«Amantes sunt Amentes”

Απόστολος, Σατιρικό
Απόστολος Σοφοτάσιος

14 Φεβρουαρίου. Η μέρα «σταθμός» για κάθε νέο και νέα. Εκτός από εκείνον. Δεν άντεχε τον κάθε ερωτοχτυπημένο φίλο του και πώς περπατούσαν και μιλούσαν σαν μεθυσμένοι. Που κάθε φορά μιλούσαν ακατάπαυστα για «τη μοναδική τους αγάπη». Που πυρπολούσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κάθε σαχλό στιχάκι που έβρισκαν. Και εκείνος είτε συμμάζευε τους ερωτευμένους μην χτυπήσουν σε καμιά κολώνα, είτε προσπαθούσε να παρηγορήσει όποιον φίλο του δεν είχε κορίτσι και τα ‘βαφε μαύρα. Τα κορίτσια πάλι, άλλη ανίατη περίπτωση. Που κάθε λίγο αναστέναζαν βαθειά κοιτώντας το υπερπέραν. Ή έβαζαν ξανά και ξανά «το τραγούδι τους» και ζωγράφιζαν καρδούλες με τα αρχικά τους και τα αρχικά των αγοριών τους σε κάθε χαρτί που έπεφτε στα χέρια τους.

«Γέλα όσο θες», του έλεγε ο κολλητός του, «η αγάπη θα σε βρει όπου και αν είσαι». «Μην ανησυχείς», του απάντησε γελώντας, «έχω καλές κρυψώνες!». «Η αγάπη έρχεται και σε χτυπάει ξαφνικά!» συνέχισε ο φιλόσοφος, «Σαν την πόρτα του Β1 που για να ανοίξει πρέπει να τη σπρώξει ο Χαλκ.».

                                        

Πάντως το αποκορύφωμα ήταν ότι φέτος έπρεπε να γράψει και έκθεση εκείνη τη μέρα, με θέμα τον έρωτα! Άντε να πει μετά στην καθηγήτριά του ότι έγραψε χάλια, γιατί δεν ήταν ο Ρωμαίος… Μια κοπέλα βρόντηξε πίσω της την πόρτα του διπλανού τμήματος έξαλλη. Ήταν μικρόσωμη με γυαλιά και σκούρα μάτια. Όχι το μοντέλο κάθε ρομαντικής κομεντί που έπαιζαν ακατάπαυστα τέτοιες μέρες. «Έρωτες και κουραφέξαλα…» γκρίνιαξε εκείνη. Κάτι κλώτσησε μέσα στο στήθος του. «Ωχ, όχι….» μονολόγησε.