Bob Marley, John Lenon, Tupac και Μίκης Θεοδωράκης. Τι κοινό έχουν αυτοί οι καλλιτέχνες; Ή μήπως να ρωτήσω ποια είναι τα πρώτα πράγματα που περνούν από το μυαλό σου, όταν ακούς τα ονόματά τους; Μουσική και επανάσταση. Δύο έννοιες τόσο διαφορετικές, αλλά και τόσο ίδιες. Δύο έννοιες, όμως, άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η μουσική εμπνέει την επανάσταση και η επανάσταση εμπνέεται από τη μουσική.
Ο Πλάτωνας κάποτε είχε πει: «Από τη μουσική εύκολα τρυπώνει η επανάσταση, χωρίς κανένας να το καταλάβει… Πουθενά δεν αλλάζουν οι μουσικοί τρόποι χωρίς μαζί με αυτούς να αλλάξουν και οι πιο σπουδαίοι πολιτικοί νόμοι. Εδώ, λοιπόν, στον χώρο της μουσικής, πρέπει να χτίσουμε τις σκοπιές των φρουρών μας». Από τα αυθεντικά αντάρτικα τραγούδια μέχρι και τους διάσημους αγωνιστικούς ύμνους του χιπ χοπ, η μουσική έχει έναν τρόπο να ξεσηκώνει τους ανθρώπους και να τους ενώνει υπέρ ή εναντίον ενός κοινού σκοπού. Πολλές φορές το καταφέρνει αυτό λέγοντας μια ιστορία: «Wind of change», Scorpions, είτε προβάλλοντας ένα κάλεσμα για δράση: «Πότε θα κάμει ξαστεριά», Νίκος Ξυλούρης. Άλλοτε πάλι μπορεί να προσπαθεί να περάσει ένα κρυμμένο μήνυμα, όπως το «This is America» του Childish Gambino.
Μέσα από τη μουσική του ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να επηρεάσει το κοινό με τρόπους μοναδικούς. Ένας πολιτικός λόγος, για παράδειγμα, θα αγγίξει το μυαλό σου, θα σε κάνει να σκεφτείς… Ένα τραγούδι, όμως, θα «σκάψει» λίγο πιο βαθιά και θα φτάσει στην καρδιά σου, θα σε κάνει να κλάψεις, να φωνάξεις, να χορέψεις… Αυτή, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου είναι και η δύναμη της μουσικής.
