Έλενα Πίνη, Δέσμιοι ονείρων, Εκδόσεις Anima, Αθήνα: 2017
Βρίσκομαι εδώ επειδή μου το ζήτησε η Ελένη κάποιες μέρες πριν. Που ξαναβρεθήκαμε έπειτα από πολλά χρόνια. Ένα από τα θετικά της κοινωνικής δικτύωσης.
Είμαι, εκτός από φιλόλογος, και καθηγήτριά της, όταν φοιτούσε στο Λύκειο. Και θα ήθελα να μιλήσω κυρίως με αυτή μου την ιδιότητα γιατί η αποψινή συνάντηση έχει για μένα ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση.
Είναι σαν να ξαναέβαλα τα καλά μου ως εκπαιδευτικός όταν η Ελένη μού είπε πόσο αλλάξαμε τον τρόπο σκέψης της στο σχολείο. Και η ποιητική συλλογή που έχουμε στα χέρια μας νομίζω πως είναι γέννημα αυτής της αλλαγής που με γυρνάει ταυτόχρονα «ξανά στου κρεβατιού την ερημιά, και στου ονείρου την συντροφιά.»
Είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη των ονείρων. Ποια είναι η ύλη των ονείρων λοιπόν.
Είναι, όπως γράφει η Ελένη, η αρχική επιθυμία, που «ξεκινά από κάπου και το μονοπάτι κλείνει ξανά εκεί, στο ίδιο σημείο. Στην αρχή.» Μια επιθυμία που δεν εκπληρώθηκε ποτέ και που μπορεί κάποιος να καεί στην προσπάθεια να την κρατήσει ζωντανή γιατί αυτό τον τροφοδοτεί. «Τόσος φόβος να μην χαθεί η μνήμη.»
Τα όνειρα μας διαμορφώνουν και μας μεταμορφώνουν. Και μεγαλώνουν και θεριεύουν μέσα στη μοναξιά. Και περιστρέφονται γύρω από έναν άνθρωπο, από αυτούς που σου κλονίζουν τις βεβαιότητες και σε κάνουν να αναρωτιέσαι για τον ίδιο σου τον εαυτό, την ίδια στιγμή που σου υπόσχονται την πληρότητα.
Ή για να είμαι πιο ακριβής, γύρω από την απουσία αυτού του ανθρώπου. Βασικό συστατικό του έρωτα, όπως γράφει και ο Ρολάν Μπαρτ. «Η ερωτική απουσία είναι μονής κατευθύνσεως και μπορεί να διατυπωθεί μόνο από αυτόν που μένει, όχι από αυτόν που φεύγει.»
Στον κόσμο της Ελένης, όταν προσπαθείς να ξεχάσεις το όνειρο, να γυρίσεις στη ζωή, νιώθεις εξόριστος από τη φαντασία σου, σαν άνθρωπος μισός. Αυτό που σε αναγεννά συνεχώς, σε ματώνει. Ταυτόχρονα ζοφερό και ζωογόνο. Καθηλωτικό και λυτρωτικό.
Ύλη ονείρου που δεν ταξινομείται πουθενά. Και μια ζωή που προσπαθεί να βρει το μέτρο της ανάμεσα στο αλάτι της μνήμης, σε ξεθωριασμένες ματιές και σε όλο και λιγότερο οξυγόνο.
Τελικά, πράγματι η ύλη των ονείρων είναι η ύλη των ανθρώπων. Το κράμα της προσμονής, της αγωνίας, της αγάπης, της απουσίας, της μνήμης και της δημιουργίας.
Φαντάζομαι την Ελένη να μονολογεί το ποίημά της καθισμένη σε μια φθαρμένη πολυθρόνα, σαν αυτή της γυναίκας από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος. Και σκέφτομαι πως, όταν έχεις καταφέρει με τη γραφή σου να οριοθετήσεις το όνειρο, να του δώσεις μορφή, θα εκτιμήσεις την πραγματικότητα, όποια και αν είναι, όπως και αν σου παρουσιαστεί.
Και κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, θα μάθεις να αποχαιρετάς χωρίς να ξεχνάς. Γιατί δέσμιος μένει κι αυτός που ονειρεύεσαι.
John Batho – Présents et Absents (série)
Αφήστε μια απάντηση