομμυριοστά του μέτρου), περίπου 1.000 φορές πιο λεπτή από ένα φύλλο χαρτί. Οι ψεκασμένες κεραίες λειτουργούν εξίσου καλά με τις πολύ μεγαλύτερες σημερινές κεραίες, που χρησιμοποιούνται στις κινητές συσκευές και στα μόντεμ-ρούτερ ασύρματης σύνδεσης.
«Πρόκειται για μια πολύ συναρπαστική ανακάλυψη, επειδή υπάρχει μεγάλο δυναμικό γι’ αυτού του είδους την τεχνολογία. Η δυνατότητα να ψεκάζεις μια κεραία πάνω σε μια εύκαμπτη επιφάνεια ή να την κάνεις διαφανή, σημαίνει ότι θα μπορούμε να στήσουμε δίκτυα σε πολλά νέα μέρη και έτσι να αναπτυχθούν νέες εφαρμογές και νέοι τρόποι συλλογής δεδομένων, που ούτε καν είναι δυνατό να φαντασθούμε σήμερα», δήλωσε ο καθηγητής Καπίλ Νταντεκάρ του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.
«Η νέα τεχνολογία θα επιτρέψει την πραγματικά αφανή ενσωμάτωση των κεραιών στα καθημερινά αντικείμενα, πράγμα ζωτικό για το αναδυόμενο Διαδίκτυο των Πραγμάτων», πρόσθεσε.
Το MXene (από καρβίδιο του τιτανίου) ανακαλύφθηκε το 2011 και έκτοτε μελετώνται οι ιδιότητές του. Μεταξύ άλλων, μπορεί να διαλυθεί σε νερό, ώστε να χρησιμοποιηθεί σε μορφή μελανιού (για την εκτύπωση της κεραίας) ή βαφής (για σπρέι). Είναι ένα υλικό με εξαιρετική αγωγιμότητα ηλεκτρικού ρεύματος, κάτι που τους επιτρέπει να μεταδίδει ραδιοσήματα, ακόμη κι αν η κεραία δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα λεπτότατο επίστρωμα πάνω σε ένα αντικείμενο.
«Ακόμη και διαφανείς αντένες με πάχος μόλις μερικών δεκάδων νανομέτρων είναι ικανές να επικοινωνούν αποτελεσματικά», δήλωσε η ερευνήτρια ‘Αζια Σαρίτσεβα.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η κεραία από MXene είναι πολύ καλύτερη από τις πειραματικές κεραίες από άλλα δισδιάστατα υλικά: π.χ. 50 φορές καλύτερη σε σχέση με τις κεραίες από γραφένιο και 300 φορές ανώτερη σε σχέση με τις κεραίες από μελάνι αργύρου, όσον αφορά την ποιότητα της ασύρματης μετάδοσης.
Πηγή: www.matrix24.gr
Πηγή – περισσότερα: http://www.ergo1.gr/articles/wifi-spay/
e-Physics
