Κατηγορία: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ Ε΄

Στις 2 Φεβρουαρίου γιορτάζουμε την Υπαπαντή του Χριστού. Είναι μία από τις 12 μεγάλες γιορτές (Δωδεκάορτον) της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.

Το εκκλησιαστικό γεγονός εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς και αναφέρει : Σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο, η Παρθένος Μαρία, αφού συμπλήρωσε το χρόνο καθαρισμού από τον τοκετό, πήγε στο Ναό της Ιερουσαλήμ μαζί με τον Ιωσήφ, για να εκτελεσθεί η τυπική αφιέρωση του βρέφους στο Θεό κατά το «πάν άρσεν διανοίγον μήτραν (δηλαδή πρωτότοκο) άγιον τω Κυρίω κληθήσεται» και για να προσφέρουν θυσία, που αποτελούνταν από ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. Σύμφωνα με το νόμο του Κυρίου, αν το πρώτο παιδί που φέρνει στον κόσμο μια γυναίκα είναι αγόρι, πρέπει να θεωρείται αφιερωμένο στον Κύριο. Επίσης θα προσέφεραν θυσία ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια, όπως λέει ο νόμος του Κυρίου.
Στα Ιεροσόλυμα βρισκόταν ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Συμεών. Ήταν πιστός και ευλαβής, περίμενε τη σωτηρία του Ισραήλ και τον καθοδηγούσε το Άγιο Πνεύμα. Του είχε φανερώσει, λοιπόν, το Άγιο Πνεύμα ότι δε θα πεθάνει προτού να δει το Μεσσία. Τότε το Άγιο Πνεύμα του υπέδειξε να πάει στο ναό. Μόλις οι γονείς έφεραν εκεί το παιδί, τον Ιησού, για να κάνουν γι’ αυτό τα έθιμα του νόμου, τον πήρε στην αγκαλιά του, δόξασε το Θεό και είπε: «Τώρα, Κύριε, μπορείς να αφήσεις το δούλο σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως του υποσχέθηκες, γιατί τα μάτια μου είδαν το σωτήρα που ετοίμασες για όλους τους λαούς φως που θα φωτίσει τα έθνη και θα δοξάσει το λαό σου τον Ισραήλ».
Ο Ιωσήφ και η μητέρα του θαύμαζαν όσα λέγονταν γι’ αυτό. Ο Συμεών τους ευλόγησε και είπε στη Μαριάμ, τη μητέρα του Ιησού: «Αυτός θα γίνει αιτία να χαθούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Θα είναι σημείο αντιλεγόμενο, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Όσο για σένα, ο πόνος για το παιδί σου θα διαπεράσει την καρδιά σου σαν δίκοπο μαχαίρι».
Η εορτή της Υπαπαντής τιμάται από την Εκκλησία μας στις 2 Φεβρουαρίου, 40 μέρες μετά τα Χριστούγεννα. Ονομάζεται Υπαπαντή γιατί ο Συμεών υπήντησε, δηλαδή υποδέχτηκε- προϋπάντησε τον Κύριο.

Η Εκκλησία τη μέρα αυτή την έχει ορίσει ως γιορτή της μητέρας.

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΑΛΙΟΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ 

https://blogs.sch.gr/antmitso/2020/05/08/giorti-tis-miteras-1/

https://blogs.sch.gr/antmitso/2020/05/08/giorti-tis-miteras-2/

Στις 30 Ιανουαρίου, κάθε χρόνο, γιορτάζουμε τη μνήμη των Τριών Ιεραρχών, όπως καθιερώθηκε από το 1100 μ.Χ.. Η γιορτή τους, από το 1842, λέγεται και Γιορτή των Γραμμάτων, μια και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν Μεγάλοι Δάσκαλοι αλλά και Πατέρες της Εκκλησίας. Οι Τρεις Ιεράρχες είναι: ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Η γιορτή τους είναι γιορτή της παιδείας και των γραμμάτων, γιορτή των δασκάλων και των μαθητών. Είναι γιορτή τόσο Σχολική όσο και Χριστιανική.

Σχολική είναι, γιατί οι Τρεις Ιεράρχες, ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, σοφοί δάσκαλοι, φημισμένοι ρήτορες και συγγραφείς. Πρόσφεραν πάρα πολλά στα γράμματα, διαθέτοντας ολόκληρη  την περιουσία τους.

Χριστιανική είναι, γιατί και οι τρεις ήταν ευσεβείς Ιεράρχες, επιφανείς θεολόγοι, με κοινωνική προσφορά και φιλανθρωπικό έργο, που διέθεσαν τη ζωή τους στην πίστη τους για το Χριστό.

Μελέτησαν τους αρχαίους κλασικούς συγγραφείς και φιλοσόφους, και κατόρθωσαν να  συμφιλιώσουν το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα με την Χριστιανική Πίστη. Απέρριψαν τα ειδωλολατρικά στοιχεία και κράτησαν τις αρχές της διαλεκτικής σκέψης της ελληνικής παιδείας, ακολουθώντας τη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου «να δοκιμάζουμε τα πάντα αλλά να κρατάμε το καλό». Έστησαν έτσι γέφυρες ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο, ανάμεσα στη γνώση και την αρετή, ανάμεσα στην αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας και την πραγματική αλήθεια της αγάπης, ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη, τον Ελληνισμό και το Χριστιανισμό. Δικαιολογημένα η εποχή τους ονομάστηκε: «Χρυσός Αιώνας της Εκκλησίας».

Το έργο των Τριών Ιεραρχών είναι πολύ μεγάλο. Όλοι οι φτωχοί, οι άρρωστοι, τα ορφανά και οι ηλικιωμένοι έβρισκαν καταφύγιο κοντά τους. Η μεγάλη τους καρδιά και η χριστιανική ψυχή τους γίνονταν στέγη για όσους είχαν ανάγκη. Ήταν τόση η καλοσύνη και η φιλανθρωπία τους, που δεν υπολόγισαν τα πλούτη και τα χρήματά τους. Τίποτα δεν κράτησαν για τον εαυτό τους. Όλα τα υπάρχοντά τους τα διέθεσαν για να δώσουν χαρά στους συνάνθρωπούς τους. Πολλές φορές οι Ιεράρχες με τα ίδια τους τα χέρια, έδεναν τις πληγές των αρρώστων. Τίποτε δεν τους φόβιζε. Ακόμη και τους λεπρούς περιποιούνταν.

ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΙΣΤΟΥΣ ΦΩΣΤΗΡΕΣ : 

Μέγας Βασίλειος

Γεννήθηκε το 330 μ.Χ. στην Νεοκαισάρια του Πόντου. Ανήκε σε οικογένεια ευσεβών ανθρώπων. Ο πατέρας του ήταν Ρήτορας και Διδάσκαλος, η μητέρα του, η Εμμελεία ήταν κόρη μάρτυρα του Χριστιανισμού, η δε  γιαγιά του (μητέρα του πατέρα του) Μαρκίνα ήταν μαθήτρια του Γρηγορίου του  Θαυματουργού. Η ευσεβής μητέρα του και γιαγιά του έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην Αγωγή του Βασιλείου. Τα πρώτα γράμματα του τα δίδαξε ο πατέρας του. Μετά φοίτησε στις Σχολές της Καισαρείας της Καππαδοκίας η οποία υπήρξε η δεύτερη πατρίδα του, και του Βυζαντίου. Τέλος στην Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών την ονομαστή Νεοπλατωνική στην οποία αργότερα φοίτησε και ο Ιουλιανός “ο Παραβάτης”, ο κατόπιν Αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Σπούδασε Ρητορική, Φιλοσοφία, Γεωμετρία, Αστρονομία, Ιατρική, Γραμματική…

 Επέστρεψε στην Καισαρεία το 366 μ.Χ. περίπου, βαφτίστηκε και αποφάσισε να ακολουθήσει τον Μοναχικό Βίο. Aφού μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, αποσύρθηκε σε έρημη περιοχή  κοντά στην Νεοκαισάρια του Πόντου.   Το 362 μ.Χ. ο Επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος, καλεί τον Βασίλειο κοντά του και τον χειροτονεί Διάκονο, μετά σε Πρεσβύτερο (Ιερέα) για να τον έχει βοηθό στην εξάσκηση των ποιμαντορικών του καθηκόντων.Το 370 μ.Χ. έγινε Επίσκοπος μετά τον θάνατο του Ευσέβιου. έγινε πρότυπο Εκκλησιαστικού Ποιμένα. Αγωνίστηκε κατά του Αρειανισμού (Αίρεσης της εποχής εκείνης) . Όταν ξέσπασε λιμός (=πείνα) το 368 μ.Χ. στην Καισαρεία όχι μόνο βοηθούσε το ποίμνιό του αλλά ίδρυσε συγκρότημα φιλανθρωπικών ιδρυμάτων: Φτωχοκομείο, Γηροκομείο, Ορφανοτροφείο, Νοσοκομείο, το οποίο και υπήρξε το πρώτο οργανωμένο Νοσοκομείο της εποχής αυτής η περίφημη ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΑ. Ο υπέρ ασκητικός βίος του Βασιλείου και η ακούραστη Εκκλησιαστική και Κοινωνική Δράση του κλόνισαν την ευαίσθητη υγεία του, και πέθανε την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. σε ηλικία 49 ετών.  Ήδη από την εποχή που ζούσε τον αποκαλούσαν Μέγα για την πίστη του, την σοφία του, την σωφροσύνη του και ιδιαίτερα για την φιλανθρωπία του και γενναιοδωρία του.

Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός

Γεννήθηκε το 328 μ.Χ. κοντά στη Ναζιανζό στο χωριό Αριανζό. Ο πατέρας του Γρηγορίου έγινε και αυτός Επίσκοπος Ναζιανζού. Η μητέρα του ευσεβής χριστιανή Νόνα έκανε χριστιανό τον άνδρα της και αυτή πρώτη δίδαξε το παιδί της στον Χριστιανισμό μεγαλώνοντάς τον σωστά. Πρώτοι Διδάσκαλοι του Γρηγορίου ήταν ο εξάδελφός του και ο θείος του από την μητέρα του Αμφιλόχιος. Κατόπιν φοίτησε στις Σχολές της Καισαρείας της Καππαδοκίας και Καισαρείας Πόντου, στην Παλαιστίνη και Αλεξάνδρεια όπου και γνώρισε μεγάλες Χριστιανικές Προσωπικότητες όπως τον Μέγα Αθανάσιο, Μέγα Αντώνιο, Δίδυμο τον τυφλό κ.λ.π.

 Τέλος ήλθε στην Αθήνα το 350 μ.Χ. και φοίτησε στην ακμάζουσα ακόμα Φιλοσοφική Σχολή στην οποία ήλθε και ο Βασίλειος τον οποίον ήδη γνώριζε από την Καισαρεία, και η φιλία τους αναπτύχθηκε στον ανώτατο βαθμό. Ο Γρηγόριος παρακολούθησε μαθήματα Ρητορικής και Φιλολογίας. Ευδόκησε τόσο πολύ στις σπουδές του ώστε στο τέλος του έδωσαν καθηγητική έδρα όπου δίδαξε 1 – 2 χρόνια. Νοστάλγησε όμως την πατρίδα του και γύρισε πίσω. Εργάστηκε για λίγο καιρό ως ρητοδιδάσκαλος και μετά βαφτίστηκε και αποσύρθηκε από τα εγκόσμια. Έφυγε και πήγε στην έρημο κοντά στον Πόντο στον ισάδελφό του Βασίλειο μελετώντας και γράφοντας προσευχόμενος. Τέσσερα χρόνια αργότερα γύρισε στην Ναζιανζό και έφερε την Εκκλησιαστική αταξία σε Τάξη. Το 361 – 362 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος (ιερέας) μετά από παράκληση του πατέρα του ο οποίος ήταν Επίσκοπος της περιοχής. Από την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο ο Γρηγόριος ανακηρύχθηκε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Επειδή αμφισβητήθηκε η εκλογή του από δύο Επισκόπους, τους Επίσκοπο Αιγύπτου και Επίσκοπο Μακεδονίας, αποσύρθηκε στο πατρικό του κτήμα στην Αριανζό. Σπάνια έκτοτε απομακρυνόταν ή ταξίδευε παρά σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπως π.χ. την 1η Ιανουαρίου του 382 μ.Χ. όπου πήγε στην Καισαρεία και εκφώνησε τον επιτάφιο λόγο στον φίλο του Μέγα Βασίλειο. Πέθανε το 391 μ.Χ. αφήνοντας την περιουσία του στην Εκκλησία της Ναζιανζού. Η Εκκλησία τιμώντας τον του έδωσε την προσωνυμία του Θεολόγου και τον κατέταξε μεταξύ των Αγίων.

Ιωάννης ο Χρυσόστομος

 Μέγας Πατέρας της Εκκλησίας.

Γεννήθηκε το 344 μ.Χ. στην Αντιόχεια της Συρίας. Από πολύ μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα. Τον μεγάλωσε με Χριστιανική Αγωγή η μητέρα του Ανθούσα. Διδάσκαλοί του ήταν ο Φιλόσοφος Ανδραγάθιος και ο ρήτορας Λιβάνειος ο οποίος ήταν ειδωλολάτρης.Σε ηλικία 20 ετών βαφτίστηκε Χριστιανός. Από τότε άρχισε γι’ αυτόν η περίοδος περισυλλογής Πνευματικής αλλά και της συστηματικής Θεολογικής μελέτης. Σπούδασε στην Θεολογική Σχολή Αντιοχείας. Μετά από 6 χρόνια Ασκητικής ζωής, αναγκάστηκε να γυρίσει στην Αντιόχεια για λόγους υγείας, όπου χειροτονείται το 381 μ.Χ. από τον Επίσκοπο Μελέτιο, σε Διάκονο και το 386 σε Πρεσβύτερο (Ιερέα). Για χρόνια κηρύσσει τον Θείο Λόγο.

Λόγω της ρητορικής του ικανότητας ονομάστηκε  “Χρυσόστομος”: Το 397 μ.Χ. εκφωνεί τους περίφημους 21 λόγους του “εις τους ανδριάντας”. Με τους λόγους του αυτούς ενθαρρύνει τους Αντιοχείς οι οποίοι είχαν καταστρέψει τους ανδριάντες του Αυτοκράτορα στην πόλη τους, λόγω της αύξησης των φόρων και φοβούνταν την τιμωρία τους από αυτόν. Στον τελευταίο του λόγο της ημέρας του Πάσχα, τους ανακοίνωσε με χαρά την αμνηστία που είχε δώσει ο Αυτοκράτορας.Το 397 μ.Χ. γίνεται Πατριάρχης Κων/πόλεως – τον είχε καλέσει ο Αυτοκράτορας Αρκάδιος.   Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ζούσε λιτά απέφευγε τις δημόσιες εμφανίσεις, φρόντιζε για τους αρρώστους και τους φτωχούς. Συγχρόνως κατηγορούσε κάθε κατάχρηση και υπερβολή. Αυτή η αυστηρή στάση του προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος επιτέθηκε κατά του Χρυσοστόμου.Μετά από 70 μέρες πορείας εξορίστηκε στο Κουκουσόν της Αρμενίας. Από τον τόπο της εξορίας του εξακολουθούσε να αλληλογραφεί με το ποίμνιό του. Μεγάλο ενδιαφέρον έδειξε για τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο ο Αυτοκράτορας της Δύσης Οντύριος και ο Πάπας Ιωάννης.  Οι εχθροί του όμως από αντίδραση κατάφεραν να διαταχθεί νέα μεταφορά του στην Πιτυούντα, ανατολική όχθη της Μαύρης Θάλασσας. Ο Ιωάννης δεν άντεξε τις ταλαιπωρίες, πέθανε στον δρόμο στα Κομανά του Πόντου στις 14 Σεπτεμβρίου 407 μ.Χ.Το 438 μ.Χ. μεταφέρθηκε η σωρός του στην Κων/πουλη. Η μνήμη του εορτάζεται στις 13 Νοεμβρίου και επίσης στις 30 Ιανουαρίου μαζί με τους άλλους Ιεράρχες Μ. Βασίλειο και Γρηγόριο Ναζιανζηνό.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΕΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ 

ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ 

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Όλη η σοφία και η μεγαλοσύνη των τριών μέγιστων φωστήρων φανερώνεται στα παρακάτω σπουδαία λόγια τους:

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

1. «Όπως οι μέλισσες διαλέγουν το νέκταρ από τα λουλούδια, έτσι κι εσείς να διαλέγετε αυτά που διαβάζετε. Να κρατάτε τα καλά και τα ωφέλιμα»
2. «Κι όπως από την τριανταφυλλιά κόβετε το τριαντάφυλλο, παραμερίζοντας τα αγκάθια, έτσι κι εδώ θα κρατάτε το χρήσιμο και θα πετάτε το βλαβερό»
3. «Είναι αποτελεσματικότερη η παιδαγωγία που γίνεται με λογικό και ήπιο τρόπο, παρά εκείνη που έχει ως αιτία της το θυμό και την οργή»
4. «Να προσέχετε με ποιους συναναστρέφονται τα παιδιά, να προσέχετε ποιους κάνουν φίλους. Όπως ο μολυσμένος αέρας, όταν τον εισπνεύσουμε, αφήνει μέσα μας -χωρίς να τα βλέπουμε- μικρόβια της αρρώστιας, έτσι και το κακό περιβάλλον αφήνει μέσα στην ψυχή του παιδιού τη μόλυνσή του»
5. «Ο άρτος που κατακρατείτε, ανήκει στον πεινασμένο. Τα ρούχα που εσείς φυλάτε στις αποθήκες σας, ανήκουν σ’ αυτούς που δεν έχουν. Τα παπούτσια που μένουν αχρησιμοποίητα στο σπίτι σας, ανήκουν στους ξυπόλυτους»
6. «Το χρυσάφι δεν βρέθηκε για να δενόσαστε μ’ αυτό, αλλά για να λύνετε τους δεμένους»
7. «Οι γονείς οφείλουν να φροντίζουν για τη μόρφωση των παιδιών τους περισσότερο από οτιδήποτε άλλο»
8. «Οι γονείς που δεν φροντίζουν για τη μόρφωση των παιδιών τους θεωρούνται φονιάδες, γιατί η μόρφωση είναι που θα καλλιεργήσει την ψυχή των παιδιών»
9. «Όταν ένας άνθρωπος συνηθίσει να ακούει άσχημα λόγια, θα φτάσει και σε άσχημα έργα»
10. «Άνθρωπος που δεν συμβουλεύεται άλλον, μοιάζει με ακυβέρνητο πλοίο, που έχει παραδοθεί στη δύναμη των ανέμων»
11. «Απ’ όλους τους θησαυρούς, τα πλούτη και τα αγαθά που αποκτά ο άνθρωπος στη ζήση του, μονάχα η αρετή δεν σβήνει με τα χρόνια, δεν φθείρεται, μένει αιώνια»
12. «Ο δάσκαλος πρέπει να είναι πρότυπο διαγωγής, έμψυχος νόμος, κανόνας αρετής»
13. «Μην απελπίζεσαι στον αγώνα σου. Σκόνταψες; Μην σταματάς, συνέχισε. Έπεσες; Στρέψε το βλέμμα στον ουρανό και ξαναρίξου στη μάχη»
14. «Τρία πράγματα είναι απαραίτητα στον άνθρωπο: παιδεία, εργασία και υγεία»

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

1. «Οι γονείς που δε φροντίζουν για τη μόρφωση των παιδιών τους θεωρούνται φονιάδες, γιατί η μόρφωση είναι που θα καλλιεργήσει την ψυχή του παιδιού»
2. «Όποιος επιπλήττει τους νέους, χωρίς συγχρόνως να τους παρηγορεί, τους κάνει σκληρότερους. Διότι δεν μπορούν να σηκώσουν το φορτίο των συνεχών ελέγχων και γι΄ αυτό και με βιαιότητα αντιδρούν. Για να προλάβουμε, λοιπόν, τους πόνους που προκαλούν οι έλεγχοι, πρέπει να τους συνοδεύουμε με λόγια καλοσύνης»
3. «Πολύ πιο εύκολα μπορεί κανείς να σηκώσει με τους φίλους του την πιο ανυπόφορη συμφορά, παρά μονάχος του την πιο μεγάλη ευτυχία».
4. «Θα πω για κάποιον ότι με αγαπάει, όχι μόνο όταν με επαινεί, αλλά κι όταν με ελέγχει, για να με διορθώσει»
5. «Η φιλόστοργη μητέρα που αγαπάει το παιδί της, το συμβουλεύει διαρκώς και το παρακινεί στο καλό»
6. «Ο δάσκαλος πρέπει να διδάσκει, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα»
7. «Δεν χωράει αναβολή το θέμα της αγωγής»
8. «Όπως ένα χρυσοΰφαντο ένδυμα είναι ωραίο να το βλέπει κανείς, πολύ δε καλύτερό του φαίνεται όταν το φορεί, έτσι και οι εντολές του Θεού. Είναι καλές και ωφέλιμες και από όλους επαινούνται. Αλλά φαίνονται πολύ καλύτερες, όταν κανείς τις εφαρμόζει»
9. «Ένα παιδί με πίστη στην καρδιά, μπορεί ν’ αλλάξει όλο το σπίτι του, όλη την τάξη του, όλη τη συντροφιά του». Μπορεί να τ’ αλλάξει όλα»

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

1. «Τίποτα αντάξιο δεν υπάρχει του πιστού φίλου»
2. «Σε καμιά περίπτωση της ζωής σου να μην κάνεις φίλο τον άνθρωπο τον πονηρό, γιατί σε ψυχές διεφθαρμένες, τίποτα απ’ τα καλά δεν είναι αξιόπιστο».
3. «Πιο πολύ πρέπει να θυμάσαι τον Θεό, παρά να αναπνέεις. Χωρίς την αναπνοή, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Πολύ περισσότερο, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς προσευχή»
4. «Το πιο γλυκό πράγμα και όνομα είναι η ειρήνη, που ενώ όλοι την επαινούν μόνο λίγοι τη στηρίζουν»
5. «Ωραία αρετή η φιλανθρωπία, η διατροφή των φτωχών, η ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου…»
6. «Κάνε τον Θεό αρχή και τέλος κάθε πράγματος »
7. «Να μην μοιάζετε με τη ραγδαία βροχή, αλλά την ήρεμη. Η πρώτη παρασύρει το έδαφος, η δεύτερη μπαίνει βαθειά στη γη και τη γονιμοποιεί»
8. «Πώς να θυμηθώ τη ζωή εκείνη στην Αθήνα, χωρίς να δακρύσω; Κυριαρχούσαν στην ψυχή μας οι ίδιες ελπίδες… Ο καθένας θεωρούσε την πρόοδο του άλλου, σαν δική του πρόοδο. Και τόσο ήμασταν ψυχικά ενωμένοι, ώστε φαινόμασταν σαν να ήμασταν μια ψυχή σε δύο σώματα»

Μέγας Αντώνιος (17 Ιανουαρίου)

 Γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 251 μ.Χ. (ή το 264), στο χωριό Κόμα της  Αιγύπτου, από γονείς ευλαβείς και πλούσιους. Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού, Μαξιμιανού, Μ. Κων/νου και των παιδιών του.

Σαν παιδί ο Αντώνιος παρουσίασε πλούσια εσωτερικά χαρίσματα. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς και πλούσιοι χριστιανοί. Δυστυχώς, όταν ο Αντώνιος ήταν 20 περίπου ετών, οι γονείς του πέθαναν, αφήνοντας ορφανούς αυτόν και την μικρότερη αδερφή του. Ο Άγιος Αντώνιος ανέλαβε έτσι την επιμέλεια της αδερφής του χωρίς όμως – παρά την μεγάλη λύπη του – να σταματήσει στιγμή να ασχολείται με την Αγία Γραφή και τον Θεό. Ακούοντας στην εκκλησία τα λόγια του Χριστού που είπε στον πλούσιο νέο: «πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι» αμέσως μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, αφού φύλαξε τα απολύτως απαραίτητα για την συντήρηση της μικρής του αδελφής.

Άρχισε να ζει ασκητική ζωή, με αυστηρή νηστεία, αγρυπνώντας, τρώγοντας ελάχιστα και εργαζόταν βοηθώντας όσους είχαν ανάγκη. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε στην  έρημο και κλείστηκε σε ένα τάφο που είχαν σκάψει ειδωλολάτρες. Η τροφή του ήταν ελάχιστη που του έφερνε ένας συνασκητής του. Εκεί υπερνίκησε, με τη Χάρη του Θεού, φοβερούς πειρασμούς και το σκληρό πόλεμο των δαιμόνων. Σε ηλικία 35 ετών αποσύρθηκε ολομόναχος στην έρημο στα ερείπια ενός φρουρίου και έμενε σε σπήλαιο σε απόλυτη ησυχία χωρίς να δέχεται κανένα παρά μόνο ένα γνωστό του, ο οποίος του έφερνε κάθε έξι μήνες ψωμί.

Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια ασκήσεως και αφού έφθασε σε ύψη πνευματικής τελειώσεως άρχισε να δέχεται μαθητές. Ίδρυσε δύο μοναστήρια: το ένα ανατολικά του Νείλου, στο Πισπίρ, και το άλλο στη αριστερή όχθη. Χάρη στον Άγιο Αντώνιο η έρημος έγινε πόλη κατοικημένη από πλήθος μοναχών που προσπαθούσαν να μιμηθούν την αγγελική ζωή.

Κατά το διωγμό του Μαξιμίνου (307-313 μ.Χ.), ήλθε στην Αλεξάνδρεια, ποθώντας να κατακτήσει το στεφάνι του μαρτυρίου, ενθαρρύνοντας και διακονώντας τους πιστούς, τους Ομολογητές και τους Μάρτυρες. Μετά τον διωγμό ξαναγύρισε στην έρημο. Για περισσότερη ησυχία αποσύρθηκε πιο βαθιά προς το μέρος της Ερυθράς θάλασσας στο όρος Κολζίμ, που σήμερα λέγεται Όρος Αγίου Αντωνίου.

 Όλη η Αίγυπτος τον θεωρούσε πατέρα και ιατρό της, η φήμη του έφθασε μέχρι τους βασιλείς, τόσο ώστε ο Μέγας Κωνσταντίνος και οι γιοί του, Κωνστάντιος και Κώνστας, έγραφαν σ’ αυτόν, σαν να ήταν πατέρας τους.

Ο Μέγας Αντώνιος, αφού έζησε εκατόν πέντε χρόνια, κοιμήθηκε το 356 μ. Χ. Ο Βίος του γραμμένος από τον Μέγα Αθανάσιο προσφέρει ένα τέλειο πρότυπο της οδού που πρέπει να ακολουθήσουν οι εραστές του Θεού για να φθάσουν στην τελειότητα της χριστιανικής ζωής.

Οι απόγονοι του Νώε με την ευλογία του Θεού πολλαπλασιάσθηκαν γρήγορα και ζούσαν με αγάπη και ειρήνη. Άλλοι από αυτούς έγιναν γεωργοί και ζούσαν με την καλλιέργεια της γης και άλλοι έτρεφαν κοπάδια από βόδια, πρόβατα και κατσίκια και ζούσαν από τα προϊόντα της κτηνοτροφίας, άλλοι έγιναν κυνηγοί και άλλοι εξασκούσαν κάποια τέχνη από αυτές που σιγά-σιγά επινοούσαν οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι έμαθαν επίσης να κατασκευάζουν πλίθινα σπίτια και η ζωή τους συνεχώς βελτιωνόταν.

Ωστόσο, καθώς ο πληθυσμός συνεχώς αυξανόταν, δεν χωρούσαν πια στον τόπο όπου είχαν εγκατασταθεί ο Νώε και τα παιδιά του μετά τον κατακλυσμό. Έπρεπε να μετακινηθούν προς άλλα μέρη, να αναζητήσουν αλλού εύφορα εδάφη, να φτιάξουν καινούρια σπίτια και να ζήσουν πιο άνετα. Τράβηξαν λοιπόν δυτικά κι έφτασαν σε μια πολύ εύφορη και μεγάλη πεδιάδα, που την ονόμασαν Σεναάρ. Εκεί εγκαταστάθηκαν. Μετά από αρκετά χρόνια και η νέα τους εγκατάσταση δεν επαρκούσε, γιατί είχαν πάλι αυξηθεί πολύ. Αποφάσισαν να χωριστούν σε ομάδες και να σκορπιστούν προς διάφορες κατευθύνσεις, μα, πριν χωρίσουν, αποφάσισαν να δημιουργήσουν στη Σεναάρ κάτι ξεχωριστό και μοναδικό, που θα θύμιζε στις επόμενες γενιές το πέρασμά τους. Αποφάσισαν να χτίσουν μια μεγάλη πολιτεία με πολλά και ωραία σπίτια και στη μέση αυτής της πολιτείας έναν πύργο πολύ ψηλό, τόσο ψηλό που η κορυφή του να φτάνει στον ουρανό. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα γίνονταν ξακουστοί και στους σύγχρονους λαούς και στους απογόνους τους και όλοι θα θαύμαζαν το εντυπωσιακό έργο τους.

Αυτά ήταν τα σχέδια των ανθρώπων. Κατέβηκε όμως ο Θεός να δει τα έργα τους και είπε: «Τώρα όλοι αυτοί αποτελούν έναν λαό με κοινή γλώσσα. Αυτό το έργο είναι η αρχή των αλαζονικών τους πράξεων. Από δω και πέρα ό,τι σκέφτονται θα μπορούν να το πραγματοποιούν. Εμπρός, ας επιφέρουμε σύγχυση στη γλώσσα τους, ώστε να μην καταλαβαίνει ο ένας τι του λέει ο άλλος». Πράγματι, από εκείνη τη στιγμή προκλήθηκε σύγχυση γλωσσών. Όσοι εργάζονταν στον πανύψηλο πύργο της Σεναάρ δεν μπορούσαν πια να συνεννοηθούν. Το έργο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Οι άνθρωποι απογοητευμένοι διασκορπίσθηκαν προς πολλές κατευθύνσεις σ’ όλη τη γη και δημιούργησαν ξεχωριστά έθνη και λαούς.

Ο πύργος που προσπαθούσαν να υψώσουν ως τον ουρανό ονομάστηκε Πύργος της Βαβέλ, δηλαδή της συγχύσεως, και από τότε συμβολίζει την αλαζονία των ανθρώπων, αλλά και την αδυναμία συνεννόησης που συχνά επιδεικνύουν οι άνθρωποι, όταν πρέπει να συνεργασθούν για κάποιο πολύ σπουδαίο θέμα.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ  τη γνωστή ιστορία του Πύργου της Βαβέλ, που αναφέρεται στο ενδέκατο κεφάλαιο του βιβλίου της «Γένεσης» . 

ΠΗΓΗ : https://www.pemptousia.gr

Στην αρχαία ελληνική γραμματεία, η λέξη ‘Απόστολος’ δήλωνε τον κάθε απεσταλμένο για την εκπλήρωση συγκεκριμένης αποστολής. Στην Καινή Διαθήκη, Απόστολοι ονομάζονται οι Δώδεκα μαθητές του Χριστού οι οποίοι επιλέχθηκαν από τον Ιησού, παρακολούθησαν τη δημόσια δράση Του κι έλαβαν από Αυτόν την εντολή να κηρύξουν και να διαδώσουν τους λόγους Του.

«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη᾿, 19)

Στην Εκκλησία, το αποστολικό αξίωμα είναι το μεγαλύτερο και πιο τιμητικό αξίωμα καθώς υπερέχει από κάθε άλλο.

Αρχικά, οι Δώδεκα Απόστολοι ήταν οι εξής:

• Πέτρος († 29 Ιουνίου)
• Ανδρέας († 30 Νοεμβρίου)
• Ιάκωβος του Ζεβεδαίου († 30 Απριλίου)
• Ιάκωβος του Αλφαίου († 9 Οκτωβρίου)
• Ευαγγελιστής Ιωάννης († 26 Σεπτεμβρίου)
• Φίλιππος († 14 Νοεμβρίου)
• Βαρθολομαίος († 11 Ιουνίου)
• Θωμάς († 6 Οκτωβρίου)
• Ευαγγελιστής Ματθαίος († 16 Νοεμβρίου)
• Ιούδας ή Θαδδαίος († 19 Ιουνίου)
• Ιούδας ο Ισκαριώτης
• Σίμων ο Ζηλωτής († 10 Μαΐου)

Μετά την προδοσία του Ιούδα του Ισκαριώτη και την αυτοκτονία του, ο Ματθίας († 9 Αυγούστου) συμπλήρωσε τη δωδεκάδα των Αποστόλων.

Ο αριθμός Δώδεκα των Αποστόλων δεν είναι τυχαίος. Όπως οι δώδεκα υιοί του Ιακώβ, οι δώδεκα Πατριάρχες, θεωρούνται οι αρχηγοί των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, όλου του Ιουδαϊσμού δηλαδή, έτσι και οι Δώδεκα Απόστολοι, οι πρώτοι μαθητές του Κυρίου, έγιναν οι πνευματικοί αρχηγοί του νέου Ισραήλ, δηλαδή του Χριστιανισμού.

Δώδεκα Απόστολοι: Οι αγράμματοι μαθητές που φώτισαν την οικουμένη!

Οι Δώδεκα Απόστολοι, απλοί άνθρωποι, άσημοι και χωρίς ιδιαίτερα προσόντα. Χάρη όμως στη βοήθεια του Θεού και τη φώτιση που έλαβαν από το Άγιο Πνεύμα κατά την Πεντηκοστή, έφεραν εις πέρας την τιμητική αποστολή τους. Αυτοί που ήταν μέχρι πριν αγράμματοι, με τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, κατάφεραν να ανατρέψουν το κατεστημένο αιώνων, να φωτίσουν τη σκοτισμένη ανθρωπότητα, να ανοίξουν την μετά Χριστόν εποχή στην ιστορία του κόσμου.

Το έργο τους, μετά την Ανάληψη του Κυρίου, εξιστορείται στο πέμπτο βιβλίο της Καινής Διαθήκης «Πράξεις των Αποστόλων». Οι Δώδεκα Απόστολοι έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, υπέγραψαν το κήρυγμά τους με το αίμα τους. Σύμφωνα με τον Συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, οι Δώδεκα Απόστολοι ολοκλήρωσαν την αποστολή τους ως εξής:

• Οι πρωτοκορυφαίοι Πέτρος και Παύλος μαρτύρησαν στη Ρώμη, ο πρώτος με σταυρικό θάνατο, με την κεφαλή του προς τη γη, και ο δεύτερος με αποκεφαλισμό.
  • Ο άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαρτύρησε στην Πάτρα, με σταυρικό θάνατο, σε σταυρό με σχήμα Χ.
  • Ο άγιος Ιάκωβος, ο αδελφός του αγίου Ιωάννου, θανατώθ¬ηκε, πρώτος από όλους τους Αποστόλους, από τον Ηρώδη τον Αγρίππα με αποκεφαλισμό στα Ιεροσόλυμα.
  • Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής εξορίσθηκε στην Πάτμο και τελικά πέθανε στην Έφεσο.
  • Ο άγιος Φίλιππος σταυρώθηκε στην Ιεράπολη της Συρίας.
  • Ο άγιος Θωμάς τρυπήθηκε με ακόντια και λόγχες στη χώρα των Ινδών και παρέδωσε εκεί την ψυχή του.
  • Ο άγιος Βαρθολομαίος σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη της Ινδίας.
  • Ο άγιος Ματθαίος μαρτύρησε διά λιθοβολισμού και πυρός στην Ιεράπολη της Συρίας.
  • Ο άγιος Ιάκωβος ο του Αλφαίου κρεμάστηκε σε σταυρό.
  • Ο άγιος Σίμων ο Ζηλωτής και Κανανίτης παρέδωσε το πνεύμα του καρφωμένος σ’ ένα σταυρό στη Μαυριτανία της Αφρικής.
  • Ο άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος θανατώθηκε με τόξα στη Μεσοποταμία κρεμασμένος σ’ ένα δέντρο.
  • Ο άγιος Ματθίας παρέδωσε την ψυχή του με φρικτά βασανιστήρια στην Αιθιοπία.

ΠΗΓΗ: https://mountathos-eshop.com

Στις 26 του μηνός Νοεμβρίου η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Στυλιανό, ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στον λαό και θεωρείται προστάτης των βρεφών και νηπίων. 

Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας , μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ.Από την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Αν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολονότι είχε κι εκείνος σάρκα, εν τούτοις δεν άφησε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος.

H πρώτη ενέργειά του ήταν να πουλήσει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομία , γεμάτος ανακούφιση και χαρά, είπε:

«Πέταξα μια βαριά άγκυρα, που με κρατούσε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώματος. Πέταξα από πάνω μου την φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιάκριτος ό δρόμος της αληθινής ζωής.»

Πολέμησε σκληρά εναντίον των τριών εχθρών, της σάρκας, του κόσμου και του διαβόλου. Για να καταβάλει τον καθένα από αυτούς χρειάσθηκε πόλεμος πολυχρόνιος, σκληρός και ανύστακτος. Στις τρεις αυτές λέξεις κρύβονται ηρωισμοί και παλαίσματα υπεράνθρωπα. Έτσι ο Άγιος Στυλιανός αποδεικνύεται λαμπρό αστέρι της ασκητικής ζωής. Γίνεται παράδειγμα σε νεότερους και παλαιότερους. Όλοι τον θαυμάζουν και τον προβάλλουν σαν παράδειγμα. Τον έχουν σαν πρότυπο μιμήσεως.

Πολλά χρόνια έζησε τη σκληρή ζωή του αναχωρητού. Πάλεψε στην έρημο επί δεκαετίες ολόκληρες σκληρά με τον διάβολο και τον εαυτό του για να φθάσει στην αγιότητα που θέλει ο Θεός, ο Οποίος είπε: «γίνεσθε Άγιοι, ότι Εγώ Άγιος ειμί».

Ο Δημιουργός ήθελε να ζήσει ακόμη ο Άγιος Στυλιανός, για να λαμποκοπά με την αρετή του και να παραδειγματίζει με την αυστηρότητα της ασκητικής του ζωής. Διαδόθηκε, λοιπόν, η φήμη του Αγίου Στυλιανού παντού. Πλήθος κόσμου από διάφορα μέρη συνέρρεαν μ’ ευλάβεια προς τον Άγιο για να θαυμάσουν την αγιότητα του και ν’ αποκομίσουν ψυχικά και σωματικά αγαθά. Η αγία του μορφή, τα σοφά του λόγια, οι προτροπές του άλλαξαν την ζωή πολλών ανθρώπων.

Γνώριζε ο Άγιος Στυλιανός, ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει τη ψυχή του, σαν τη ψυχή των μικρών παιδιών που είναι αθώα. Ήξερε, ότι τα παιδιά έχουν αγγελικές ψυχές. Γι´ αυτό ήθελε να τα βοηθάει, να τα προστατεύει τα παιδιά.Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουργική δύναμη να θεραπεύει τα ασθενικά παιδιά. Μητέρες από κοντινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά έτρεχαν , με πόνο και πίστη, κοντά στον Άγιο για να ζητήσουν την θεραπεία των παιδιών τους. Μέρες ολόκληρες βάδιζαν μέσα σ’ έρημα μέρη για να βρουν την δοξασμένη από τον Θεό ασκητική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού. Και όταν έφθασαν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό, που τον συνάντησαν και τον παρακαλού­σαν να γιατρέψει τα παιδιά τους.

Ο Άγιος Στυλιανός γεμάτος καλοσύνη και συμπόνια έπαιρνε τ’ άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε το Θεό να τα γιατρέψει. Έτσι έζησε κι έτσι δόξασε το όνομα του Θεού και δοξάσθηκε από τον Ουράνιο Πατέρα ο Άγιος Στυλιανός. Όταν έφθασε σε βαθειά γεράματα, έστειλε ο Θεός τους Αγγέλους Του και πήραν την αγία του ψυχή, για να την αναπαύσουν από τους πολύχρονους κόπους, τις στερήσεις και τη σκληρότητα της ασκητικής ζωής. Κοιμήθηκε , λοιπόν, ο Άγιος πλήρης ημερών και αρετών.

Τα θαύματα του Αγίου συνεχίζονται και μετά την κοίμησή του. Και σήμερα ο Άγιος Στυλιανός εξακολουθεί να είναι προστάτης των παιδιών. Λένε μάλιστα, ότι από την λέξη «στυλώνει» που σημαίνει «στηρίζει τη υγεία των παιδιών».

Ο Άγιος εικονογραφείται με ένα νήπιο σπαργανωμένο στην αγκαλιά του που συμβολίζει ότι είναι ο προστάτης των νηπίων. Η μνήμη του Αγίου Στυλιανού εορτάζεται στις 26 Νοεμβρίου.

ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ “Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ” του Αρχ. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου, Εκδόσεις: Ορθόδοξου Τύπου