[Λίγες σκέψεις, πέρα για πέρα αληθινές, για έναν διαγωνισμό που συμπλήρωσε τη θητεία του χωρίς να έχει βλέψεις εξουσιαστικές…]
Δεν σας κρύβω ότι με τις συναδέλφους έχουμε ταλαντευτεί τελευταία αν θα συνεχίσουμε τον διαγωνισμό και του χρόνου. Και, αν ναι, με ποια μορφή. Έχουμε προκηρύξει αυτόν τον διαγωνισμό τέσσερις φορές. Κι όπως πολύ σωστά λέει και η κ. Κυριακουλέα, κάτι που κάνουμε με αγάπη ας σταματά πριν εκφυλιστεί. Είναι οδυνηρό να το βλέπεις να εκπίπτει.
Μέσα σε αυτές τις διαγωνιστικά πεισιθάνατες σκέψεις, διάβαζα τα διηγήματα των μαθητών, και ήρθε στο μυαλό μου ο στίχος του Μάρκου Μέσκου «Σε ποιον θάνατο πήγες. Περνούσε αεράκι από εκεί;», όχι γιατί ήταν για μένα «αεράκι» τα γραπτά των παιδιών. Μακριά από μας τέτοιες κοινοτοπίες.
Σκεφτόμουν έναν από τους ρόλους της μνήμης στη ζωή μας, ότι όλοι με τον τρόπο μας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην μας ξεχάσουν οι επόμενοι. Αν, λοιπόν, κάτι σταματήσει να υπάρχει, είτε αυτό είναι απώλεια για εμάς είτε για τους άλλους, προτίμησα να εστιάσω σε αυτό που μένει, ή μάλλον στη φήμη αυτού που έφυγε.
Ξέρετε, μόλις πέρσι συνειδητοποίησα ότι τελικά η περίφημη υστεροφημία μικρή σχέση έχει με ένδοξους θανάτους και μεταθανάτια δόξα. Είναι κάτι απλούστερο: πώς θες να σε θυμούνται όταν εσύ θα λείπεις.
Και κάπως παρηγορήθηκα γιατί την προσπάθειά μας τέσσερα χρόνια τώρα την ένιωσα σαν «αεράκι» στις ζωές όλων όσοι μπλεχτήκαμε σ’ αυτό το παιχνίδι. Οπότε, ελπίζω πως το αεράκι θα εξακολουθεί να είναι εκεί ακόμα κι όταν εμείς λείπουμε.
Αλλά και πάλι, μπορεί όλ’ αυτά να ‘ναι μόνο στο μυαλό μιας φιλολόγου που έχει διορθώσει πάρα πολλά γραπτά …
Σας ευχαριστώ.
Αφήστε μια απάντηση