Γιαγιά μου…
Σήμερα, 28 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γιαγιάς, η μικρή Αννούλα αποφάσισε να πάει με τον μεγάλο της αδελφό στο μνήμα της καλής της γιαγιάς, που τόσο πολύ αγαπούσε.
Αφού καθάρισε λίγο τον χώρο, γονάτισε, έβγαλε από την τσάντα της ένα γράμμα και το άφησε πάνω στη φωτογραφία της και άρχισε να κλαίει. Ο αδερφός της μην μπορώντας να βλέπει άλλο την αδελφή του να κλαίει πήγε κοντά της και την παρηγόρησε.
Έπειτα από λίγο έχοντας πλέον συνέλθει η κοπέλα είπε «Γιαγιά μου… πάνε 3 χρόνια από τότε που μας άφησες για τον άλλο κόσμο και ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Κάθε πρωί που ξυπνάω πιστεύω ότι θα ξυπνήσω, θα φάμε μαζί πρωί και μετά θα περάσουμε όλη τη μέρα μαζί μαγειρεύοντας, παίζοντας και κάνοντας αμέτρητες βόλτες στο δάσος. Τίποτα όμως ξυπνάω και δεν σε βλέπω πουθενά, όσο και αν με στενοχωρεί αυτό, ξέρω ότι πρέπει να συνεχίσω κυρίως τώρα που περιμένω παιδάκι. Ο γιατρός είπε πως είναι κοριτσάκι και χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίσαμε να του δώσουμε το δικό σου όνομα, Ελένη. Θα του μάθω όλα όσα μου έμαθες για τη ζωή, μα προπάντων θα την κάνω ευτυχισμένη όπως με έκανες εσύ όταν ήμουν μικρή. Ο αδερφός μου, ο Κωστής, είναι τόσο χαρούμενος που θα γίνει θείος άσχετα αν προσπαθεί να μην το δείχνει. Ξέρεις… είναι δύσκολο και για αυτόν να βρίσκεται εδώ μαζί μου, ο θάνατός σου του στοίχισε πολύ. Πρέπει να πηγαίνω τώρα, γιαγιάκα μου, εδώ σου έχω ένα γράμμα με κάποια γεγονότα που έγιναν μέσα στην εβδομάδα, σε αφήνω τώρα. Γειά σου, γιαγιά μου, μου λείπεις πολύ!!!».