Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Βιβλιοθήκη ξεκινά τη λειτουργία της τον Μάρτιο του 1978 πολύ πριν τη μεταφορά του σχολείου στο σημερινό του κτίριο.
Η Ραφήνα του 1978 δεν θυμίζει και πολύ τη σημερινή Ραφήνα.
Οι μαθητές είναι πολύ λιγότεροι και οι δυνατότητες μετακίνησής τους αισθητά πιο περιορισμένες σε σχέση με τις σημερινές.
Για τους μαθητές στα τέλη της δεκαετίας του ’70 η Βιβλιοθήκη φαντάζει Όαση για όποιον αγαπά το διάβασμα.
Μάρτιος του 1978…
Η Ευτυχία Σακατίδου δανείζεται τα Άπαντα του Κρυστάλλη.
Ακολουθεί η Λία Παλπατζή με τον “Αρχαιολόγο” του Καρκαβίτσα.
Έπεται η Χαρίκλεια Λώμη με τον “Λουκή Λάρα” του Βικέλα.
Δέκα χρόνια μετά θα συμβεί ένα τραγικό γεγονός για τη Ραφήνα.
Τρία νέα παιδιά, η Αρετή Στρούβελη, η Κατερίνα Παλπατζή και ο Γρηγόρης Μπουζιωτόπουλος θα χάσουν τη ζωή τους σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Μία σημαντική δωρεά θα δοθεί εις μνήμη τους για την Δανειστική Βιβλιοθήκη του Γυμνασίου-Λυκείου Ραφήνας.
Αγοράζονται πολλά βιβλία, επιτραπέζια παιχνίδια, εποπτικά όργανα, έως και πιγκ-πογκ.
Η Βιβλιοθήκη μεγαλώνει και αποκτά έναν πολύ μεγάλο αριθμό βιβλίων.
Δεν είναι πια μια απλή σχολική Δανειστική Βιβλιοθήκη.
Διαθέτει εξαιρετικά βιβλία που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα από τους Αρχαίους Συγγραφείς, την Ελληνική και την Ξένη Λογοτεχνία, την Ιστορία, το Θέατρο, την Ποίηση, την Τέχνη, την Επιστήμη, την Τεχνολογία, τη Θρησκεία.
Λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, βοηθήματα.
Τα χρόνια περνούν.
Η Ραφήνα αλλάζει.
Ο αριθμός των μαθητών μεγαλώνει.
Το πρόβλημα της έλλειψης αιθουσών αρχίζει να γίνεται ασφυκτικό.
Η Βιβλιοθήκη ολοένα και παραγκωνίζεται.
Οι καθηγητές πασχίζουν να την κρατήσουν ζωντανή.
Καθηγητές, όπως η Χριστίνα η Παναγιώτου και τόσοι άλλοι, δίνουν και την ψυχή τους για τη Βιβλιοθήκη.
Ο αγώνας είναι άνισος.
Η τεχνολογία επελαύνει.
Οι Βιβλιοθήκες αρχίζουν να χάνουν την αίγλη τους.
Η Δανειστική Βιβλιοθήκη του Γυμνασίου-Λυκείου Ραφήνας καταλήγει στην αίθουσα δίπλα στο χώρο που βρισκόταν η μηχανή προβολής.
Κάποια στιγμή πριν από δύο χρόνια θα ξεσπιτωθεί και από εκεί.
Θα καταλήξει στο Βασίλειο του κ. Δημήτρη Σεισόπουλου (ή Σεϊσόπουλου), δίπλα στην μηχανή προβολής που έχει από καιρό σωπάσει.
Με μέριμνα των διευθυντών των δύο σχολείων και τη συνδρμή του Δήμου ο χώρος ανακαινίζεται όσο επιτρέπουν τα περιορισμένα οικονομικά των σχολείων.
Οι μαθητές αναλαμβάνουν την ταξινόμηση των βιβλίων που με τα χρόνια έχουν αυξηθεί με νέες μικρές και μεγάλες δωρεές.
Η ελπίδα είναι να μπορέσει κάποια στγμή να ξαναλειτουργήσει.
Και φθάνουμε τον φετινό Σεπτέμβριο του 2018.
Η Ραφήνα έχει βιώσει τη μεγαλύτερη τραγωδία της στην πολύχρονη ιστορία της.
Η πόλη έχει θρηνήσει πολλά πολλά αθώα θύματα.
Πολλά σπίτια μαθητών έχουν καεί.
Τα κίτρινα και τα κόκκινα σπίτια μαθητών είναι πολύ περισσότερα από όσα αρχικά θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί.
Και μέσα σε όλα το Λύκειο Ραφήνας βιώνει την απώλεια του Γιάννη του Παπαζή και της Σπυριδούλας Καλουδιώτη.
Μέσα σε αυτό το κλίμα οι μαθητές αναλαμβάνουν να δώσουν χρώμα στους τοίχους της Βιβλιοθήκης.
Οι παλιές αφίσες κρεμώνται στους τοίχους.
Πλάνα των ταινιών που κάποτε παίχτηκαν σε αυτόν εδώ τον Κινηματογράφο.
Σινεμά ο Παράδεισος
Βιβλιοθήκη “Σινεμά ο Παράδεισος”
Ο Αλφρέντο, ο μηχανικός προβολής της ταινίας του Giuseppe Tornatore που προβλήθηκε το 1988, θέτει ξανά σε κίνηση τη μηχανή του κ. Δημήτρη Σεισόπουλου.
Οι ήρωες των ταινιών σμίγουν με τους ήρωες των βιβλίων.
Για την Αρετή, την Κατερίνα, τον Γρηγόρη ….
Για τον Γιάννη και τη Σπυριδούλα ….
Για όλους όσους βίωσαν τη φετινή τραγωδία της Ανατολικής Αττικής …
Για όλους τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς που έδωσαν ζωή σε τούτη τη Βιβλιοθήκη …
Για τους μαθητές που προσπαθούν να την αναστήσουν ξανά …
Για τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, τους φίλους που θα θελήσουν να δανειστούν ξανά έστω και ένα βιβλίο από τούτη εδώ τη Βιβλιοθήκη ….
Για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον …
Από Παρασκευή έως Πέμπτη όπως έγραφε κάποτε η αφίσα του Κινηματογράφου …
