Ως εν δυνάμει –διότι εκκρεμεί η πρακτική μου άσκηση– δημοσιογράφος, αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια, για το αμφιλεγόμενο αυτό επάγγελμα… Πρωτίστως, όμως, νιώθω πως είναι απαραίτητο να αναφέρω ότι τα «Ανοιχτά Χαρτιά» με ώθησαν –ακούσια– στην απόφαση αυτή. Η συναναστροφή και η ιδιάζουσα χημεία μεταξύ 16 διαφορετικών ανθρώπων, η καθημερινή τριβή με τις αράδες και η λαχτάρα να αποτυπώσουμε κάτι όμορφο, μεστό, αληθές, συντέλεσαν στην απόφαση, ότι θέλω να επαγγέλλομαι δημοσιογράφος για το υπόλοιπο της ζωής μου. Πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι με έχουν ρωτήσει «Γιατί;». Διότι υποστηρίζω την προβολή του δίκιου, της αλήθειας και αγαπώ την έρευνα, καθώς και τη συναναστροφή με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν.
Παράλληλα, το επάγγελμα αυτό είναι και λειτούργημα και σκοπεύω να πορευτώ με γνώμονα την αλήθεια, το σεβασμό και να υλοποιήσω τους στόχους μου. Είναι, σαφώς, δύσκολο και επίφοβο να είσαι δημοσιογράφος, πόσο μάλλον σήμερα. Είμαι σίγουρη, πως ουκ ολίγες θα είναι οι φορές που θα νιώσω σαν να περπατάω σε τεντωμένο σχοινί! Ωστόσο, είμαι αισιόδοξη για το μέλλον, καθώς και για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Ίσως επειδή η δουλειά του δημοσιογράφου δε σταματάει ποτέ, δε λογαριάζει αργίες και απεργίες. Οφείλεις να είσαι παρών. Και… αν αγαπάς αυτό που κάνεις, θα πετύχεις!
