Δάσκαλε…
Ήταν θυμάμαι η πρώτη μέρα.
Αβέβαιο το φως της μικρής αίθουσας.
“Τα Μαθηματικά” λέγατε σαν πάντα,
“είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης σκέψης”.
Απορημένα εφηβικά κεφάλια σηκώσανε το βλέμμα
“Το πιο όμορφο και το πιο εύκολο μάθημα”…
Και μάθαμε από εκείνη τη στιγμή
Το κέφι σας το νεανικό
Καθώς με πάθος δείχνατε τα σχήματα στον πίνακα
Το γέλιο το μοναδικό που μας καλωσόριζε στο μάθημα
Και τα πειράγματα, μ’ αγάπη φορτωμένα.
Σας λέγαμε φιλόσοφο και ξέρω, είχαμε δίκιο.
Γνωρίσατε όλα της ζωής τα ωραία και τα στραβά
Σε λίγες λέξεις λέγατε αλήθειες τρομερές
Χωρίς στόμφους, χωρίς υπερβολές
Φωτίζονταν από ένα πνέυμα πιο γενναίο, πιο σωστό
Κι ολομεμιάς σωπαίναν τα βιβλία
Σωπαίναν τα χαρτιά και οι ψίθυροι στα πίσω τα θρανία
Και περιμέναμε
Στο περιθώριο της Άλγεβρας
Περιμέναμε
Ν’ ακούσουμε τα λόγια αυτά τ’ απλά
Που δεν ακούσαμε ποτέ ξανά έτσι από άλλο στόμα.
Περνούσαν γρήγορα οι βδομάδες
Χειμωνιάτικα διαλείμματα
Που μες την τάξη
Συνέχιζε η συζήτηση
Πέρα κι όλο πιο πέρα…
Χαμογελώντας πάντα στέκατε στην έδρα την παλιά.
Μόνο -καμιά φορά- θυμόσασταν τη Χίο
Κι ήταν η σκέψη σας εκεί
Στο αύριο, στο χωράφι.
“Κάθε ηλικία έχει τις χάρες της” τονίζατε,
“γι’ αυτό πρέπει κι εσείς κι εγώ να χαιρόμαστε την κάθε μέρα”.
Μα πέρασαν κι αυτές τις μέρες
Όπως περνούν όλες οι μέρες
Όπως κυλά ο καιρός
Κι ήρθε χρονιά καινούρια.
Όμως το νιώθαμε
Πως σ’ αυτό το ταξίδι
Εσείς θ’ αποβιβαζόσταν νωρίτερα.
Ελπίζαμε όμως σ’ ένα γαλανό λιμάνι
Με νέα χαμόγελα και νέες ελπίδες.
Ναι, σας θυμάμαι
Καθώς αργά – αργά διασχίζατε τότε τον διάδρομο
Μέχρι τη μεγάλη πόρτα
Κάτι είχε σβήσει τότε
Αλλά πάντα, σαν παλιός ρεμπέτης
Με τη φωτιά να σιγοκαίει ακόμα
Μας αποχαιρετήσατε
Εκείνο το χειμωνιάτικο πρωί.
Από τότε ακούσαμε πολλά.
Πολλά δεν τα πιστέψαμε.
Δε θέλαμε να τα πιστέψουμε.
Μέχρι που μάθαμε
-σιωπή απλώθηκε ξαφνικά-
μάθαμε πως το καράβι
που σας πήρε
Έβαλε πλώρη για τον ουρανό
Για ρότα σκοτεινή
Και άγνωστα λιμάνια.
Τώρα, νύχτα βαθιά,
αμήχανοι αναμασάμε τις αναμνήσεις
που μαζέψαμε στον δρόμο
Και σκεφτόμαστε
Κάτω απ’ τ’ αστέρια.
Καλό ταξίδι, κύριε Παπαζή.
Αποχαιρετισμός από ένα μαθητή
(Θεμιστοκλής Λαζαρής)
