Χθες ήμουν στο , καλεσμένη από τη Ρία και τους μαθητές της Β’ Λυκείου. Κάναμε εργαστήριο θεάτρου και Ιστορίας. Για την Επανάσταση.
Βρήκα ενήλικες που έχουν ξαναγυρίσει στο σχολείο και μέσα τους έβλεπα τους μαθητές που εγκατέλειψαν την εκπαίδευση στο Γυμνάσιο, το τραύμα τους από απώλειες, από πρόωρους γάμους και μη διεγνωσμένα μαθησιακά.
O Μ.Π. βρήκε παλιούς του μαθητές. Κανείς τους δεν το πίστευε ότι οι παλιοί μαθητές και ο συνταξιούχος δάσκαλος συναντήθηκαν στο σχολείο.
Οι μαθητές δεν ήξεραν τι ακριβώς να περιμένουν από τη συνάντησή μας. Ήθελαν να χαλαρώσουν. Ασκήσεις, θέατρο, ανάγνωση και η δίκη του Καραϊσκάκη με όλη την αθυροστομία του. Απόλαυση!
Η δασκάλα και η διευθύντρια επίσης στο παιχνίδι.
“Δηλαδή, ήρθες από τον Υμηττό στο Λαύριο μόνο για εμάς;”
Ένα από τα πιο ουσιαστικά ευχαριστώ που έχω ακούσει στη ζωή μου.
[Θέλω να πω εδώ ότι η οικογένεια και το σχολείο κάνουν μεγάλα λάθη.]
Αφήστε μια απάντηση