Η ΠΟΙΗΣΗ
Δεν μπορώ να βρω πια, τι θέλει να πει “ποίηση”.
Μου διαφεύγει.
Το ήξερα, αλλά τώρα μου διαφεύγει.
Αν κάποιος με ρωτήσει αυτή τη στιγμή, θα ντροπιαστώ.
Γιατί εξακολουθώ να είμαι ενδόμυχα βέβαιος
πως η ποίηση είναι μια ουσία,
απαράλλαχτα όπως η ζωή.
Και κρύβω, κρύβομαι, κάτι κρύβω, από κάποιον κρύβομαι.
Σα ν’ αρχίζω να γίνομαι τρελός, και να ντρέπομαι.
Αλλά η ποίηση;
Κάποιος θα σταθεί ικανός να πει στους άλλους,
όχι σε μένα που αν και το ξέρω φεύγω, τι είναι ποίηση!
Γιώργος Σαραντάρης
(“Μόνο μιὰ λύπη μὲ βαραίνει σὰν βουνό,
βαθιὰ ὑποφέρω,
σὰν συλλογίζομαι τὸν ὕπνο τοῦτο,
ποὺ μπορεῖ νὰ ᾿ρθεῖ
τὴν κρίσιμη ὥρα,
ποὺ τὸ Σάλπισμά Σου θ᾿ ἀκουστεῖ.”, απάντησε η Μελισσάνθη)
Αφήστε μια απάντηση