Της Αρίτας Ντάμπουρα*
Ποιος είναι ο Ζακ;
Ο Ζακ στην πραγματικότητα είναι ένας σκύλος. Στο λογοτεχνικό αφήγημα του Βαγγέλη Ιντζίδη Ζακ. Η αυτοβιογραφία των ζωντανών, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νήσος, γίνεται και ένας “χαμαιλέων” – αφορμή για εξιστόρηση.
Είναι το ανυπεράσπιστο πλάσμα που ο συγγραφέας «υιοθέτησε εντός του, δεσμεύτηκε». Γίνεται η επιβεβαίωση της δύναμής του να τον προστατεύει, «να γίνει φωλιά».
Είναι ο καθρέφτης που αντανακλά τις φοβίες του αφηγητή ανασύροντας από τη μνήμη οικεία, αγαπημένα πρόσωπα, τα οποία συνδέονται μέσω του λεπτού και εύθραυστου νήματος της αγάπης. Γίνεται η αιτία της συμφιλίωσης με το οδυνηρό βίωμα της απουσίας και της απώλειας, της υπαρκτής και της επικείμενης.
Ο Ζακ είναι μια πραγματεία πάνω στις λέξεις με τις οποίες ο συγγραφέας θεωρεί ότι «ένας ολόκληρος κόσμος αναδύεται, ενώ σύμπαντα, κόσμοι καταβυθίζονται. Με τις λέξεις προσκαλούμε και με τις λέξεις αποκλείουμε».
Ποιος κόσμος αναδύεται από τις λέξεις του βιβλίου και ποιους προσκαλούν να τον επισκεφτούν;
Ο συγγραφέας πλάθει έναν κόσμο που ισορροπεί ως δια μαγείας στα όρια των αντιθέσεων.
Της εκλογικευμένης ψυχρότητας και της συναισθηματικής θέρμης που «λιώνει τον παγετώνα της αμηχανίας» καθιστώντας «αδύναμη την ανασφάλεια της αβύσσου».
Της στοχαστικής μοναξιάς και της συντροφιάς που έρχεται να ιχνηλατήσει την ερημιά φτάνοντας μέχρι την οικειότητα του μοιρασμένου, κοινού, ύπνου.
Της αυτοσυντήρησης που επιβάλλει η λογική και της παρορμητικής παραίτησης στα «όξινα χέρια » του έρωτα. Της τόλμης να φύγεις από τον εαυτό σου και του φόβου μη χαθείς μέσα στον άλλον.
Της αλήθειας που ανιχνεύουν οι λέξεις και του ψεύδους που επιζητά η επιθυμία για να ικανοποιηθεί απόλυτα.
Σε ποιους απευθύνεται ο Ζακ;
Σ’ αυτούς που θεωρούσαν ότι είναι ανίκανοι ν’ αγαπούν και αιφνιδίασαν τον ίδιο τους τον εαυτό πλημμυρίζοντας από ζεστά συναισθήματα για ένα πρόσωπο που εισέβαλε αναπάντεχα στη ζωή τους.
Σ’ αυτούς που δεν αντέχουν τη σιωπή, «μιλούν πολύ για να μην ακουστεί το ουρλιαχτό από τον πόνο που τους προκαλούν», για να μάθουν να αφουγκράζονται τη σιωπή όπου «αναμοχλεύονται οι λέξεις » πριν « να εισβάλουν σε ό,τι ονομάζουμε συνείδηση». Να μάθουν να περιμένουν όπως «περιμένουμε μες στην οδύνη της απώλειας και τις δίνες της οργής να αναπνεύσουμε».
Σε αυτούς που θεωρούν ότι «οι έγνοιες γίνονται πιο υποφερτές αν από αυτές κάνεις μια ιστορία και αν πεις αυτή την ιστορία». Αυτό κάνει ο ποιητής που «δεν έχει αγάπη. Δεν είναι αγάπη. Γίνεται».
Το ερώτημα «Πώς μπόρεσα να αγαπήσω;», τίτλος και σε ένα από τα δεκαεφτά κεφάλαια του βιβλίου, διατρέχει το κείμενο και βρίσκει τελικά την απάντησή του.
*Η Αρίτα Ντάμπουρα είναι εκπαιδευτικός, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορεί η ποιητική της σύνθεση Ο φυσικός μου εαυτός.
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Την Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου 2018, 7 το απόγευμα στο Ιστορικό Αρχείο του Πανεπιστημίου Αθηνών (Σκουφά 45) οι Τζίνα Πολίτη, Σάββας Μιχαήλ, Λίζυ Τσιριμώκου και Ελένη Καραντζόλα συζητούν για το βιβλίο του Βαγγέλη Ιντζίδη Ζακ. Η αυτοβιογραφία των ζωντανών.
Αφήστε μια απάντηση