History versus think-pink image making
Niemands rose, Γυμνή απέναντι στο άπειρο
“Τραγούδι για μια γυναίκα”
σε τέσσερις εκδοχές
Εκδοχή δεύτερη: Μαίρη
Άλλη δεν κοίταξε ποτέ
Μου είπαν ότι τηλεφώνησες και χθες.
Το ξέρεις ότι δε σηκώνω το ακουστικό, δεν ξέρω, μη γελάς,
αυτές οι νέες συσκευές χωρίς σύρμα, μπερδεύω τα κουμπιά.
Να ΄ρθεις το βράδυ, θα σου κάνω ομελέτα. Ναι, και πορτοκάλι γλυκό-
πώς ξέχασα να δώσω στο παιδί ένα βαζάκι;
Καλά είμαι, λίγο πονάει το πόδι μου, και το στομάχι μου.
Μόνη μου, τις πιο πολλές φορές μόνη είμαι τα βράδια,
κλειδώνω νωρίς, περνούν μπροστά οι Αλβανοί, φοβάμαι,
Τι φοβάμαι; Σάμπως ξέρω, όλοι εδώ λένε ότι πρέπει να φοβόμαστε.
Κλείνω το φως και κάνω πως κοιμάμαι.
Έρχονται τότε οι αγαπημένοι, η μάνα σου κυρίως, αχώριστες,
μία φορά μαλώσαμε μονάχα, σαν ήτανε να παντρευτώ το θειο σου.
Πού θα πας στις λάσπες, μου φώναζε;
Όμως μου άρεζε, με το ψιλό του μουστακάκι, μελαχρινός,
ήταν αλλιώτικος απ’ όσους μας προξένευαν.
1938, ήρθα στο χωριό. Όλα τούς φαίνονταν παράξενα.
Που με φωνάζαν Μαίρη κι όχι Μάρω ή Μαριώ.
Που δεν έκοβα τις λέξεις όπως αυτοί. Που έβαφα τα νύχια μου.
Στο ΄χουνε πει πως πήγα να πεθάνω. Ντρεπόμουνα να φύγω.
Πού πας στις λάσπες, μου το ΄χε πει η μάνα σου.
Με τον καιρό συνήθισα. Ήρθαν τα παιδιά. Δουλειές.
Ο κήπος, λίγο στο χωράφι. Ποια νύχια, ποια μαλλιά;
Τον αγάπησα. Χόρευε όμορφα και τραγουδούσε, τα ρεμπέτικα.
Έπινε βέβαια και χαρτόπαιζε, με χτύπησε
κάποιες φορές
μες στο μεθύσι. Άλλη δεν κοίταξε ποτέ. Ποτέ.
Πόλεμος, κατοχή, αντάρτικο.
Κυνηγημένοι.
Βγήκαμε ζωντανοί. Τραβήξαν τα παιδιά το δρόμο τους,
κουτσά στραβά., μια στάμπα τα κοινωνικά φρονήματα.
Δεν κάναμε σπουδαία προκοπή. Χαμόσπιτο.
Τσιμέντο κάτω, πριν λίγα χρόνια έβαλα το μουσαμά.
Αυτή η κόκκινη μασίνα μάς ξελάσπωσε, έψησε πλούσια αλλά και της πείνας.
Πήρε πολλούς η μπόρα,
δεν ένιωσα πως έφευγαν οι μέρες,
ένας αέρας,
κουρνιαχτός, μ’ άφησε εδώ μονάχη.
Να μη στεναχωριέσαι για τούτη την αυλή που όρισε τη ζωή μου. Αυτό ήταν.
Καλό ή κακό μην το ξετάζεις. Αυτό ήταν.
Ναι, θα μπορούσε να ΄τανε κι αλλιώς, μα τι να λέμε τώρα;
Υπήρξαν και καλές στιγμές. Έκαναν γάμους τα παιδιά, ήρθαν εγγόνια.
Υπήρξανε και δύσκολες, πολλές, κι ακόμα…
Μη σκέφτεσαι πώς τυραννίστηκα, χωρίς ανέσεις,
με τα φτωχόρουχά μου. Πως έσβησε η λάμψη από τα μάτια μου.
Όλοι γερνάμε, άλλοι καλύτερα άλλοι χειρότερα.
Εγώ τον διάλεξα. Τον ακολούθησα. Ο έρωτας.
Θα απορείς τι θέλω πια και ζω. Ίσως για να θυμάμαι.
Ίσως γιατί ο θάνατος έχει τους δικούς του νόμους.
Σ’ αφήνω τώρα. Κάτι θέλουν τα πουλιά.
Θα ΄ρθεις απόψε;
Κυριακή Αδαλόγλου,
Από τη «Διπλή άρθρωση», 2009
Αφήστε μια απάντηση