[Οι άνθρωποι αλλάζουν τις ζωές μας. Ψυχή βαθιά, δάσκαλε.]
Ο νοτιάς θα ‘ρχεται πάντα απ’ τη μεριά της θάλασσας. θα φέρνει νοτισμένες μυρωδιές – φύκια χλωρά, βρεγμένα καλοκαίρια κι αλάτι θαλασσινό.
Θα κάθεται – η αρμύρα – στις ζαρωμένες γωνιές, ανάμεσα στις μέρες, να τις νοστιμέψει.
Γίνεται ποτέ λίγες μπουκιές θαλασσινός αέρας και δυο στάλες αλάτι να αλλάξουν τη ζωή μας;
Εμείς δεν ανοίξαμε δρόμους. Δε διαβάσαμε όσα ξεχάστηκαν σε έρημους τοίχους. Τρικύμισαν τραγούδια στα χείλη μας; Στύψαμε το μυαλό να στάξει λίγη σκέψη στο ξερό χώμα;
Ποιος τάχα μίλησε με τις παγωμένες σιωπές των βουνών, μ’ αυτούς που κοιμούνται στα βυθισμένα φαράγγια;
Τίποτα! Ξεχαστήκαμε – ένας ύπνος βαθύς. Αμίλητες στρατιές σκυμμένοι.
– Εσύ, τώρα, τι περιμένεις; Το καινούριο φεγγάρι; Λες να χάθηκε; Οι σκυμμένοι αλλάζουν τον κόσμο;
Ο αέρας θα ‘ρχεται πάντα απ’ τη μεριά της θάλασσας. Θα φέρνει μυρωδιές κι αλάτι. θα κάθεται – το αλάτι – στις ζαρωμένες μας ώρες.
Τις νύχτες δε θα μας πιάνει ύπνος. Θα ‘χουν ανοίξει οι πληγές – ονόματα σωρός και τα ξεχάσαμε.
Νικήτας Παρίσης
Ικαρία, 18 Ιουλίου 2016
“Ψυχή βαθιά”
Αφήστε μια απάντηση