Nat's belongings

Στις 19/10/2024 ο Στέλιος Γιαννακουλόπουλος, αγαπημένος μαθητής και μέλος του “Βλέμματος εφήβων”, μας παρουσίασε την πρώτη του ποιητική συλλογή Τα κοινά από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Μεγάλη χαρά και περηφάνεια για το έργο του Στέλιου και για την τόλμη του να το εναποθέσει στο βλέμμα μας.

Δύο λόγια για τη γνωριμία μου με τον Στέλιο…

Δεν θα μακρηγορήσω, γιατί απόψε θα πρέπει ν’ ακουστεί πρωτίστως ο λόγος του Στέλιου.

Με τον Στέλιο συνεργαστήκαμε τρία χρόνια. Διαβάζαμε μαζί ποίηση και Ιστορία, και κάναμε θέατρο. Σε όλες αυτές τις δραστηριότητες μού εμπιστευόταν τις σκέψεις του, μοιραζόταν μαζί μου ποιήματά του και τις ιδέες του για τις παραστάσεις μας στο «Βλέμμα εφήβων».

Την προσωπικότητα του Στέλιου, έτσι όπως τον γνώρισα από εξωσχολικές δραστηριότητες, διατρέχει η στοχαστική διάθεση. Με ό,τι και αν καταπιαστεί, θα αναζητήσει το βαθύτερο νόημα. Και δεν εννοώ μόνο την επιστημονική ερμηνεία, που και γι’ αυτήν τρέφει μεγάλη αγάπη, αλλά τη δική του νοηματοδότηση.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, αλληλένδετο με το προηγούμενο, είναι η προσωπική του ματιά όταν δημιουργεί, είτε αυτό είναι ποίηση είτε θέατρο. Το βλέμμα του θα πέσει σε πτυχές και λεπτομέρειες που οι υπόλοιποι δεν έχουμε προσέξει ή δεν έχουμε καν σκεφτεί. Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ το ποίημά του για το ρολόι. Από τα πρώτα που μου είχε διαβάσει. Ένας μικρός καλλιτέχνης του λόγου.

Σήμερα, τον βλέπω να προοδεύει, να έχει προχωρήσει πολύ από εκεί που σταματήσαμε. Συμμετέχει στον θεατρικό όμιλο του σχολείου του. Στέλιο, πρόσεχε μόνο μην καθιερωθείς στον ρόλο του κακού!

Τον βλέπω να χαίρει σεβασμού και να δέχεται αγάπη και στήριξη από ανθρώπους γύρω του, γιατί το αξίζει, το έχει κερδίσει.

Του εύχομαι να βρει την ελευθερία που ταιριάζει στο μυαλό του. Παρατήρησα ήδη πως έχει αρχίσει να «καθαρίζει» τον ποιητικό του χώρο. Πέταξε τους τίτλους!

Στέλιο μου, σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά να φτιάξεις μια δική σου φόρμα σκέψης και δημιουργίας, όπου θα νιώθεις ελεύθερος, και να παρασύρεις κι εμάς στο δημιουργικό σου σύμπαν.

Αθήνα, 19/10/2024

Δείτε το πρόγραμμα και το βίντεο της εκδήλωσης.

Φιλοθέη, 13 Δεκεμβρίου 2023

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα ολοκληρώθηκε η πρώτη δράση του Service as action για τη φετινή σχολική χρονιά. Επισκεφθήκαμε με το Γ1 την Ελληνική Εταιρία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Προσώπων.

Λοιπόν, το Γ1 ρώτησε κι έμαθε πόσα παιδιά κάνουν εκεί τις θεραπείες τους κι έφτιαξε μια χειροποίητη χριστουγεννιάτικη κάρτα για το καθένα χωριστά. Έφτιαξαν -νομίζω- 65 κάρτες και μερικά origami. Κανονική γραμμή παραγωγής!

Όλη η προετοιμασία όμως δεν ήταν παρά το ελάχιστο μπροστά στην ίδια την επίσκεψη. Δεν με ξάφνιασε αυτό που είδα αλλά η έντασή του.

Σήμερα παρακολούθησα κορίτσια κι αγόρια να μεταμορφώνονται σε ενήλικες, να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες των φροντιστών, να πλησιάζουν ενστικτωδώς τα μικρά και να τα ενθαρρύνουν, παιδιά έτοιμα να αναλάβουν την ευθύνη άλλων παιδιών, μαθήτριες και μαθητές να μην ντρέπονται να αγκαλιάσουν και να χαϊδέψουν, να χαίρονται με τον ενθουσιασμό των μικρών, ακόμα και με κάποια αμηχανία, να μη θέλουν να φύγουν -ούτε καν για φαγητό… φαντάσου!

Τι σου κάνει η αγάπη κι η χαρά όταν βγαίνουν αφιλτράριστες…

Εύχομαι να μην ξεχάσουν ποτέ στο μέλλον το μάθημα που πήραμε σήμερα: η αξιοπρέπεια αυτών των παιδιών δεν μας άφησε να τα λυπηθούμε αλλά μας έκανε να τα θαυμάσουμε.

Όταν έρθει η ώρα να εκφωνήσω τον λόγο μου στην αποφοίτηση, θα πω: Αξιότιμε κύριε president, κύριε συνδιευθυντά, κυρία διευθύντρια, αγαπητοί γονείς, αγαπημένα μας παιδιά, σήμερα μπορώ με βεβαιότητα να πω: φέτος ήταν μια πολύ καλή χρονιά!

Καληνύχτα, καλό μου ημερολόγιο. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη.

*Έργο της μαθήτριας Ο.Δ. του β2 του Γυμνασίου Κολλεγίου Αθηνών

“Παιδιά μου, θα ξεκινήσω με αυτό που νομίζω ότι μας χαρακτήρισε φέτος: την ποίηση. Σας διαβάζω αποσπάσματα από ποίημα του Τίτου Πατρίκιου (2012):

Εκεί πού αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις

για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουνε πια περάσει

για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα

για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ

και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου

…………………

εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις

για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα

για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Το γ3 κι εγώ περνούσαμε πολλές ώρες κάθε εβδομάδα μαζί,  αλλά νομίζω ότι συναντηθήκαμε πραγματικά, όταν βυθιστήκαμε ο ένας στη σκέψη του άλλου μέσα από δύο αποσπάσματα από το Β’ Σχεδίασμα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων».

Ξανασυλλαβίσαμε λέξεις που είχε αγοράσει ο Σολωμός από τους ψαράδες της Ζακύνθου και ξαφνικά είδαμε πώς γίνεται να συζητάς επί 10 λεπτά για έναν στίχο. Και πώς γίνεται να ‘χει νόημα οποιαδήποτε σκέψη καταθέτει ο καθένας στη συζήτηση. Και όλα τα λόγια να λένε αλήθεια και τίποτα να μην περισσεύει. Εκεί απάνω μας βρήκε εμάς η ποίηση, με ένα ξάφνιασμα.

Τώρα που φεύγετε από το Γυμνάσιο θα ήθελα να κρατήσετε αυτή τη μικρή στιγμή, εκείνη την ώρα του μαθήματος που μας απέδειξε ότι η λεπτομέρεια μπορεί να μας αποκαλύψει νέους κόσμους και ότι ο διπλανός μπορεί να συμπληρώσει τη σκέψη μας.

Να κοντοστέκεστε στη λεπτομέρεια. Να δίνετε χρόνο στους άλλους και να τους αφουγκράζεστε, ν’ ακούτε όσα λένε φωναχτά και όσα φωνάζουν σιωπηρά.

Tο πιο μεγάλο μάθημα: Θα βρεθείτε στη ζωή σας πολιορκημένοι από εμπόδια. Σας εύχομαι εσωτερικά να μένετε ελεύθεροι και εξωτερικά γενναίοι. Δεν είναι εύκολο. Δείτε το ως ένα στοίχημα ζωής.

Καλή δύναμη σε όλα!”

Νατάσα Μερκούρη, σύμβουλος του γ3

Τελετή αποφοίτησης Γυμνασίου Κολλεγίου Αθηνών, 22/6/2023

8/5/2023

Είναι μεγάλη χαρά για μένα που βρίσκομαι απόψε εδώ να πω δυο λόγια για το νέο βιβλίο της Μαριέττας, την Ερατώ. Και η χαρά μου έχει βαθιές ρίζες γιατί με τη Μαριέττα μάς δένουν νήματα πολλά, και λογοτεχνικά και παιδαγωγικά. Όπως μου εμπιστεύτηκε τα παιδιά της -πόσα; 6 χρόνια πριν;- έτσι και τώρα μου εμπιστεύεται το μικρό λογοτεχνικό της παιδί να το πάρω κι αυτό απ’ το χέρι και να το παρουσιάσω στον κόσμο.

Ερατώ λοιπόν. Μούσα της λυρικής ποίησης, κόρη της Μνημοσύνης. Η Ερατώ τραγούδησε τον γάμο, τον έρωτα, την ποίηση. Κι η μητέρα της τη μεγάλωσε έτσι ώστε να μην ξεχνά.  Ευαισθησία και μνήμη είναι οι δύο δρόμοι της Ερατώς και της συγγραφέως της.

Το βλέμμα του αφηγητή παρακολουθεί την Ερατώ από την πρώτη μέρα στο σχολείο ως τον ξεριζωμό και τη νέα ζωή.

Η Ερατώ είναι ένα γλυκό αλλά πεισματάρικο παιδί. «Μόνη μου» λέει και σχεδιάζει και γράφει και διεκδικεί. Είναι ένα κορίτσι διαφορετικό, που δεν το διασκεδάζουν τα παιχνίδια των φιλενάδων της, πνεύμα ανήσυχο και φιλοπερίεργο, που έχει πρότυπο υψηλό, που ονειρεύεται αλλιώτικους δρόμους στη ζωή της. Η φαντασία της αντισταθμίζει την πραγματικότητα που επιφυλάσσει η εποχή για τα κορίτσια.

Κι όπως συμβαίνει με όλα τα τραυματικά ιστορικά γεγονότα, έρχεται η μεγάλη Ιστορία να επηρεάσει την ατομική, την οικογενειακή, την τοπική και να ανακόψει κάθε δυναμική ανθρώπων και κοινοτήτων. Το ιστορικό υποκείμενο γίνεται θύμα και μπλέκεται στις ανεμόσκαλες της Ιστορίας.

Και δεν έφταιγε γι’ αυτή την εξέλιξη το κακό ποδαρικό που έκανε η Ερατώ τον Ιανουάριο του ’22. Αυτό ήταν ένας οιωνός ή μάλλον έτσι ερμηνεύτηκε. Οι αποφάσεις που οδηγούν στην καταστροφή ήταν αμείλικτα ειλημμένες σε πραγματικό επίπεδο. Κι ήρθε η φαντασία της Ερατώς να συγκρουστεί με μια ανελέητη πραγματικότητα.

Το ιστορικό υποκείμενο, όμως, όταν επιβιώνει, καλείται να γίνει δρων πρόσωπο. Μεταξύ μας, δεν έχει άλλη επιλογή. Εκεί συναντιέται το πρόσωπο με τη στιγμή κατά την οποία αυτό θα προσπαθήσει να βρει τον χώρο του μέσα σε έναν χαώδη δρόμο που του ανοίχτηκε. Και η Ερατώ ανασύρει όλες τις αρετές και τις ικανότητές της για να μη χαθεί μέσα στη νέα πραγματικότητα. Αρπάζεται από την αγάπη, αγάπη για τη χελώνα της, τους παππούδες της, τη Σμύρνη της, τις ιστορίες της. Όλα, «της». Αυτό που τη σώζει είναι αυτό που έχει κάνει δικό της. Και δικό της είναι ό,τι αγάπησε. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να της το πάρει κανείς ποτέ, ακόμα και όταν όλα θα έχουν αλλάξει.

Σε αυτό το σημείο, η φιλολογική μου ιδιότητα ζητά επίμονα τον λόγο. Δυο λόγια θα πω μόνο για το τεχνικό μέρος του βιβλίου: Μέσα στην ευθύγραμμη αφήγηση των γεγονότων παρεισφρέει η περιγραφή με τόσο λεπταίσθητες λεπτομέρειες, που καταλήγουν να γίνουν έντονες εικόνες από τόπους, μυρωδιές, αναμνήσεις, συνήθειες. Διαβάζουμε ένα προσεκτικά επιλεγμένο λεξιλόγιο, με ιδιωματισμούς και λέξεις που, αν και σου είναι άγνωστες, τις νιώθεις με έναν περίεργο τρόπο οικείες. Περιγράφεται ένα κόσμος που εισβάλλει στο μυαλό του αναγνώστη και αυτός άθελά του εγκολπώνεται την καθημερινότητα της ηρωίδας. Και παρασύρεται στο ευαίσθητο βλέμμα της. Και την ακολουθεί σε κάθε της σημαντική στιγμή, μελλοντικό σχέδιο, χαρά, εμπόδιο, πόνο, τραύμα και ελπίδα.

Γνωρίζω ότι πίσω από όλες αυτές τις λεπτομέρειες της σμυρνιώτικης ζωής κρύβεται επίπονη έρευνα, και μάλιστα υπό δύσκολες συνθήκες. Η μαεστρία της Μαριέττας όμως είναι και το φίλτρο της ζωής της. Διύλισε τα στεγνά ιστορικά τεκμήρια και μαλάκωσε τη στέρεη ιστορική γνώση με τη δική της αγάπη, με τον μοναδικό της τρόπο να μετασχηματίζει, να μεταμορφώνει με τρυφερότητα. Η Μαριέττα επιλέγει από ταλέντο, ένστικτο και πολλή δουλειά να εστιάζει σε ό,τι είναι θετικό. Σε αυτό που θυμίζει στον καθένα μας την ανθρωπιά του και την ευχαριστώ από την καρδιά μου που επιμένει.