Ο μπαμπάς περίμενε να αρχίσουν τα μαθήματα, να έρθουν τα παιδιά, να τους μοιράσει βιβλία και να βεβαιωθεί ότι το σχολείο του λειτουργεί ρολόι.
Κι έφυγε Παρασκευή απόγευμα, να μη διαταράξει το σχολικό πρόγραμμα.
Κλείνοντας 32 χρόνια σύνταξης. Όσα και υπηρεσίας. Το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να αποχωρήσει οριστικά το 2018.
Αγάπησε τη σκόνη της κιμωλίας πάνω στο σακάκι του. Δίδαξε χιλιάδες παιδιά από τις Μηλιές Ασπροποτάμου στη Θεσσαλία μέχρι την πόλη του. Δεν νομίζω ότι τον έχει ξεχάσει ούτε ένα από αυτά.
Του χρωστάω πολλά. Στην τάξη με έμαθε γράμματα. Το αίσθημα καθήκοντος. Την αφοσίωση σε ο, τι επέλεξα να υπηρετήσω.
Στο σπίτι, να μη διεκτραγωδώ τη ζωή μου προστατεύοντας έτσι τα σημαντικά της.
Στον κόσμο, την αξιοπρέπεια απέναντι στην αρρώστια και τον πόνο, το πιο δύσκολο και σκληρό μάθημα που πήρα.
Ήσουν πολύ καλός δάσκαλος, μπαμπά. Ήρθε η ώρα πια για διακοπές.
Θα σε έχω φυλαχτό κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη.
Αφήστε μια απάντηση