Σάββατο μεσημέρι.
Ζέστη κυνική.
Καταμεσής του καλοκαιριού.
Της καταβύθισης.
Αύριο ένας πατέρας παντρεύει κόρη.
Τώρα, νυφούλα μου χρυσή…
– Έλα, μπαμπά, έλα, μια κουταλιά ακόμη. Τα φάρμακα…
Σώμα μισό, τώρα σχηματίζεται. Μικρό, σχεδόν διάφανο και τρισδιάστατο. Διακρίνεις τα όργανα με τον υπέρηχο του βλέμματος. Τη φόδρα της ζωής. Πώς έρχεσαι και πηγαίνεις.
Πού πηγαίνεις;
– Να πάω μια βόλτα, μανάρι μου;
– Ναι, μπαμπά.
Τώρα, νυφούλα μου χρυσή, που βγαίνεις απ’ το σπίτι σου…
Το σπίτι. Ο κήπος. Το σχολείο. Μέσα σ’ ένα τρίγωνο, σπορές αγάπης.
– Μπαμπά, είμαι έγκυος!
Αύριο ένας πατέρας παντρεύει κόρη.
Φρεσκολουσμένο το κορμί, καινούργιο το φουστάνι σου,
βγαίνεις από το σπίτι σου στην εκκλησιά να πας.
Όλα τα σπουδαία, καλοκαίρι. Μη διαταράξεις το σχολικό έτος.
– Γεια σου, δάσκαλε!
– Μπαμπά, ο Βαγγέλης.
Τα μάτια απολογούνται «δε θυμάμαι».
Να θυμηθείς πως βγαίνεις σαν τον αυγερινό…
Αυγερινός κι αποσπερίτης.
Με ένα μωρό στην αγκαλιά, πάντα θα θυμάμαι.
– Γεια σου, πατέρα.
Αφήστε μια απάντηση