Ακόμα σκέφτομαι τον προχθεσινό «Mephisto«.
Πηγαίνετε να δείτε πώς γίνεται το μυθιστόρημα θέατρο. Πώς ένας απλός ηθοποιός της επαρχίας ανέρχεται στη θέση του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου στο Γ’ Ράιχ. Τι δίνει και τι παίρνει. Το καθεστώς διαβρώνει τον χαρακτήρα ή ο χαρακτήρας «χρησιμοποιεί» το καθεστώς;
Κι όλα αυτά μέσα από έναν εκρηκτικό μονόλογο, με έναν σκηνοθέτη-ηθοποιό που σε καθηλώνει, που ξέρει πώς να κινήσει όλα τα αόρατα νήματα του κορμιού του, για να μην μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου ούτε λεπτό από πάνω του.
Με μια προσωπίδα τόσο καλά κολλημένη στο πρόσωπο, που δεν ξέρεις ποιος είναι ο άνθρωπος και ποιος ο ρόλος.
Το σκηνικό και το κοστούμι έλαμπαν μέσα στο μαύρο υπόγειο. Ο ηθοποιός ήταν το κοστούμι του. Το κοστούμι ήταν ο χαρακτήρας του. Η μουσική αγκάλιαζε το ανθρώπινο.
Η σκηνή της Ιστορίας είναι λαμπερή και αμείλικτη για τους πρωταγωνιστές.
[Θυμηθήκαμε τι σημαίνει καλός ηθοποιός και άρτια παράσταση (και όχι mutatis mutandis).]
Πολλά συγχαρητήρια στον Nikolas Vagion, στην Eva Nathena, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης – Michael Cacoyannis Foundation και σε όλους τους συντελεστές αυτής της υπέροχης δουλειάς: Ειρήνη Δερμιτζάκη, Έλσα Γκογκογλου, Παναγιώτης Μπούκας, Βασίλης Χριστακέας, Γιάννης Κότσιρας, Κωνσταντίνος Οικονόμου, Θανάσης Καρατζάς, Αντώνης Κοκολάκης.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.