Από τις ανεξίτηλες συναντήσεις με ανθρώπους και κείμενα.
“Με λύσσα και με συντριβή”. Η βιβλιοπαρουσίαση.
“Τι νόημα έχει εξάλλου ένας απολογισμός ζωής; Ό,τι πολυτιμότερο ζήσαμε δεν μεταδίδεται, ό,τι κι αν είπαμε κουβαλά τη μαύρη τρύπα του ανείπωτου, κάθε πράξη μας εμπεριέχει το στοιχείου του ανολοκλήρωτου, οι προθέσεις μας ήσαν κατά κανόνα πιο ουσιαστικές από τα επιτεύγματά μας, ό,τι επιτύχαμε είναι αμελητέο σε σχέση με τα όσα δεν αποτολμήσαμε. Και, τελικά, εκείνες οι μικροχαρές που τις παίρναμε σαν δεδομένες ήσαν ακριβότερες απ’ τις μεγάλες εξάρσεις που γευτήκαμε. Ποιος μπορεί να μας κρίνει -ποιος μας ξέρει πραγματικά; Πώς μπορούμε να κρίνουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας; Κάθε σχετική απόπειρα μόνο ένα βατό μέρος της ουσίας μπορεί να εκφράσει, μέχρι ένα ορισμένο βάθος μπορεί να φτάσει. Το όντως ον του καθενός μας, ακόμα κι αν πρόκειται για τον πιο ασήμαντο κόκκο της ανθρώπινης άμμου, είναι ένας αμετάδοτος πυρήνας.”
Αλεξ. Βέλιος, Εγώ κι ο θάνατός μου, Εκδ. Ροές, σ.53
Αφήστε μια απάντηση