Περί εφημερίας ο λόγος ή αλλιώς αναζητούνται σούπερ ήρωες….

Τι αλήθεια υποχρεούμαστε να κάνουμε όλοι εμείς οι προνομιούχοι εκπαιδευτικοί, όταν μία φορά την εβδομάδα τουλάχιστον καλούμαστε να φέρουμε σε πέρας την εφημερία μας; Καλά, με τα “κλειδώνω- ξεκλειδώνω” αίθουσες, τουαλέτες  και τα συναφή τα κουτσοβολεύουμε. Τι γίνεται όμως, όταν σε αμολάνε σε μία αυλή δύο στρέμματα μαζί με 200 αφηνιασμένα, πάνω στην τρέλα τους, πάνω στην πιο αθώα ηλικία τους, πιτσιράκια;;; Γυρνάς γύρω- γύρω – μοναχικός καβαλάρης -το προαύλιο ελπίζοντας πως θα βρεθείς την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο και θα τσακώσεις το πιτσιρίκι τη στιγμή που βγάζει το κινητό του από την τσέπη ή θα πιάσεις το άλλο τη στιγμή που σκοντάφτει τρέχοντας και χτυπάει ή θα συλλάβεις το άλλο που ανερυθρίαστα βρωμίζει τις τουαλέτες του σχολείου ή θα πιάσεις από το αυτί το άλλο που σπρώχνει το άλλο έτσι για πλάκα;;;  Αλλά είτε επειδή η τύχη δεν είναι τις περισσότερες φορές με το μέρος μας, είτε επειδή οι μαθητές μας είναι εξαιρετικά ευέλικτοι, είτε επειδή εμείς δε διαθέτουμε καμιά υπερ-δύναμη π.χ. βιονικό μάτι ή χέρι, βρισκόμαστε διαρκώς εκτεθειμένοι να απαντάμε στο ερώτημα: Πού ήσασταν εσείς, όταν…;  Το μόνο που όλοι μας ενδόμυχα ευχόμαστε είναι να πέσει το κακό στο κεφάλι του συναδέλφου μας – ας ήταν πιο τυχερός, τι να κάνουμε εμείς; Εξάλλου, δε χωράμε όλοι πλέον στα σχολεία μας, ας φύγουν έστω όσοι εφημερεύοντες ατύχησαν. Τι ντροπή! Πόσοι δε χαρήκαμε, που δεν ήμασταν εμείς στη θέση του συναδέλφου μας και σιωπήσαμε χαιρέκακα…

Πέρα λοιπόν από ξόρκια, φυλαχτά και μαγγανείες, που δε νομίζω ότι  μπορούν να βοηθήσουν, το μόνο που  μπορούμε όλοι μας να κάνουμε είναι να στεκόμαστε στο πλευρό του συναδελφού μας,  όταν  κατηγορείται, επειδή στην εφημερία του δεν ήταν επαρκής – τυχερός εννοείται. Υπάρχει ακόμη καιρός να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπειά μας στον εργασιακό μας χώρο, που τώρα τελευταία έχει θαφτεί κάτω από την ταφόπλακα: αναφορά = απόλυση. Παλεύουμε με ανεμόμυλους, είναι αλήθεια, ας μην είμαστε τουλάχιστον μόνοι μας προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα.