Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί το Πολυτεχνείο και η 17 Νοέμβρη του 1973 παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη όλων των Ελλήνων; Γιατί συμβολίζουν ότι, όταν η νεολαία παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και αγωνίζεται για τα δικαιώματα της, δύναται να κατατροπώσει ακόμα και τα πιο σκληρά στρατιωτικά καθεστώτα!
«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία!» αυτό ήταν το σύνθημα της σπουδάζουσας νεολαίας που τράνταξε ολόκληρη την Ελλάδα. Από την ταράτσα του κτιρίου της Νομικής το 1973 φώναζαν τον ακόλουθο όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων». Αυτά, λοιπόν, ήταν και τα θεμελιώδη αιτήματα της τότε σπουδάζουσας νεολαίας.
Γιατί, όμως, η επέτειος του Πολυτεχνείου αποκτά μία ξεχωριστή αξία ακόμα και σήμερα; Γιατί ακόμα υπάρχει φασισμός, είτε μέσω ναζιστικών μορφωμάτων είτε μέσω ακροδεξιών κραυγών καταστολής, που στοχεύει στη διάλυση των κοινωνικών αντιστάσεων. Γιατί ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα οι νέοι ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζουν κοινωνικά προβλήματα. Ανεργία, μετανάστευση, διεκδικήσεις για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, κοινωνικές ανισότητες· όλα αυτά βασανίζουν τη νεολαία σήμερα και μάλιστα την ωθούν να μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Έχετε σκεφτεί ποτέ ποια αιτήματα του λαού εκφράζονται κάθε χρόνο στον εορτασμό και την πορεία του Πολυτεχνείου; Κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, ελευθερία… Καθημερινά παρατηρούμε νέους να αγωνίζονται ακόμα και για την ελευθερία τους, γιατί και αυτή μας τη στερούν, αφού μας επιβάλλουν πολιτικές που δεν έχουμε επιλέξει ως λαός.
Για μένα, λοιπόν, η 17 Νοέμβρη του 1973 και το Πολυτεχνείο δείχνει πως «τίποτε δεν χαρίζεται, όλα καταχτιούνται»!
