Έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2015, παρακολούθησε παιδιά προσχολικής ηλικίας για 13-19 χρόνια. Ένα από τα συμπεράσματα ήταν ότι οι κοινωνικές δεξιότητες που επέδειξαν τα παιδιά στο νηπιαγωγείο συσχετίζονταν με την ισορροπημένη ζωή στην ηλικία των 25 ετών (Jones, Greenburg, & Crowley, 2015). Ανεξάρτητα από το πόσο καλοί μαθητές ήταν, τα παιδιά με κοινωνικές δεξιότητες είχαν περισσότερες πιθανότητες να αποφοιτήσουν από το λύκειο, να πάνε στο πανεπιστήμιο, να βρουν δουλειά και να μην έχουν προβλήματα με το νόμο.

Άρα, ενώ πολλοί γονείς νιώθουν πίεση να μειώσουν το παιχνίδι και τις κοινωνικές συναναστροφές προκειμένου να εντάξουν περισσότερα μαθήματα στο πρόγραμμα των παιδιών, τελικά δεν τα ωφελούν πολύ. Οι κοινωνικές ικανότητες είναι απαραίτητο να αναπτύσσονται από μικρή ηλικία. Είναι αυτές που θα βοηθήσουν το παιδί να ενταχθεί σε οποιοδήποτε πλαίσιο, να συνεργαστεί, να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να δημιουργήσει και να διατηρήσει υγιείς σχέσεις (Schoon, Heckman, & Kautz, 2012). Είναι σημαντικότερο λοιπόν σε αυτή την ηλικία ένα παιδιά να μάθει:

1. Πώς να παίζει καλά με τους άλλους. Το παιχνίδι είναι καταλύτης για την καλή ανάπτυξη του παιδιού (Barahona, 2015). Παίζοντας με τους άλλους, το παιδί μαθαίνει να διαπραγματεύεται, να λύνει προβλήματα, να περιμένει τη σειρά του, να μοιράζεται και να πειραματίζεται. Για να αναπτυχθούν αυτές οι δεξιότητες, είναι απαραίτητο το παιδί να έχει χρόνο για δομημένο και ελεύθερο παιχνίδι με άλλα παιδιά αλλά και με τους γονείς του.
2. Πώς να λύνει προβλήματα. Οι γονείς συχνά επεμβαίνουν στις διαφωνίες και τις διαμάχες του παιδιού τους με άλλα παιδιά. Αφαιρούν παιχνίδια, απαγορεύουν στο παιδί να βρει τους φίλους, στέλνουν το παιδί να παίξει αλλού ή με άλλους. Αν και κάποιες φορές είναι απαραίτητο να επέμβουν, το παιδί χρειάζεται να διδαχθεί και να αποκτήσει δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων (Cullins, 2018). Επομένως, την επόμενη φορά που το παιδί έχει μια διαμάχη ή αντιμετωπίζει κάποιος πρόβλημα, οι γονείς είναι καλό να το συμπεριλάβουν στη διαδικασία επίλυσης. Μπορούν να το αφήσουν να περιγράψει τι συμβαίνει, να σκεφτούν μαζί λύσεις και να επιλέξουν την καλύτερη για να τη δοκιμάσει. Ο γονιός εξακολουθεί να έχει ενεργό ρόλο στηρίζοντας το παιδί, αλλά επιτρέπει και στο παιδί να συμμετέχει. Η διδασκαλία δεξιοτήτων επίλυσης προβλημάτων προσφέρει επιπλέον στο παιδί την ικανότητα να ξαναδοκιμάσει όταν αποτυγχάνει. Όταν το ρωτά ο γονιός πόσο ικανοποιημένο είναι από τη λύση που διάλεξε, του δίνει την ευκαιρία να αξιολογήσει την εμπειρία του και να κάνει διορθώσεις όπου χρειάζεται.
3. Πώς να αναγνωρίζει και να ονομάζει τα συναισθήματα. Τα παιδιά που είναι δεκτικά στα συναισθήματα γύρω τους, έχουν καλές διαπροσωπικές σχέσεις. Οι γονείς μπορούν να ενισχύσουν την αντίληψη των συναισθημάτων, αναγνωρίζοντας τα στοιχεία που τους δίνει το παιδί και βάζοντας όνομα σε αυτό που νιώθει (π.χ. «καταλαβαίνω από το πρόσωπό σου ότι είναι θυμωμένος»). Ένας άλλος τρόπος αναγνώρισης των συναισθημάτων είναι μέσα από ιστορίες. Παρατηρώντας τα συναισθήματα των ηρώων με ασφάλεια, αφού το ίδιο το παιδί δεν εμπλέκεται, μαθαίνει και μπορεί να εκφράζει αυτό που νιώθει και να το εφαρμόζει στην πραγματική ζωή.
4. Πώς να βοηθά. Για να είναι βοηθητικός κάποιος, πρέπει να κοιτά πέρα από τον εαυτό του και να αναγνωρίζει τις ανάγκες των άλλων. Παρατηρώντας και σχολιάζοντας θετικά τις βοηθητικές συμπεριφορές του παιδιού, ο γονιός ενισχύει τη συνέχισή τους. Παράλληλα, το παιδί χρειάζεται να έχει ευκαιρίες να είναι βοηθητικό – μπορεί να βοηθήσει στο στρώσιμο του τραπεζιού, να φέρει καθαρή πάνα για το μωρό, να βοηθήσει με τα ψώνια – και ο γονιός να εκφράζει την εκτίμησή του.
5. Πώς να ελέγχει τις συμπεριφορές του και τις παρορμήσεις του. Μέσα από το παιχνίδι, το παιδί μαθαίνει σταδιακά να ελέγχει τις κινήσεις του, να ακούει εντολές, να περιμένει και να έχει υπομονή. Πολλά κινητικά παιχνίδια αλλά και δομημένα επιτραπέζια προσφέρουν αυτή τη δυνατότητα.

Σε μια κοινωνία που απαιτεί τα παιδιά να γράφουν και να διαβάζουν από το νηπιαγωγείο, έχουμε ξεχάσει ότι η ισορροπία και η ικανοποίηση δεν προέρχονται μόνο από το πόσο γρήγορα έμαθε το νήπιο να μετρά. Έρχονται κυρίως από την ομαλή ένταξή του σε κοινωνικά πλαίσια, τη δημιουργία φιλιών και την υγιή αυτοπεποίθηση μέσα σε μια ομάδα. Οι κοινωνικές δεξιότητες διδάσκονται και στην προσχολική και πρωτοσχολική ηλικία είναι πολύ πιο σημαντικές από το να μάθει να γράφει και να διαβάζει. Όλα τα παιδιά, αργά ή γρήγορα, θα μάθουν γραφή, ανάγνωση, μαθηματικά και ξένες γλώσσες. Αν όμως δεν μπορούν να σταθούν ως ισότιμα μέλη σε ομάδες και να έχουν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, οι ακαδημαϊκές τους γνώσεις δε θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμες.