ΤΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΛΙΒΑΔΙ
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη, όταν φύτρωσα στο λιβάδι. Κοίταξα γύρω μου και είδα ένα σωρό κάτασπρες μαργαρίτες και παραξενεύτηκα λίγο, γιατί εγώ ήμουν κόκκινη κι εκείνες άσπρες. Δε με υποδέχτηκαν και πολύ καλά. Άλλες με κοίταζαν με θαυμασμό άλλες με περιέργεια κι άλλες μου γύριζαν τη πλάτη. Αλλά εμένα δε με πείραξε. Μετά πετάχτηκε μια ψηλομύτα μαργαρίτα και είπε ότι εγώ δεν ήμουν σαν εκείνες και χαλάω την ομορφιά του λιβαδιού. Έπειτα πήρε θέση η γιαγιά Μαργαριτένια και είπε πως ο παππούς τους, είχε πολλούς φίλους και ότι υπάρχουν λιβάδια που έχουν και άσπρες μαργαρίτες και κόκκινες παπαρούνες. Στο τέλος οι μαργαρίτες δέχθηκαν την παπαρούνα και οι άνθρωποι έλεγαν πως τώρα το λιβάδι ήταν πιο ωραίο με κόκκινα και λευκά λουλούδια.
Χ.Ν