«Απ ‘ό,τι κι αν είναι φτιαγμένες οι ψυχές μας, η δικιά του και η δικιά μου είναι το ίδιο».
Η θυελλώδης, αυτή, ιστορία που αφηγείται το καταδικασμένο ειδύλλιο της Κάθριν και του Χήθκλιφ,
γράφτηκε από την Έμιλι Μπροντέ το 1847.
Στην άγρια φύση του αγγλικού βορρά, σε ένα μέρος λίγο μελαγχολικό, λίγο επιθετικό, λίγο
«ανεμοδαρμένο», είναι εκεί όπου θα ξεκινήσει η ιστορία των δύο ηρώων, η οποία ήταν καταδικασμένη από την
αρχή, λόγω της διαφοράς των κοινωνικών τάξεων στις οποίες ανήκαν: Ο Χήθκλιφ, ένα τσιγγανάκι που υιοθέτησε
ο κύριος Ερνσώ, και η Κάθριν, κόρη του κυρίου Ερνσώ, μεγαλωμένη στη χλιδή. Μια σειρά γεγονότων θα χωρίσει
τους δρόμους των δύο εραστών. Χρόνια μετά, οι δρόμοι τους θα επανενωθούν, όμως με κάποιες αλλαγές: Ο
Χήθκλιφ δεν είναι πλέον εκείνο το αθώο παιδάκι των ανεμοδαρμένων υψών, είναι ένας Χήθκλιφ επιθετικός,
γεμάτος εκδικητικά συναισθήματα και αβυσσαλέο μίσος για όσους τον πλήγωσαν, και πλέον, πλούσιος, ενώ η
Κάθριν, είναι παντρεμένη. Αυτή η επανένωση είναι που θα φέρει παλιές φουρτούνες στην επιφάνεια.
Αναπάντεχα συναισθήματα, εντάσεις, αμείλικτη βία, πολυπλοκότητα και ποικιλομορφία των
χαρακτήρων αποτελούν την καινοτόμο, για την εποχή της, δομή που με τόσο ταλέντο και ποιητικό μεγαλείο
χειρίστηκε η Μπροντέ. Υπάρχει λόγος που σχεδόν ο καθένας έχει ακούσει έστω και μία φορά στη ζωή του για
αυτό το μυθιστόρημα, και θα σας τον εξηγήσω περιεκτικά: είναι ένα βιβλίο που συναρπάζει, καθηλώνει, ταράζει,
αναστατώνει, σαγηνεύει και τέλος, στιγματίζει τον αναγνώστη, από την πρώτη σελίδα, έως την τελευταία.
Περιττό να πω, πως το προτείνω ανεπιφύλακτα!
