Feed
Άρθρα
Σχόλια

Είδα το “Γκιακ“, όπως το διάβασε ο Κ. Ντέλλας, και άκουσα όσα έκρυβε η σιωπή του παππού μου του Κώστα από το 1922 ως το 1981. Είχα διαβάσει πολλές φορές το βιβλίο, αλλά το τραύμα του στρατιώτη, που ακόμα ματώνει, όταν φθέγγεται δυνατά και σωματοποιείται σε μια επαναλαμβανόμενη κίνηση, σε πληγιάζει κι εσένα, τον άμαχο. Σου φέρνει πίσω το αίμα, μπλέκει το δικό σου με της οικογένειας. Δεν έχεις πού να δέσεις δίχτυ ασφαλείας εδώ. Ευγνωμονώ όλους τους συντελεστές, που μου έφεραν πίσω τον παππού μου και άκουσα όλα όσα δεν μου είπε ποτέ από επιλογή κι όχι μόνο γιατί ήμουν 11 χρονών όταν “έφυγε”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων