Ως λάτρης των παροιμιών, σας θυμίζω τη ρήση που λέει: όποιος δεν είχε κάστρο, βλέπει φούρνο και θαυμάζει. Θέλω να πω ότι αν ο άνθρωπος – όποια κι αν είναι η δουλειά του – δεν ξέρει τις βαθμίδες της κλίμακας, χάνει τα νερά του και παραλογίζεται. Γεγονός είναι ότι η λίγη δουλειά αρρωσταίνει τον άνθρωπο. Τον κάνει να νομίζει ότι είναι θαυματοποιός. Ύστερα από χρόνια και από πολλή δουλειά, έχει κανείς τη δυνατότητα να καταλάβει ότι τα καλά είναι χαλεπά.
[…]
Από την ανοησία – τη δική μου και των άλλων – έμαθα τα περισσότερα πράγματα. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να είναι ευφυΐα. Η ανοησία δεν είναι ενοχή. Αρχίζει, όμως, να ενοχλεί, όταν φοράει τη λεοντή και πλαστογραφεί τα πάντα γύρω της χωρίς καμία επίγνωση. Ο βλάκας ενοχλεί όχι για τη βλακεία του, η οποία είναι άξια συμπάθειας, αλλά γιατί θέλει να πουλήσει τη βλακεία του για ιδιοφυΐα. Πώς να είσαι, λοιπόν, φίλος με έναν άνθρωπο που αν του πεις την αλήθεια, θα σε μισήσει; Αν δε, υπολογίσουμε τους ανόητους που εγκωμιάζουν τους ανόητους, έχουμε μια εικόνα των δημοσίων ηθών.
Φυσικά, δεν υπάρχουν ξεκάθαροι όροι. Πριν από τα 35 με 40 ο άνθρωπος είναι πολύ δύσκολο να έχει ξεκάθαρη σχέση με τον εαυτό του και τους άλλους.
Από συνέντευξη του Κωστή Παπαγιώργη στη Σταυρούλα Παναγιωτάκη
Περιοδικό Γυναίκα, 1995
Αφήστε μια απάντηση