Διαβαίνουν τα χρόνια και περνούν αδυσώπητα. Νομοτελειακή συνθήκη που, όμως, πίσω δε γυρνά. Μένουν μόνο γλυκές αναμνήσεις, αγωνίες και όνειρα, κάποια ανεκπλήρωτα και κάποια προς πραγμάτωση.
Μέσα στην ουτοπία της μη ανέμελης πλέον ζωής, με τα προβλήματα και τους προβληματισμούς της, το σχολείο μου, το σχολείο μας, μου μοιάζει με όαση. Και τούτο δεν αφορά μόνο στη μάθηση, αλλά και τους καθηγητές (που τους φτάναμε – ειν’ αλήθεια- στα όριά τους), αλλά κυρίως στους συμμαθητές μας που ανάμεσά τους υπήρχαν «κολλητοί», φίλοι και γνωστοί μα πάνω απ’ όλα, ήταν εκφραστές μιας γενιάς που δείχνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να προχωρά.
Το σχολείο, λοιπόν, ήταν μια υποχρέωση μα και μία χαρά, μια αναμονή συνεύρεσης με φίλους. Ένας αγώνας που είχε απ’ όλα, άμιλλα, συναγωνισμό, στόχους, νίκες και ήττες. Μα πάνω απ’ όλα ήταν ένα σημείο αναφοράς, ένας ομφαλός επικοινωνίας, παιδιάστικων καμωμάτων, ερωτικών σταθμών, ανταλλαγής απόψεων και πραγματικών φιλικών συναισθημάτων.
Αν με ρωτάς, ναι! Το αγαπώ το σχολείο μας, πάντα το αγαπούσα. Μα τώρα πια τελειώνοντας και το πανεπιστήμιο είναι πολύ περισσότερο ξεκάθαρο ότι μου έχει λείψει.
Ευτυχώς που στους γρήγορους καιρούς που ζούμε, έχουμε κρατήσει επαφή με συμμαθητές, πράγμα που με κάνει αισιόδοξο ότι το παρελθόν δεν είναι μια χαμένη υπόθεση, αλλά υπόθεση για το μέλλον.
